رئال مادرید

نام کامل باشگاه	باشگاه فوتبال رئال مادرید[۱]
لقب(ها)	سفیدها خامه‌ای‌ها قوهای سفید کهکشانی‌ها کرکس‌ها وایکینگ‌ها اشباح
نام غیررسمی	رئال (Real)
تاریخ تأسیس	۶ مارس ۱۹۰۲؛ ۱۱۸ سال پیش
نام ورزشگاه	سانتیاگو برنابئو، مادرید، اسپانیا (گنجایش: ۸۱٬۰۴۴[۲])
مدیرعامل	فلورنتینو پرز
سرمربی	زین‌الدین زیدان
لیگ	لا لیگا
۱۹–۲۰۱۸	سوم
وب‌گاه	www.realmadrid.com
لباس اول لباس دوم لباس سوم
فصل جاری

باشگاه فوتبال رئال مادرید (به اسپانیایی: Real Madrid Club de Fútbol) یک باشگاه حرفه‌ای فوتبال است که در مادرید، پایتخت اسپانیا قرار دارد. رئال موفق‌ترین تیم تاریخ فوتبال اسپانیا و موفق‌ترین تیم تاریخ فوتبال اروپا و موفق‌ترین تیم فوتبال سدهٔ ۲۰ میلادی به انتخاب فیفا است. آن‌ها دارای رکورد ۳۴ بار قهرمانی در لالیگا، ۱۹ قهرمانی در کوپا دل ری (جام حذفی)، ۱۰ سوپرکاپ اسپانیا، ۱۳ قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا، ۲ جام یوفا، ۴ سوپرکاپ اروپا و ۴ قهرمانی در جام باشگاه‌های جهان هستند. رئال مادرید رکورددار قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا با ۱۳ قهرمانی و جام باشگاه های جهان با ۴ قهرمانی است. همچنین رئال مادرید برنده بهترین باشگاه قرن از سوی فیفا شده‌است.^[۳] همچنین کلمهٔ رئال در زبان اسپانیایی، به معنی «سلطنتی» است، این لقب را شاه آلفونسو سیزدهم در سال ۱۹۲۰ بر این تیم نهاد. همچنین در همان سال، شکل یک تاج نیز بر روی آرم این باشگاه قرار گرفت. Real Madrid Club de Fútbol عبارتی است به زبان اسپانیایی که به معنای باشگاه فوتبال مادرید پادشاهی می‌باشد.

رئالی‌ها در طی تاریخ خود، حتی یک بار هم از لیگ اول اسپانیا (لا لیگا) خارج نشدند و همیشه در این لیگ حضور داشتند. آن‌ها از دهه ۵۰ بود که خود را به عنوان یکی از قدرت‌های فوتبال اسپانیا و اروپا به همگان معرفی کردند. در دههٔ ۸۰ یکی از بهترین دوران‌های خود را داشتند و یکی از بهترین تیم‌ها معروف به «تیم کرکس‌ها» بودند که موفق به کسب دو جام یوفا، ۵ قهرمانی متوالی اسپانیا، ۱ قهرمانی جام اسپانیا و ۳ قهرمانی سوپرکاپ اسپانیا شدند.

رئال مادرید سال‌هاست که در لالیگا، از تیم‌های قدرتمند محسوب می‌شود و رقیب اصلی این تیم نیز، بارسلونا است. از نظر درآمد، رئال مادرید با ۵۵۷ میلیون یورو درآمد در فصل ۱۵–۲۰۱۴ در صدر پردرآمدترین باشگاه‌های فوتبال جهان بوده‌است. این عنوان تا سال ۲۰۱۶ پابرجا بوده‌است.^[۴][۵][۶]

لباس تیم از ابتدا به رنگ سفید بوده‌است. هر چند که رنگ آبی که در ابتدا کاملاً در لباس تیم مشخص بود، بارها به‌خاطر زیباتر شدن یا تغییر حامی مالی تیم، دچار تغییر شد. ورزشگاه خانگی آن‌ها، سانتیاگو برنابئوست که گنجایش ۸۰٫۳۵۴ نفر به صورت نشسته را داراست. این ورزشگاه در مرکز شهر مادرید قرار دارد و از سال ۱۹۴۷، ورزشگاه اختصاصی این تیم شد. این ورزشگاه تاکنون ۴ بار و در سال‌های ۱۹۵۷، ۱۹۶۹، ۱۹۸۰ و ۲۰۱۰، میزبان فینال لیگ قهرمانان اروپا بوده‌است.

تاریخچه

سال‌های ابتدایی؛ جنگ‌های داخلی اسپانیا (۱۹۰۲–۱۹۴۵)

نحوهٔ شکل‌گیری باشگاه رئال مادرید به سال ۱۸۹۷ بر می‌گردد. همان سال شماری از دانشجویان دانشگاه کمبریج و آکسفورد در مادرید باشگاهی را با نام «باشگاه فوتبال آسمان» به وجود آوردند و صبح‌های دوشنبه به فوتبال می‌پرداختند. ۳ سال بعد و در سال ۱۹۰۰، این باشگاه به دو باشگاه مجزا تبدیل شد. سپس دو سال بعد و در ۶ مارس سال ۱۹۰۲، مجدداً باشگاه نام خود را به «باشگاه فوتبال رئال مادرید» تغییر داد. ۱۹۰۲^[۸] ۳ سال بعد، این تیم موفق شد اولین جام خود را با شکست تیم اتلتیک بیلبائو در جام اسپانیا به دست بیاورد. در ۴ ژانویه ۱۹۰۹ بود که «آدولفو ملندز»، مدیر وقت رئال در آن زمان، اساسنامه جام اسپانیا را امضاء و تأیید کرد تا باشگاه به یکی از اعضای فدراسیون سلطنتی فوتبال اسپانیا تبدیل شود. در سال ۱۹۲۰ باشگاه نام خود را بازهم تغییر داد و این‌بار به «رئال مادرید» که اینکار پس از اهدای عنوان رئال (رویال به معنی سلطنت) توسط شاه آلفونسو سیزدهم اتفاق افتاد.^[۹] در سال ۱۹۲۹، اولین لیگ فوتبال اسپانیا راه‌اندازی شد. رئالی‌ها تا هفته پایانی در صدر جدول حضور داشتند تا اینکه باخت هفته پایانیشان به اتلتیک بیلبائو، باعث قهرمانی بارسلونا در لالیگا و نایب قهرمانی آن‌ها شد.^[۱۰] رئالی‌ها اولین لیگ خود را در فصل ۳۱–۱۹۳۲ کسب کردند و سال بعد نیز این عنوان را کسب کردند تا اولین تیمی‌باشند که این جام را دو سال پیاپی کسب می‌کنند.^[۱۱]

در سال ۱۹۴۳، تیم بارسلونا در نیمه‌نهایی مسابقات کوپا دل جنرالیسمو به مصاف تیم رئال مادرید رفت. دیدار رفت دو تیم در لس کورتس با نتیجه ۳–۰ به نفع بارسلونا پایان یافت؛ اما قبل از بازی برگشت، رئیس امنیتی دولت ژنرال فرانکو به همراه ۴ بازجوی خشن و معروف خود وارد رختکن بارسلونا شدند. از قول بازیکنانی که در آن رختکن مخاطب وی بودند نقل شده که او بازیکنان بارسلونا را تهدید به مرگ خانواده هایشان و مشکلات شدید امنیتی کرد و به آنها گفت: ((اگر امروز می‌توانید فوتبال بازی کنید به خاطر سخاوت بیش از حد فرانکو است. پس عاقل باشید و با شکست خود فرانکو را خوشحال کنید.)) پس از آن بارسلونا وارد میدان شد و در آن بازی با نتیجه ۱۱–۱ از تیم رئال مادرید شکست خورد.^[۱۲] نتیجه‌ای که بعدها و پس از مرگ ژنرال فرانکو به پیشنهاد سران باشگاه رئال مادرید از آمار و ارقام ال‌کلاسیکوهای رسمی خارج شد و مدیران باشگاه رئال مادرید در زمان پادشاهی اسپانیا چند بار به صورت رسمی به خاطر آن حادثه از باشگاه بارسلونا عذرخواهی کردند.

عصر مدیریت سانتیاگو برنابئو و درخشش در اروپا (۱۹۴۵–۱۹۷۸)

در سال ۱۹۴۵، سانتیاگو برنابئو یسته، به عنوان مدیر باشگاه انتخاب شد.^[۱۳] در همین زمان، برنابئو دستور بازسازی زمین تمرین اختصاصی تیم و ساخت ورزشگاهی بزرگتر را برای تیم صادر کرد. در سال ۱۹۵۳، وی تصمیم گرفت تا سیاست جدیدی به کار ببرد و بازیکنان بزرگ را به تیم بیاورد که اولین اقدامش، خرید آلفردو دی استفانو که قرارداد رسمی با بارسلونا امضاء کرده و عضو باشگاه بارسلونا به حساب می‌آمد بود. بعدها فاش شد که ژنرال فرانکو در این خرید نقش اساسی داشت و با فرستادن مأموران ویژه خواهان لغو قرارداد آلفردو با بارسلونا شد.^[۱۴] در سال ۱۹۵۵، به پیشنهاد یک روزنامه‌نگار، برنابئو، «بدریگنان» و «سوبس» تصمیم گرفتند تا جامی را طراحی کنند و در آن از تیم‌های مختلفی از سرتاسر اروپا برای شرکت در آن دعوت کنند. جامی که امروزه به عنوان لیگ قهرمانان اروپا شناخته می‌شود.^[۱۵]

در دوران برنابئو بود که رئال مادرید خود را به عنوان قدرتی در اسپانیا و اروپا معرفی کرد. آن‌ها در طی سال‌های ۱۹۵۶ تا ۱۹۶۰، ۵ بار متوالی قهرمان جام اروپا شدند که یکی از آنها، پیروزی ۷–۳ مقابل اینتراخت فرانکفورت در سال ۱۹۶۰ در فینال رقابت‌ها بود. سال‌ها بعد پس از مرگ فرانکو مدیر وقت اینتراخت در محفلی خصوصی اعلام کرد که آن ژنرال خونخوار با قدرت و ثروت خود بازیکنان اینتراخت را محصور خود ساخت و نتیجهٔ آن فینال را رقم زد و به عبارتی نتیجه را از پیش تعیین شده می‌دانست.^[۱۴] پس از این افتخارات پیاپی، باشگاه موفق به کسب عنوان نشان افتخار یوفا شد.^[۱۶] آن‌ها ششمین جام خود را نیز با شکست ۲–۱ پارتیزان و در سال ۱۹۶۶ به دست آوردند. اعضای این تیم در سال‌های ۱۹۶۲ و ۱۹۶۴ نیز موفق شده بودند تا به فینال این رقابت‌ها برسند هرچند موفق به قهرمانی نشده بودند.^[۱۷] در دهه هفتاد، رئالی‌ها موفق به کسب ۵ لیگ اسپانیا و ۳ جام حذفی شدند.^[۱۸] در سال ۱۹۷۱ آن‌ها اولین دیدار فینال جام در جام اروپا را برگزار کردند که در نهایت با شکست ۲–۱ مقابل چلسی، از کسب جام بازماندند.^[۱۹] در ژوئیه ۱۹۷۸، اتفاقی ناگوار برای رئال مادرید افتاد و سانتیاگو برنابئو در حالیکه مسابقات جام جهانی فوتبال در آرژانتین آغاز شده بود، درگذشت. این اتفاق به حدی مهم بود که مسئولین فیفا تصمیم گرفتند که ۳ روز را در حین مسابقات به افتخار برنابئو، عزای عمومی اعلام کنند.^[۲۰] باشگاه رئال نیز در ادامه همان سال، اولین دوره جام برنابئو را که به احترام برنابئو بود، برگزار کرد.

دوره کرکس‌ها و کسب هفتمین و هشتمین جام اروپایی (۱۹۸۰–۲۰۰۰)

رئالی‌ها در اوایل دهه هشتاد، وضعیت چندان مناسبی نداشتند و نتوانستند لالیگا را فتح کنند تا اینکه گروهی از بازیکنان لیگ اسپانیا به تیم آمدند و با خود موفقیت را به همراه داشتند.^[۲۱] یک روزنامه‌نگار اسپانیایی عنوان کرکس‌ها را برای آن تیم انتخاب کرد که به‌خاطر ۵ بازیکن فوق‌العاده آن بود که شامل امیلیو بوتراگوئنو، مانوئل سانچز، مارتین وازکوز، میشل و میخل پاردخا می‌شد.^[۲۲] کرکس‌ها (که بعداً با رفتن پاردخا به رئال ساراگوسا، به گروهی ۴ نفره تبدیل شد)، در کنار بازیکنانی چون فرانسیسکو بویو که دروازه‌بان تیم بود یا مهاجم خود، هوگو سانچز، یکی از بهترین تیم‌های نیمه دوم دهه ۸۰ در اسپانیا و اروپا بودند و موفق شدند ۲ جام یوفا، ۵ لیگ اسپانیا پیاپی، یک جام حذفی اسپانیا و ۳ سوپرجام فوتبال اسپانیا را کسب کنند.^[۲۲] اما این تیم رؤیایی و گروه کرکس‌ها، در اوایل دهه ۹۰ (میلادی) و با جدایی امیلی بوتراگونو، مارتین وازکوئز و میشل از تیم، از هم پاشید.^[۲۳]

در سال ۱۹۹۶، لورنسو سانز، مدیر باشگاه، تصمیم گرفت تا فابیو کاپلو را به عنوان مربی تیم انتخاب کند. گرچه دوران مربیگری کاپلو تنها یکسال طول کشید اما آن‌ها توانستند عنوان قهرمانی را کسب کنند و بازیکنانی چون روبرتو کارلوس، پردراگ میاتوویچ، داور شوکر و کلارنس سیدورف برای تقویت تیمی که خود بازیکنانی چون رائول، فرناندو هیرو، ایوان زامورانو و فرناندو ردوندو را داشت، به تیم اضافه شدند تا اینکه تیم توانست با این بازیکنان به همراه فرناندو مورینتس که در سال ۱۹۹۷ به تیم آمد تحت هدایت یاپ هینکس پس از ۳۳ سال انتظار، هفتمین جام اروپایی خود را کسب کنند. آن‌ها در فینال به لطف تک گل میاتوویچ موفق شدند یوونتوس را شکست دهند.^[۲۴] دو سال بعد نیز رئالی‌ها موفق شدند تا با درخشش رائول، هشتمین جام اروپایی خود را با شکست ۳–۰ والنسیا کسب کنند.^[۲۵]

دوره کهکشانی‌ها (۲۰۰۶–۲۰۰۰)

در ژوئیه سال ۲۰۰۰، فلورنتینو پرز به عنوان مدیر باشگاه انتخاب شد.^[۲۶] وی در وعده‌های انتخاباتیش، قول برطرف کردن بدهی‌های سنگین باشگاه، افزایش امکانات و مدرن کردن باشگاه را داده بود هرچند که وعده اصلی وی، امضای قرارداد با لوئیز فیگو، ستاره آن زمان بارسلونا بود.^[۲۷] در همان سال بود که پرز با صرف هزینه‌های سنگین، تیمی را تشکیل داد که به‌خاطر داشتن ستارگان بزرگ، در سرتاسر جهان به نام کهکشانی‌ها معروف شد. بازیکنان بزرگی چون زیدان، رونالدو، فیگو، کارلوس، رائول و بکهام از جمله ستارگان آن روزهای رئال مادریدی بودند که ویسنته دل بوسکه را به عنوان سرمربی خود می‌دید. اما با وجود این هزینه‌ها و کسب نهمین جام اروپایی و کسب قهرمانی لالیگا، پرز تصمیم گرفت تا دل‌بوسکه را برکنار کند، که همین کار وی باعث شد تا سفیدها در طی ۳ سال آینده، موفق به کسب هیچ جامی نشوند تا پرز از کار برکنار شود.^[۲۴]

ریاست رامون کالدرون (۲۰۰۹–۲۰۰۶)

در ادامه و در سال ۲۰۰۶ بود که رامون کالدرون به عنوان مدیر جدید باشگاه انتخاب شد. کالدرون بلافاصله کاپلو را مجدداً به عنوان مربی تیمش انتخاب کرد تا طلسم قهرمان نشدن تیم را بشکند. آن‌ها برای اولین‌بار در طی ۴ سال گذشته، موفق به کسب جام شدند و لالیگا را با کاپلو فتح کردند. اما با این وجود، کاپلو بازهم یک فصل تنها در تیم دوام آورد و مجدداً اخراج شد.^[۲۹] رئالی‌ها موفق شدند فصل بعد نیز سی و یکمین قهرمانی خود را در لالیگا کسب کنند که این برای اولین بار در طی ۱۸ سال گذشته بود که دو سال پیاپی این جام را کسب کردند.^[۳۰]

انتخاب مجدد پرز و دوران مورینیو (۱۳–۲۰۰۹)

در ژوئن ۲۰۰۹ و پس از ۲ سال ناکامی تیم و برکناری کالدرون، پرز مجدداً به عنوان مدیر باشگاه انتخاب شد.^[۳۱][۳۲] پرز مجدداً سیستم کهکشانی‌های خود را پیش گرفت. وی ابتدا کاکا (بازیکن فوتبال) را از تیم میلان خرید^[۳۳] و پس از آن کریستیانو رونالدو را از منچستر یونایتد با رقم ۹۶ میلیون یورو خریداری کرد که یک رکورد تاریخیست.^[۳۴]

رئالی‌ها با وجود خریدن بازیکنانی چون رونالدو، کاکا و آلونسو، نتوانستند زیر نظر مانوئل پلگرینی، جامی را کسب کنند و پرز وی را برکنار کرد. پس از آن، بعد از چندین روز مذاکره با ماسیمو موراتی، مدیر اینتر میلان ایتالیا، پرز توانست وی را راضی کند که اجازه خروج مربی خود، خوزه مورینیو را که برای آن‌ها ۳ جام کسب کرده بود را بدهد تا مورینیو به عنوان مربی جدید تیم انتخاب و شروع بکار کند.^[۳۵] آن‌ها اولین جام خود با مورینیو را در سال ۲۰۱۰، با برد یک بر صفر خود برابر بارسلونا و در فینال جام حذفی بدست آوردند. همچنین در سال بعد (۲۰۱۱) لالیگا را با غلبه بر بارسلونا و سلطه شکنی این تیم از ان خود کردند.^[۳۶]

دوران آنچلوتی و لا دسیما (۲۰۱۵–۲۰۱۳)

در ۲۵ ژوئن ۲۰۱۳، کارلو آنجلوتی با قراردادی سه ساله جانشین مورینیو شد.^[۳۷] یک روز بعد در کنفرانس خبری اعلام کرد که زین‌الدین زیدان و پل کلمنت دستیارانش در رئال خواهند بود.^[۳۸] در ۱ سپتامبر ۲۰۱۳، انتقال گرت بیل به رئال مادرید با مبلغ رکوردشکن ۱۰۰ میلیون یورو صورت گرفت.^[۳۹] در اولین فصل آنجلوتی در رئال، این تیم با گل گرت بیل در فینال کوپا دل ری بارسلونا را شکست داد و به مقام قهرمانی رسید.^[۴۰] در ۲۴ مهٔ ۲۰۱۴، رئال مادرید با شکست همشهری‌اش اتلتیکو در فینال لیگ قهرمانان اروپا ۲۰۱۴ برای اولین بار بعد از سال ۲۰۰۲،^[۴۱] به مقام قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا رسید و به نخستین تیمی تبدیل شد که به ده قهرمانی اروپایی دست پیدا می‌کند. دستاوردی که لا دسیما نامیده می‌شود.^[۴۲]

بعد از قهرمانی در لیگ قهرمانان، رئال مادرید کیلور ناواس، ایسکو، تونی کروس و خامس رودریگز را جذب کرد.^[۴۳] رئال در سوپر جام اروپا ۲۰۱۴ با گلزنی رونالدو سویا را شکست داد و به هفتادونهمین جام تاریخش دست یافت.^[۴۴] در روزهای پایانی نقل‌وانتقالات تابستانی، رئال دو بازیکن کلیدی‌اش را فروخت؛ ژابی آلونسو به بایرن مونیخ و آنخل دی‌ماریا به باشگاه فوتبال منچستر یونایتد با رقمی معادل ۷۵ میلیون یورو که در آن زمان رکورد نقل‌وانتقالات در انگلستان را شکست. این تصمیم باشگاه با جنجال‌هایی همراه شد. رونالدو دربارهٔ آن گفت: «اگر من مسئول بودم، به شکل دیگری عمل می‌کردم.» و آنجلوتی نیز اظهار کرد که «باید از صفر شروع کنیم.»^[۴۵][۴۶]

پس از شروع نه چندان خوب در فصل ۱۵–۲۰۱۴ لا لیگا و شکست مقابل تیم‌های اتلتیکو مادرید و رئال سوسیداد، رئال مادرید با ۱۸ پیروزی پیاپی که شامل برتری مقابل لیورپول و بارسلونا نیز می‌شد، به رکورد ۱۸ پیروزی پیاپی فرانک رایکارد در بارسلونا در فصل ۰۶–۲۰۰۵ رسید.^[۴۷] در دسامبر ۲۰۱۴، با پیروزی مقابل سن‌لورنزو در فینال جام باشگاه‌های جهان ۲۰۱۴ این رکورد را به ۲۲ پیروزی پیاپی رساندند و سال را با ۴ جام به پایان بردند.^[۴۸] در ابتدای سال ۲۰۱۵ و با شکست مقابل والنسیا این رکورد متوقف شد و موفق نشدند به رکورد جهانی ۲۴ پیروزی پیاپی برسند.^[۴۹] رئال با شکست مقابل یوونتوس از راهیابی به فینال لیگ قهرمانان بازماند و در جام حذفی نیز اتلتیکو مادرید آن‌ها را در نیمه‌نهایی حذف کرد. در لا لیگا نیز با اختلاف ۲ امتیاز با بارسلونا به مقام نایب‌قهرمانی بسنده کرد. همهٔ این‌ها منجر به برکناری آنجلوتی در ۲۵ مهٔ ۲۰۱۵ شد.^[۵۰]

لا دسیما و سه‌گانهٔ اروپایی (تاکنون–۲۰۱۵)

در ۳ ژوئن ۲۰۱۵، رافائل بنیتز با قراردادی سه ساله سرمربیگری تیم رئال را بر عهده گرفت.^[۵۱] رئال مادرید تا هفتهٔ یازدهم لیگ شکست نخورده بود تا این که در مقابل سویا ۲–۳ مغلوب شد. در ادامه در نخستین ال‌کلاسیکوی فصل در خانه ۰–۴ مغلوب بارسلونا شدند. آن‌ها در دور رفت جام حذفی مقابل تیم کادیز به میدان رفتند و ۳–۱ پیروز شدند، اما به دلیل استفاده از دنیس چریشف که در آن بازی محروم بود، از دور رقابت‌ها کنار گذاشته شدند. در لیگ قهرمانان اروپا، رئال با ۱۶ امتیاز صدرنشین گروه خود شد. در ۴ ژانویه ۲۰۱۶، بنیتز به خاطر کسب نتایج ضعیف، عدم محبوبیت میان هواداران و بازیکنان از سمت خود برکنار شد.^[۵۲] در آن زمان، رئال در لا لیگا سوم بود؛ چهار امتیاز از تیم صدرنشین اتلتیکو مادرید و دو امتیاز از تیم دوم یعنی بارسلونا عقب بود (با وجود یک بازی رو در رو).^[۵۳]

در همان روز برکناری بنیتز، زین‌الدین زیدان به عنوان جانشین وی معرفی شد.^[۵۴] زیدان پیش از دستیار کارلو آنچلوتی در این تیم بود و سرمربیگری رئال مادرید کاستیا را نیز در کارنامه داشت.^[۵۴] رئال در اولین بازی با حضور زیدان در ۹ ژانویه ۲۰۱۶، دپورتیوو لاکرونیا را با هت‌تریک گرت بیل ۵–۰ در خانه شکست داد.^[۵۵] در ۲۸ مه، رئال مادرید با شکست اتلتیکو مادرید در ضربات پنالتی فینال لیگ قهرمانان اروپا، برای یازدهمین بار قهرمان این رقابت‌ها شد.^[۵۶] در ۱۰ دسامبر ۲۰۱۶، رئال با برد ۳–۲ مقابل دپورتیوو، رکورد ۳۵ بازی بدون شکست را ثبت کرد.^[۵۷] در ۱۸ دسامبر ۲۰۱۶، رئال با هت‌تریک کریستیانو رونالدو، ۴–۲ باشگاه فوتبال کاشیما آنتلرز را شکست داد و قهرمان جام باشگاه‌های جهان ۲۰۱۶ شد.^[۵۸] با تساوی ۳–۳ مقابل سویا در ۱۲ ژانویه ۲۰۱۷، رکورد شکست‌ناپذیری رئال به ۴۰ بازی رسید و رکورد قبلی اسپانیا (۳۹ بازی) که در اختیار بارسلونا بود را شکست.^[۵۹] سه روز بعد، با باخت ۲–۱ مقابل سویا، این روند شکست‌ناپذیری به پایان رسید.^[۶۰] در مه ۲۰۱۷، رئال برای سی‌وسومین بار به قهرمانی لا لیگا رسید.^[۶۱] رئال با شکست یوونتوس در فینال لیگ قهرمانان اروپا ۲۰۱۷ ضمن قهرمانی برای دوازدهمین در این رقابت‌ها، به نخستین تیمی تبدیل شد که از مقام قهرمانی‌اش در دورهٔ لیگ قهرمانان اروپا دفاع می‌کند. این سومین قهرمانی رئال در اروپا طی ۴ سال بود که لا اوندسیما نیز نامیده می‌شود.^{[۶۲][۶۳][۶۴]}

رئال مادرید در سوپر جام اروپا ۲۰۱۷ موفق شد تا منچستر یونایتد را ۲–۱ شکست دهد.^[۶۵] پنج روز بعد در سوپرجام اسپانیا ۲–۰ بارسلونا را در بازی رفت شکست دادند و به ۲۴ ال کلاسیکوی متوالی که بارسلونا در آن موفق به گلزنی شده بود پایان دادند؛ بازی برگشت را نیز ۳–۱ بردند و در مجموع ۵–۱ برنده شدند و سوپرجام اسپانیا را بالای سر بردند.^[۶۶] رئال مادرید در سال ۲۰۱۸ موفق شد تا برای سومین سال متوالی قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شود و به اولین باشگاهی تبدیل شدند که سه سال متوالی در فرمت جدید لیگ قهرمانان قهرمان می‌شوند و هم چنین اولین باشگاه از زمان بایرن مونیخ در دهه ۱۹۷۰ میلادی شدند که سه بار متوالی قهرمان یک جام اروپایی می‌شود. پنج روز بعد از قهرمانی سوم، در ۳۱ مهٔ ۲۰۱۸، زیدان در نشست خبری اعلام کرد که باشگاه نیاز به تغییر دارد و کناره‌گیری خودش از سمت سرمربی‌گری این تیم را اعلام کرد.^[۶۷][۶۸]

در ۱۲ ژوئن ۲۰۱۸، باشگاه رئال اعلام کرد که جولن لوپتگی سرمربی تیم ملی اسپانیا بعد از جام جهانی فوتبال ۲۰۱۸ سرمربی رئال خواهد شد. با این حال فدراسیون فوتبال اسپانیا یک روز پیش از شروع رقابت‌های جام جهانی، لوپتگی را از سرمربی‌گری تیم ملی اسپانیا برکنار کرد و دلیل آن را مطلع نشدن از مذاکره با باشگاه رئال مادرید عنوان کرد.^{[۶۹][۷۰][۷۱]} همچنین در سال ۲۰۱۸ ترکیب رئال دستخوش تغییرات زیادی شد و کریستیانو رونالدو با مبلغ ۱۰۰ میلیون یورو به باشگاه فوتبال یوونتوس پیوست.^[۷۲]

آرم و لباس

آرم باشگاه

طراحی ابتدایی آرم باشگاه، بسیار ساده بود. این آرم متشکل از سه حرف MCF بود که ۳ حرف ابتدای نام باشگاه (Madrid Club de Fútbol) بود که در زمینه‌ای آبی طراحی شده بود و بر روی لباس سفید تیم قرار داشت. در سال ۱۹۰۸ بود که اولین تغییر در آرم باشگاه رخ داد و برای زیباتر شدن آرم، نوشته‌ها درون یک دایره قرار گرفتند.^[۷۴] تغییرات بعدی، تغییرات جزئی بودند تا اینکه در سال ۱۹۲۱، شاه آلفونسو سیزدهم، به عنوان هدیه، عنوان رئال (رویال که تقریباً معنی سلطنتی می‌دهد) را به تیم اهدا کرد^[۷۵] و بدین منظور در آرم باشگاه تغییراتی ایجاد شد و شکل یک تاج بر روی آرم باشگاه قرار گرفت.^[۷۴] اما در سال ۱۹۳۱ که آلفونسو از حکومت کنار رفت، هم کلمه رئال از نام باشگاه حذف شد و هم شکل تاج از روی آرم باشگاه برداشته شد و به جای آن، خطی تیره بر روی آرم باشگاه قرار گرفت.^[۱۱] در سال ۱۹۴۱ و دو سال بعد از جنگ‌های داخلی، مجدداً کلمه رئال به نام باشگاه اضافه شد و تاج پادشاهی نیز به بالای آرم باشگاه افزوده شد.^[۱۳] این آرم تا سال ۱۹۹۷ تغییری نکرد تا اینکه در این سال تغییر جزئی داشت و برای آخرین بار در سال ۲۰۰۱ بود که باشگاه برای مدرن کردن آرم و بروزرسانی آن، آرم را تغییر داد که البته تغییراتی جزئی بودند از جمله خطی که از وسط آن می‌گذشت، به رنگ آبی متمایل شد.^[۷۴]

لباس تیم

از همان ابتدا، لباس خانگی رئالی‌ها، یکدست سفید بود هرچند که یک خط تیره از وسط آن می‌گذشت (این خط بعدها از لباس حذف شد اما در آرم باشگاه باقی ماند). البته در آن زمان جوراب‌های بازیکنان، رنگ آبی داشت در حالی که اکنون به رنگ سفید است.^[۱۰][۷۶] در سال ۱۹۰۲ بود که لباس‌های راه‌راه، یکدست سفید شدند و جوراب‌های آبی رنگ، سیاه شدند.^{[پ ۱]} در سال ۱۹۴۷ بود که مدیر باشگاه، تصمیم گرفت تا به پیراهن‌های بازیکنان، دکمه اضافه کند و آرم باشگاه را، روی سینه سمت چپ بازیکنان اضافه کرد (چیزی که تاکنون نیز تغییر نکرده‌است). همچنین در نوامبر ۱۹۴۷ در بازی برابر اتلتیکو مادرید، رئالی‌ها به نخستین تیم اسپانیایی تبدیل شدند که لباسشان دارای شماره شد.^[۱۳]

لباس خارج از خانه رئالی‌ها نیز از همان ابتدا یا سیاه کامل بوده‌است یا کاملاً ارغوانی و هیچ‌گاه تغییر نکرده‌است. لباس تیم اکنون توسط آدیداس تولید می‌شود که این اتفاق از سال ۱۹۹۸ شروع شد.^[۷۷][۷۸] اولین حامی مالی تیم، شرکت «زانوسی» بود که از سال ۱۹۸۲ تا ۱۹۸۵ حامی مالی تیم بود. سپس حامیان مالی ای چون «پارمالات» با تیم بودند تا اینکه تیم با شرکت «تکا» قراردادی بلند مدت را از سال ۱۹۹۲ بست.^[۷۹][۸۰] این قرارداد تا سال ۲۰۰۱ ادامه داشت تا این‌که رئالی‌ها به این قرارداد پایان دادند. آن‌ها ابتدا آدرس سایت اینترنتی خود را به مدت یک‌سال بر روی لباس خود نوشته بودند تا تبلیغ سایت خود را بکنند. بعد از آن در سال ۲۰۰۲، باشگاه با شرکت زیمنس قرار داد بست. سپس در سال ۲۰۰۸، کمپانی آسیایی «بن کیو» حامی مالی تیم شد و آرم این کمپانی بر روی لباس تیم قرار گرفت.^[۸۱] اسپانسر بعدی تیم نیز Bwin است که به‌خاطر مشکلات مالی بن کیو، باشگاه مجبور به تغییر حامی مالی شد و سپس نوبت شرکت هواپیمایی امارات شد که تاکنون حامی مالی باشگاه است.^[۸۲][۸۳]

حامیان مالی و طراح‌های لباس تیم از سال ۱۹۸۰ تاکنون

زمان	طراح	حامی
۱۹۸۲–۱۹۸۰		–
۱۹۸۵–۱۹۸۲		Zanussi
۱۹۸۹–۱۹۸۵		Parmalat
۱۹۹۱–۱۹۸۹		Reny Picot
۱۹۹۲–۱۹۹۱		Otaysa
۱۹۹۴–۱۹۹۲		Teka
۱۹۹۸–۱۹۹۴
۲۰۰۱–۱۹۹۸
۲۰۰۲–۲۰۰۱		Realmadrid.com
۲۰۰۵–۲۰۰۲		Siemens Mobile
۲۰۰۶–۲۰۰۵		Siemens
۲۰۰۷–۲۰۰۶		BenQ – Siemens
۲۰۱۱–۲۰۰۷		Bwin
۲۰۱۳–۲۰۱۱
–۲۰۱۳		Fly Emirates

*Realmadrid.com appeared as shirt sponsor to promote the club’s new website.

ورزشگاه

چامارتین

در سال ۱۹۱۲ بود که تیم به کمپ O’Donnell رفت و به مدت ۱۱ سال، آنجا زمین خانگی تیم محسوب می‌شد.^[۸۴] بعد از آن تیم به مدت یکسال به ورزشگاه ۸ هزار نفری Ciudad Lineal رفت. بعد از آن این‌بار نوبت چامارتین بود که زمین اختصاصی تیم شود. این ورزشگاه در ۱۷ می۱۹۲۳ و در بازی با نیوکاسل یونایتد برای اولین‌بار مورد استفاده قرار گرفت.^[۸۵] ورزشگاهی با گنجایش بیش از ۲۲ هزار هوادار تیم که اولین قهرمانی رئالی‌ها در لیگ نیز در آن به ثبت رسید.^[۱۰]

سانتیاگو برنابئو

پس از آن و در سال ۱۹۴۳ که سانتیاگو برنابئو به عنوان مدیر باشگاه انتخاب شد، تغییری در استادیوم تیم ایجاد شد. برنابئو معتقد بود که چامارتین آنقدر که باید بزرگ نیست و در حد و اندازه رئال نیست. به همین دلیل دستور ساخت ورزشگاهی جدید را صادر کرد که در ۱۴ دسامبر ۱۹۴۷ افتتاح شد.^[۱۳][۸۶] این ورزشگاه، همان سانتیاگو برنابئو کنونی است (البته این نام را بعد از مرگ برنابئو در سال ۱۹۵۵ به دست آورد). نخستین بازی که در این ورزشگاه انجام شد، بین رئال مادرید و بلننسس پرتقال بود که با برتری ۳–۱ سفیدهای مادرید به پایان رسید. نخستین کسی که در این ورزشگاه گل زد نیز، سابینو باریناگا بود که گل نخست تیمش در همین بازی را زد.^[۱۳]

بازسازی‌ها

ورزشگاه بارها دچار تغییر میزان گنجایش شد. مثلاً برای نخستین بار ورزشگاه در سال ۱۹۵۳ به گنجایش ۱۲۰ هزار هوادار رسید.^[۸۷][۸۸] اما پس از آن بارها گنجایش ورزشگاه کمتر از قبل می‌شد (آخرین بازی که این اتفاق افتاد، در سال ۱۹۹۸ بود که یوفا اعلام کرد تمام هواداران تیم باید بر روی صندلی نشسته باشند). آخرین بازسازی ورزشگاه نیز در سال ۲۰۰۳ روی داد که حدود ۵ هزار صندلی دیگر به ورزشگاه افزوده شد تا گنجایشش به ۸۵٬۳۵۴ نفر برسد. همچنین اعلام شده‌است که قرار است به‌زودی برای ورزشگاه یک سقف ساخته شود.^[۱۳][۸۶]

سابقه

برنابئو در سال ۱۹۶۴ میزبان فینال جام ملت‌های اروپا بود. در سال ۱۹۸۲، فینال رقابت‌های جام جهانی در آن برگزار شد. این ورزشگاه همچنین میزبان ۴ فینال رقابت‌های اروپایی بوده‌است. در سال‌های ۵۷، ۶۹ و ۸۰ این ورزشگاه میزبان جام اروپایی بود. در سال ۲۰۱۰ نیز فینال لیگ قهرمانان اروپا در آن برگزار شد.^[۹۰] برنابئو دارای ایستگاه مترو مخصوص به خود است که نامش سانتیاگو برنابئوست.^[۹۱] در نوامبر ۲۰۰۷ نیز این ورزشگاه از طریق یوفا ۵ ستاره شد (بیشترین میزان دریافت ستاره).^[۹۲]

سایر ورزشگاه‌ها

در می ۲۰۰۶ نیز مجموعه ورزشگاه والبباس بزرگترین مجموعه تفریحی ورزشی دنیا و ورزشگاه آلفردو دی استفانو افتتاح شد که در نزدیکی مکانی قرار دارد که تیم در آن معمولاً تمرین می‌کند. اولین بازی انجام شده در آن نیز بین رئال مادرید و Stade de Reims برگزار شد که یادآور فینال جام اروپایی در سال ۱۹۵۶ بود. رئالی‌ها آن بازی را با ۶ گل سرخیو راموس، آنتونیو کاسانو (۲ گل)، روبرتو سولدادو (۲ گل) و خواردو با برد پشت سر گذاشتند.^[۹۳] از دیگر مجموعه ورزشگاه‌های مادرید می‌توان به کامپ دانل، سیوداد رئال مادرید، ورزشگاه لا فابریکا و شهرک ورزشی والدبباس اشاره نمود.

والدبباس

شهرک ورزشی والدبباس در ۱۲۰ هکتار در نزدیکی فرودگاه باراخاس مادرید قرار دارد و از زیباترین و بزرگترین مجموعه‌های ورزشی در دنیا است.

هواداران

در اکثر بازی‌ها خانگی تیم، اکثریت هواداران را کسانی تشکیل می‌دهند که «دارندگان بلیط سالانه» هستند که به‌طور میانگین، ۶۸٬۶۷۰ هزار هوادار در هر بازی می‌شوند.^[۹۴] برای تبدیل شدن به یکی از این هواداران، شخص باید به یکی از اعضای باشگاه تبدیل شود که برای اینکار باید عضو یکی از ۱۸۰۰ گروه رسمی که حامی باشگاه هستند، شود که این گروه‌ها در اسپانیا و سایر نقاط جهان هستند. رئالی‌ها دارای رکورد بیشترین میزان تماشاچی در تاریخ اسپانیا هستند به‌طور میانگین، برای هر بازی تیم، ۶۵٬۰۰۰ هزار هوادار به ورزشگاه می‌آید. در فصل ۰۵–۲۰۰۴، آن‌ها با میانگین ۷۱٬۹۰۰ نفر، در رده دوم برترین‌ها قرار گرفتند.^{[۹۵][پ ۲]}

ارزش/سهام باشگاه

زیر نظر فلورنتینو پرز (۲۰۰۰–۲۰۰۶) بود که باشگاه تلاش خود را برای تبدیل شدن به ثروتمندترین تیم دنیا آغاز کرد.^[۹۶] باشگاه بخشی از زمین تمرین خود را به شهر مادرید فروخت و سایر قسمت‌ها را نیز به بخش‌های خصوصی فروخت. فروش این زمین‌ها، باعث شد تا باشگاه بتواند بدهیهای خود را پرداخت کند که همین راه را برای خرید ستارگان گران‌قیمتی چون زیدان، فیگو، رونالدو و بکهام باز کرد.^[۹۷]

فروش زمین‌های تیم، باعث شد تا پرز بتواند بدهی‌های تیم (حدود ۲۷۰ میلیون یورو) را پرداخت کند و بتواند بازیکنان بزرگ را به تیم بیاورد که خود اینکار نیز باعث تبلیغات بزرگ برای تیم شد. البته با وجود موفقیت خیره‌کننده پرز در برطرف کردن بدهی‌ها و افزایش بی‌سابقه سهام و ارزش باشگاه، همیشه از وی ایراد گرفته می‌شد که بیش از آنکه به شرایط بازی تیم توجه کند، به فکر مسائل اقتصادی باشگاه‌است.^[۹۸]

با وجود برکنار شدن پرز، موفقیت تیم در زمینه اقتصادی، ادامه داشت و کاملاً مشهود بود طوری‌که در دسامبر سال ۲۰۰۷، آن‌ها به عنوان با ارزش‌ترین تیم فوتبال در قاره اروپا انتخاب شدند.^[۹۹] در سال ۲۰۰۸ نیز آن‌ها با ارزشی به میزان ۹۵۱ میلیون یورو (۶۴۰ میلیون پوند – ۱٫۲۸۵ میلیارد دلار)، به عنوان دومین تیم فوتبال پر ارزش در دنیا انتخاب شدند.^[۱۰۰] تنها باشگاه منچستر یونایتد بود که ارزشش بیشتر از رئال مادرید بود (با ارزش ۱٫۳۳۳ میلیارد یورو).^[۱۰۱] در سال ۲۰۱۰ نیز مشخص شد که رئالی‌ها دارای بیشترین میزان گردش مالی در جهان فوتبال بوده‌اند.^[۱۰۲] در سپتامبر ۲۰۰۹ نیز اعلام شد که آن‌ها قصد دارند تا مجموعه تفریحی مخصوص خود را تأسیس کنند. این اتفاق در سال ۲۰۱۳ میلادی رخ داد که بخشی دیگر از راهکارهای اقتصادی پرز بود.^[۱۰۳]

رکوردها

در طول فصل ۲۰۰۹–۲۰۱۰ رئال مادرید با فروش ۱۵۰ میلیون یورویی رکورددار فروش بلیط در تاریخ فوتبال است. این باشگاه دارای بیشترین تعداد فروش پیراهن در یک فصل نیز است، که در حدود ۱٫۵ میلیون بود. دیلویت بزرگترین شرکت خدمات حرفه‌ای در جهان در سال ۲۰۱۸ رئال مادرید را با درآمد ثبت شده ۴۰۱ میلیون یورو به عنوان باارزش‌ترین باشگاه فوتبال جهان معرفی کرده‌است.

برند جهانی

در تحقیقی که از طریق دانشگاه هاروارد انجام شد، مشخص شد که رئال یکی از ۲۰ مارک (برند) اول در دنیاست. آن‌ها تنها تیم در دنیا هستند که مدیران باشگاه نیز بمانند بازیکنان تیم، کاملاً شناخته شده‌اند. همچنین در همین تحقیق مشخص شد تعداد زیادی از افراد معروف و سرشناس دنیا، طرفدار و حامی این تیم هستند. در همین تحقیق، میزان هوادارن تیم، حداقل ۲۸۰ میلیون هوادار در سرتاسر جهان تخمین زده شده‌است که آن‌ها را در فاصله زیادی با تیم اول، یعنی منچستر یونایتد قرار می‌دهد. آن‌ها همچنین دارای میزان بالاترین رقم برای فروش حق پخش بازی‌هایشان هستند.^[۱۰۴]

در سال ۲۰۱۰ نیز از طریق مجله فوربس مشخص شد که در فصل ۰۹–۲۰۰۸، ارزش باشگاه به میزان ۹۹۲ میلیون یورو (۱٫۳۲۳ میلیارد دلار) است که البته بازهم در این میان باشگاه انگلیسی منچستر یونایتد، از آن‌ها بالاتر است.^{[۱۰۵][۱۰۶]} همچنین براساس گزارش دلویت، باشگاه در همان بازده زمانی، سودی بیش از ۴۰۰ میلیون یورو داشته که در این مورد، آن‌ها بهترین در دنیا بودند.^[۱۰۷]

در کنار بارسلونا، اتلتیکو مادرید و اوساسونا، رئالی‌ها نیز به عنوان یک سازمان ثب شده‌اند که با اینکار، امکان خرید و سهیم شدن در سهام آن اصلاً وجود ندارد^{[پ ۳]} و تنها می‌شود عضو آن شد. این اعضا بمانند یک مجلس هستند که در بالاترین قسمت تیم حضور دارند.^[۱۰۸] تا سال ۲۰۱۰، رئالی‌ها دارای ۶۰ هزار عضو بودند.^[۱۰۹] در پایان سال ۱۰–۲۰۰۹ نیز اعلام شد که رئالی‌ها ۲۴۴٫۶ میلیون دلار بدهی دارند (مانند حقوق بازیکنان و…) که در مقایسه همین زمان در سال قبل، حدود ۸۲ میلیون دلار کمتر شده‌است.^[۱۱۰]

جزیره مادرید

رئال مادرید و دولت رأس‌الخیمه، در جایگاه ویژه برنابئو، پروژه جزیره رئال مادرید را در مارس ۲۰۱۲ کلید زدند. یک منطقه مسکونی و تجاری به همراه شهر بازی با نام رئال مادرید که در امارات قرار دارد. این جزیره شامل یک شهر بازی، یک هتل پنج ستاره مجلل با ۴۵۰ اتاق، ۶۰ خانه ساحلی با ساحل اختصاصی، ۴۰۰ آپارتمان، یک موزه رئال مادرید، تفرجگاه، قایق‌های تفریحی و اولین استادیوم فوتبال دنیا به سمت دریا با ۱۰ هزار نفر گنجایش است.

رکوردها و افتخارات باشگاه

وضعیت آماری تیم

تعداد حضور

رائول گونزالس دارای رکورد بیشترین تعداد حضور در رئال است. رائول از سال ۱۹۹۴ تا آوریل سال ۲۰۱۰ در ۵۵۰ بازی برای رئال مادرید حضور داشته‌است..^[۱۱۲] در درون دروازه نیز، ایکر کاسیاس با ۵۰۰ حضور در درون دروازه تیم، رکورددار است. ایکر کاسیاس نیز با ۱۶۰ بازی ملی بین‌المللی‌ پس از سرخیو راموس دارای بیشترین تعداد بازی ملی است.^[۱۱۳]

گل‌ها

رکورد بیشترین گل زده نیز در اختیار کریستیانو رونالدو است. وی با زدن ۴۰۷ گل در ۸ فصل حضور خود در رئال، رکورددار است.^[۱۱۱] همچنین ۵ بازیکن دیگر هستند که بیش از ۲۰۰ گل برای رئال به ثمر رساندند. کریم بنزما (۲۰۰۹-) ، آلفردو دی‌استفانو (۶۴–۱۹۵۳)، کارلوس سانتیانا (۸۸–۱۹۷۱)، فرانس پوشکاش (۶۶–۱۹۵۸)، هوگو سانچز (۹۲–۱۹۸۵) و رائول گونزالس (۲۰۰۲–۱۹۹۴) افرادی هستند که بیش از ۲۰۰ گل برای این تیم زدند. همچنین سانچز با زدن ۳۸ گل در لیگ سال ۹۰–۱۹۸۹، تا سال ۲۰۱۰، دارای بیشترین تعداد گل زده در یک فصل و در مسابقات لیگ بود که کریستیانو رونالدو با زدن ۴۰ گل در یک فصل، رکورد وی را شکست و رکورد بیشترین گل زده در یک فصل لالیگا را به نام خود ثبت کرد.^[۱۱۴] همچنین ۴۹ گل زده دی استفانو در ۵۸ بازی اروپایی، تا چند دهه بیشترین تعداد گل زده در رقابت‌های اروپایی بود که آن را ابتدا رائول در سال ۲۰۰۵ شکست و سپس در سال ۲۰۱۱، رونالدو با زدن ۵۳ گل در در ۵۴ مسابقه، مجدداً این رکورد را شکست و رکورد جدیدی بنام خود ثبت کرد.^[۱۱۵] سریع‌ترین گل تاریخ باشگاه را نیز رونالدو برزیلی در دسامبر ۲۰۰۳ و بازی برابر اتلتیکو مادرید و در ثانیه ۱۵ به ثمر رساند.^[۱۱۶]

آمار لیگ

از زمانیکه آمارها به‌طور دقیق محاسبه می‌شوند، رکورد بیشترین حضور تماشاگر، مربوط به یک بازی جام حذفی در سال ۲۰۰۶ است که ۸۳٬۳۲۹ هوادار در ورزشگاه در حالی حضور داشتند که گنجایش سانتیاگو برنابئو، حدود ۳ هزار نفر کمتر از آن بود.^[۱۱۷] میانگین تعداد تماشاچیان تیم نیز در فصل ۰۸–۲۰۰۷ به ۷۶٬۲۳۴ نفر رسید که در کل لیگ‌های اروپایی در آن فصل، یک رکورد بود.^[۱۱۸] رئالی‌ها همچنین با کسب ۳۳ عنوان قهرمانی رکوردار تعداد قهرمانی در لیگ اسپانیا هستند. همچنین آن‌ها دو بار و در سال‌های ۱۹۶۰ تا ۱۹۶۵ و ۱۹۸۵ تا ۱۹۹۰ ۵ بار متوالی قهرمان لیگ اسپانیا شدند که در این مورد نیز رکوردار هستند.^[۹۴] همچنین اعضای این تیم از ۱۷ فوریه ۱۹۵۷ تا ۷ مارس ۱۹۶۵، در ۱۲۷ بازی رسمی شکست نخوردند که در لالیگا یک رکورد است.^[۱۱۹]

آمار اروپایی

رئالی‌ها همچنین با ۱۳ قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا و با ۲۳ بار حضور در مرحله نیمه نهایی این رقابت‌ها، رکوردار هستند.^[۱۲۰] رونالدو نیز با ۱۰۱ گل زده در بازی، دارای بیشترین گل زده در تاریخ این رقابت‌هاست که همگی آن‌ها را با لباس رئال به ثمر رسانده‌است. رئالی‌ها همچنین دارای رکورد ۱۵ حضور متوالی در رقابت‌های جام اروپایی هستند که از ۱۹۵۶ آغاز شد و تا ۱۹۷۰ ادامه داشت.^[۱۲۱]

خرید و فروش بازیکن

در ژوئن ۲۰۰۹ باشگاه رکورد گران‌قیمت‌ترین خرید تاریخ فوتبال که در اختیار خودش بود را شکست. آن‌ها با پرداخت ۹۶ میلیون یورو (۱۳۱٫۵ میلیون دلار معادل ۸۰ میلیون پوند) به باشگاه منچستر یونایتد، کریستیانو رونالدو را خریدند.^[۱۲۲] رکورد قبلی که ۷۶ میلیون یورو (بیش از ۱۰۰ میلیون دلار-۴۸٫۵ میلیون پوند) بود، برای خرید زین الدین زیدان از تیم یوونتوس و در سال ۲۰۰۱ پرداخت شده بود که تا قبل از خرید کاکا (بازیکن فوتبال)، گران‌قیمت‌ترین خرید تاریخ فوتبال بود. البته خرید کاکا از آ.ث. میلان نیز تنها چند روز در صدر گران‌قیمت‌ترین خریدها بود چراکه چند روز بعد، کریستیانو به رئال پیوست و رکود کاکا را شکست. رکورد گران‌قیمت‌ترین فروش باشگاه نیز با فروش کریستیانو رونالدو به باشگاه فوتبال یوونتوس در سال ۲۰۱۸ شکسته شد که در این انتقال کریستیانو رونالدو با رقم ۱۰۵ میلیون یورو به فروش رسید. دیگر رکوردهای فروش به این شرح است که در دسامبر ۲۰۰۸ روبینیو با ۴۷ میلیون یورو (۳۲٫۵ میلیون پوند) به تیم منچستر سیتی و در اوت ۲۰۱۳ مسعود اوزیل با ۴۹ میلیون یورو به آرسنال پیوستند.^[۱۲۳] بعد از کریستیانو رونالدو در تابستان ۲۰۱۳ گرت بیل را از تاتنهام به ارزش ۹۱ میلیون یورو خریداری کردند.

نقل و انتقالات دیگر

با وجود اختلافات شدید دو تیم رئال مادرید و بارسلونا ، نقل و انتقالات زیادی بین دو تیم انجام شده‌است. اما بازیکنانی که به‌طور مستقیم از تیم خود به حریف رفته‌اند، همیشه مورد غضب هواداران قرار گرفتند. شاید بهترین مثال آن، مربوط به فیگو باشد. بازیکن پرتغالی، در سال ۲۰۰۰ با رد پیشنهاد تیمش، به تیم رقیب، یعنی سفیدهای مادرید رفت. این حرکت فیگو، خشم بی پایان هواداران بارسا را به همراه داشت و فیگو همیشه در نیوکمپ مورد حمله هواداران بارسا قرار می‌گرفت. طوری‌که وقتی برای اولین بار با لباس رئال به ورزشگاه بارسلونا پا گذاشت، هواداران خشمگین بارسا، سر یک خوک را به سوی وی انداختند.^[۱۲۴]

در مجموع نیز ۲۱ بازیکن که سابقه بازی در بارسا را داشتند به رئال آمدند و در نقطه مقابل، ۱۲ بازیکن سابق رئال، لباس بارسا را به تن کردند.^[۱۲۵]

گران‌قیمت‌ترین خریدها

	بازیکن	از	هزینه نقل و انتقال به (پوند)[۱۲۶][۱۲۷]	هزینه نقل و انتقال به (یورو)	تاریخ	منبع
۱	گرت بیل	تاتنهام	£۸۶	€۱۰۰	سپتامبر ۲۰۱۳	[۱۲۸]
۲	ادن آزار	چلسی	£۸۹	€۱۰۰	ژوئن ۲۰۱۹	[۱۲۹]
۳	کریستیانو رونالدو	منچستر یونایتد	£۸۰	€۹۴	ژوئن ۲۰۰۹	[۱۳۰]
۴	زین‌الدین زیدان	یوونتوس	£۴۶٫۶	€۷۷٫۵	ژوئیه ۲۰۰۱	[۱۳۱]
۵	خامس رودریگز	موناکو	£۶۳	€۷۶	ژوئیه ۲۰۱۴	[۱۳۲]
۶	کاکا	آ. ث میلان	£۵۶	€۶۷	ژوئن ۲۰۰۹	[۱۳۳]
۷	لوئیس فیگو	بارسلونا	£۳۷	€۶۲	ژوئیه ۲۰۰۰	[۱۳۴]
۸	رونالدو	اینتر میلان	£۴۲٫۵	€۵۰	اوت ۲۰۰۲	[۱۳۵]
۹	وینیسیوس جونیور	فلامینگو	£۴۰٫۶	€۴۶	ژوئن ۲۰۱۷	[۱۳۶]
۱۰	رودریگو گوس	سانتوس	£۳۹٫۶	€۴۵	ژوئن ۲۰۱۸

۰

گران‌قیمت‌ترین فروش‌ها

	بازیکن	به	هزینه نقل و انتقالبه (پوند)[۱۲۶][۱۲۷]	هزینه نقل و انتقالبه (یورو)	تاریخ	منبع
۱	کریستیانو رونالدو	یوونتوس	£۸۸٫۵	€۱۰۰	ژوئیه ۲۰۱۸
۲	آنخل دی ماریا	منچستر یونایتد	£۵۹٫۷	€۷۵٫۶	اوت ۲۰۱۴	[۱۳۷]
۳	آلوارو موراتا	چلسی	£۵۸	€۶۵٫۵	ژوئیه ۲۰۱۷	[۱۳۸]
۴	مسعود اوزیل	آرسنال	£۴۲٫۵	€۵۰	سپتامبر ۲۰۱۳	[۱۳۹]
۵	روبینیو	منچستر سیتی	£۳۲٫۵	€۴۲	سپتامبر ۲۰۰۸	[۱۴۰]
۶	گونسالو ایگواین	ناپولی	£۳۴٫۵	€۴۰	ژوئیه ۲۰۱۳	[۱۴۱]
۷	نیکولا آنلکا	پاری سن ژرمن	£۲۲٫۳	€۳۴٫۵	ژوئیه ۲۰۰۰	[۱۴۲]
۸	دانیلو	منچستر سیتی	£۲۶٫۵	€۳۱٫۵	ژوئیه ۲۰۱۷	[۱۴۳]
۹	مایکل اوون	نیوکاسل یونایتد	£۱۶٫۸	€۲۵٫۵	سپتامبر ۲۰۰۵	[۱۴۴]
۱۰	خسه رودریگز	پاری سن ژرمن	£۲۲٫۱	€۲۵	اوت ۲۰۱۶	[۱۴۵]

افتخارات باشگاه

در مجموع، رئال مادرید با کسب ۶۳ جام، موفق‌ترین تیم در تاریخ اسپانیا و اروپا است. رئال همچنین با کسب ۱۶ جام بین‌المللی، یکی از پرافتخارترین تیم‌های دنیا و با ۱۳ قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا در رده اول پرافتخارترین تیم‌های اروپا قرار دارد و در جهان نیز در رده چهارم قرار دارد. رئال همچنین با کسب ۳۴ جام، پرافتخارترین تیم لالیگا محسوب می‌شود. در ۲۳ دسامبر ۲۰۰۰ نیز باشگاه از طرف فیفا، به عنوان موفق‌ترین تیم قرن بیستم انتخاب شد.^[۱۴۶] آن‌ها همچنین نشان لیاقت و شایستگی را از فیفا دریافت کرده‌اند.^[۱۴۷] به علاوه، آن‌ها برای بازی در لیگ قهرمانان اروپا، لباس‌های ویژه‌ای می‌پوشند که مخصوص تیم‌هاییست که دارای بیش از ۵ عنوان قهرمانی در این رقابت‌ها هستند.^[۱۶]

رقابت‌های داخلی

 لالیگا

قهرمانی: ۳۴ بار در سال‌های: ۱۹۳۱–۳۲، ۱۹۳۲–۳۳، ۱۹۵۳–۵۴، ۱۹۵۴–۵۵، ۱۹۵۶–۵۷، ۱۹۵۷–۵۸، ۱۹۶۰–۶۱، ۱۹۶۱–۶۲، ۱۹۶۲–۶۳، ۱۹۶۳–۶۴، ۱۹۶۴–۶۵، ۱۹۶۶–۶۷، ۱۹۶۷–۶۸، ۱۹۶۸–۶۹، ۱۹۷۱–۷۲، ۱۹۷۴–۷۵، ۱۹۷۵–۷۶، ۱۹۷۷–۷۸، ۱۹۷۸–۷۹، ۱۹۷۹–۸۰، ۱۹۸۵–۸۶، ۱۹۸۶–۸۷، ۱۹۸۷–۸۸، ۱۹۸۸–۸۹، ۱۹۸۹–۹۰، ۱۹۹۴–۹۵، ۱۹۹۶–۹۷، ۲۰۰۰–۰۱، ۲۰۰۲–۰۳، ۲۰۰۶–۰۷، ۲۰۰۷–۰۸، ۲۰۱۱–۱۲، ۲۰۱۶–۱۷، ۲۰۱۹-۲۰۲۰

نایب قهرمانی: ۱۹ بار در سال‌های: ۱۹۲۸–۲۹، ۱۹۳۳–۳۴، ۱۹۳۴–۳۵، ۱۹۳۵–۳۶، ۱۹۴۱–۴۲، ۱۹۴۴–۴۵، ۱۹۵۸–۵۹، ۱۹۵۹–۶۰، ۱۹۶۵–۶۶، ۱۹۸۰–۸۱، ۱۹۸۲–۸۳، ۱۹۸۳–۸۴، ۱۹۹۱–۹۲، ۱۹۹۲–۹۳، ۱۹۹۸–۹۹، ۲۰۰۴–۰۵، ۲۰۰۵–۰۶، ۲۰۰۸–۰۹، ۲۰۰۹–۱۰^[۱۴۸]

 جام حذفی

قهرمانی: ۱۹ بار در سال‌های: ۱۹۰۵، ۱۹۰۶، ۱۹۰۷، ۱۹۰۸، ۱۹۱۷، ۱۹۳۴، ۱۹۳۶، ۱۹۴۶، ۱۹۴۷، ۱۹۶۲، ۱۹۷۰، ۱۹۷۴، ۱۹۷۵، ۱۹۷۹–۸۰، ۱۹۸۱–۸۲، ۱۹۸۸–۸۹، ۱۹۹۲–۹۳، ۲۰۱۰–۱۱، ۲۰۱۳–۱۴

نایب قهرمانی: ۱۹ بار در سال‌های: ۱۹۰۳، ۱۹۱۶، ۱۹۱۸، ۱۹۲۴، ۱۹۲۹، ۱۹۳۰، ۱۹۳۳، ۱۹۴۰، ۱۹۴۳، ۱۹۵۸، ۱۹۶۰، ۱۹۶۱، ۱۹۶۸، ۱۹۷۸–۷۹، ۱۹۸۲–۸۳، ۱۹۸۹–۹۰، ۱۹۹۱–۹۲، ۲۰۰۱–۰۲، ۲۰۰۳–۰۴^[۱۴۹]

 سوپرجام اسپانیا

قهرمانی: ۱۱ بار در سال‌های: ۱۹۸۸، ۱۹۸۹*، ۱۹۹۰، ۱۹۹۳، ۱۹۹۷، ۲۰۰۱، ۲۰۰۳، ۲۰۰۸، ۲۰۱۲، ۲۰۱۷ ، ۲۰۱۹

نایب قهرمانی: ۴ بار در سال‌های: ۱۹۸۲، ۱۹۹۵، ۲۰۰۷ ،۲۰۱۴

(*: قهرمان شدن هم در لیگ هم در جام حذفی)^[۱۵۰]

کوپا اوا دیورته

قهرمانی: ۱ بار در سال‌های: ۱۹۴۷

کوپا دی لالیگا

قهرمانی: ۱ بار در سال‌های: ۱۹۸۴

رقابت‌های اروپایی

 لیگ قهرمانان اروپا

قهرمانی: ۱۳ بار در سال‌های: ۱۹۵۵–۵۶*، ۱۹۵۶–۵۷، ۱۹۵۷–۵۸، ۱۹۵۸–۵۹، ۱۹۵۹–۶۰، ۱۹۶۵–۶۶، ۱۹۹۷–۹۸، ۱۹۹۹–۲۰۰۰، ۲۰۰۱–۰۲، ۲۰۱۳–۱۴. ۲۰۱۵–۱۶ و ۱۷–۲۰۱۶ و ۱۸–۲۰۱۷

نایب قهرمانی: ۳ بار در سال‌های: ۱۹۶۱–۶۲، ۱۹۶۳–۶۴، ۱۹۸۰–۸۱

(*: اولین قهرمان تاریخ این جام)^[۱۵۱]

 جام یوفا/لیگ اروپا

قهرمانی: ۲ بار در سال‌های: ۱۹۸۴–۸۵، ۱۹۸۵–۸۶

 جام در جام اروپا

قهرمانی: ۱ بار در سال ۱۹۵۹–۶۰

۲ بار نایب قهرمانی در سال‌های: ۱۹۷۰–۷۱، ۱۹۸۲–۸۳^[۱۵۲]

 سوپرکاپ اروپا

قهرمانی:۴ بار در سال‌های: ۲۰۰۲، ۲۰۱۶٬۲۰۱۴ ۲۰۱۷٬

نایب قهرمانی: ۲ بار در سال‌های: ۱۹۹۸، ۲۰۰۰^[۱۵۳]

 جام لاتین

قهرمانی: ۲ بار در سال‌های: ۱۹۵۵، ۱۹۵۷^[۱۵۴]

بین‌المللی

 جام بین قاره‌ای

قهرمانی: ۳ بار در سال‌های: ۱۹۶۰، ۱۹۹۸، ۲۰۰۲

نایب قهرمانی: ۲ بار در سال‌های: ۱۹۶۶، ۲۰۰۰^[۱۵۵]

جام باشگاه‌های جهان

قهرمانی: ۴ بار در سال‌های: ۲۰۱۴، ۲۰۱۶، ۲۰۱۷ و ۲۰۱۸

نگارخانه

رکوردها

در اسپانیا

رکورد پرگل‌ترین برد

• رکورد پیروزی لیگ: ۱۱–۲ مقابل الچه (در ۱۹۵۹–۶۰ لا لیگا)
• رکورد پیروزی جام حذفی: ۱۱–۱ مقابل بارسلونا (در ۱۹۴۲–۴۳ کوپا دل ری)
• رکورد پیروزی اروپا: ۹–۰ مقابل بلدکلوبن (در جام باشگاه‌های اروپا ۶۲-۱۹۶۱)
• رکورد پیروزی خانگی: ۱۱–۲ مقابل الچه (در ۱۹۵۹–۶۰ لا لیگا)
• رکورد پیروزی خانگی: ۱۰–۲ مقابل رایو واکانو
• رکورد پیروزی خارج از خانه: ۷–۱ مقابل رئال ساراگوسا (در ۱۹۸۷–۸۸ لا لیگا)
• رکورد پیروزی خارج از خانه: ۸–۲ مقابل دپورتیوو لاکرونیا (در ۲۰۱۴–۱۵ لا لیگا)

گل

• رئال مادرید با ۸۶۱۰ گل در بازی‌های رسمی، رکورددار گلزنی در بین تیم‌های اسپانیا است.
• رئال مادرید با زدن ۱۰۰ گل در هفت فصل پیاپی رکورددار لالیگا و ۵ لیگ معتبر اروپایی می‌باشد.
• بیشترین گل‌های لیگ در یک فصل: ۱۲۱ (در فصل ۲۰۱۱–۱۲)
• بیشترین گل در یک فصل در تمام مسابقات سال: ۱۷۴ (در فصل ۲۰۱۱–۱۲)
• بهترین تفاظل گل در یک فصل لیگ: ۸۹ در فصل ۲۰۱۱–۱۲
• بیشترین گل‌های لیگ در یک فصل به ترتیب: ۷۱ (در فصل ۱۹۵۰–۵۱)
• کم‌ترین تعداد گل زده در لیگ در یک فصل: ۱۵ (در فصل ۱۹۳۱–۳۲)
• رکورددار با ۲۳۷۰ گل در بازی‌های خارج از خانه در تاریخ لالیگا

امتیاز

• رئال مادرید با کسب ۴۴۴۹ امتیاز در لالیگا رکورد دار است.
• بیشترین امتیاز در یک فصل:
• کسب امتیاز برای پیروزی: ۶۶ در ۴۴ مسابقه (در فصل ۱۹۸۶–۱۹۸۷)
• کسب امتیاز برای پیروزی: ۱۰۰ در ۳۸ مسابقه (در فصل ۲۰۱۱–۲۰۱۲)
• کمترین امتیاز در یک فصل:
• کسب امتیاز برای پیروزی: ۱۷ در ۱۸ مسابقه (در فصل ۱۹۲۹–۱۹۳۰)

برد / تساوی / باخت در طول یک فصل

• بدون شکست در فصل: ۰ در ۱۸ بازی (در فصل ۱۹۳۱–۳۲)
• مساوی: ۱ در ۲۲ بازی (در فصل‌های ۱۹۳۴–۳۵ و ۱۹۳۹–۴۰)
• بیشترین برد در طول یک فصل: ۳۳ در ۳۸ بازی (در فصل ۲۰۱۱–۱۲)
• بیشترین پیروزی خانگی: ۱۸ برد در ۱۹ بازی (در فصل‌های ۱۹۸۷–۸۸ و فصل ۲۰۰۹–۱۰)
• بیشترین شکست در یک فصل: ۱۳ در ۳۴ بازی (در فصل ۱۹۷۳–۷۴)
• با ۶۱۰ پیروزی، رکورددار برد خارج از خانه در تاریخ لالیگا
• با ۱۱۷۴ برد، رکورددار پیروزی خانگی در تاریخ لالیگا
• رئال مادرید سال ۲۰۱۴، اولین تیم تاریخ اسپانیا بود که در یک سال میلادی ۵۱ پیروزی کسب کرد
• رئال مادرید با ۱۲۱ بازی شکست ناپذیری طی ۹ سال بین سال‌های ۱۹۵۶ تا ۱۹۶۵ رکورددار طولانی‌ترین شکست ناپذیری خانگی در لالیگا می‌باشد.

متداول

• بیشترین مدت زمان شکست ناپذیری در لالیگا: ۴۰ بازی پشت سر هم
• بیشترین مدت زمان شکست ناپذیری در لالیگا و در خانه: ۱۲۱ بازی پشت سر هم
• بیشترین تعداد برد: ۲۲ برد پیاپی (تا پایان جام باشگاه‌های جهان ۲۰۱۴)
• بیشترین تعداد برد متوالی در لالیگا: ۱۶ برد متوالی (در سال ۲۰۱۶)

برخی از رکوردهای کلی

• رئال مادرید با ۱۰۴۵ هفته صدرنشینی در لالیگا رکورددار می‌باشد.
• رئال مادرید در فصل ۲۰۱۴/۱۵ با ۲۲ برد پیاپی، رکورددار برد پیاپی در تمام جام‌ها در بین ۵ لیگ معتبر اروپا می‌باشد.
• رئال مادرید با زدن ۱۰۰ گل در هفت فصل پیاپی رکورددار لالیگا و ۵ لیگ معتبر اروپایی می‌باشد.
• رئال مادرید تنها باشگاه اروپایی است که هم همزمان در فوتبال و بسکتبال قهرمان اروپا می‌شود
• رئال مادرید با ۳۰ بازی بدون شکست، رکورددار شکست ناپذیری در مرحله گروهی در کل چمپیونزلیگ می‌باشد.
• رئال مادرید تنها تیمی است که در لیگ قهرمانان اروپا همیشه از گروهش صعود کرده و هیچوقت در دور گروهی حذف نشده‌است.
• رئال مادرید با گلزنی در ۳۴ بازی پیاپی از سال ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۴، در کل چمپیونزلیگ رکورددار می‌باشد.
• رئال مادرید با ۱۴۷۸ گل رکورددار گلزنی در کل رقابت‌های اروپایی می‌باشد.
• رئال مادرید با ۹۴۱ گل رکورددار گلزنی در کل چمپیونزلیگ می‌باشد و بایرن با ۶۴۹ گل در رده بعدی می‌باشد و در فرمت جدید هم با ۵۳۳ گل رکورددار است.
• رئال مادرید با بدست آوردن ۶۰۴ امتیاز، رکورددار کسب امتیاز در کل چمپیونزلیگ می‌باش که در فرمت جدید هم رئال با ۳۷۱ امتیاز رکورددار می‌باشد.
• رئال مادرید با ۲۵۴ پیروزی رکورددار پیروزی در کل چمپیونزلیگ می‌باشد که در فرمت جدید هم با ۱۵۱ پیروزی رکورددار است.
• رئال مادرید با ۱۵ بازی بدون شکست در لیگ قهرمانان اروپا، رکورددار شکست ناپذیری پیاپی در تاریخ کل چمپیونزلیگ می‌باشد.
• رئال مادرید با حضور در ۲۳ فینال اروپایی، رکورددار حضور در فینال‌های اروپایی می‌باشد.
• رئال مادرید با ۲۳ حضور پیاپی در لیگ قهرمانان اروپا رکورددار است.
• رئال مادرید تنها تیمی است که در فرمت جدید لیگ قهرمانان اروپا از عنوان خود دفاع کرده‌است.
• رئال مادرید در سال ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ با ۴۰ بازی نباختن در تمام جامها، رکورددار شکست ناپذیری در تاریخ اسپانیا می‌باشد.
• رئال مادرید رکورددار حضور در کل چمپیونزلیگ با ۵۰ حضور می‌باشد.
• رئال مادرید رکورددار بازی در کل تاریخ چمپیونزلیگ است.
• رئال مارید با کسب ۱۲ جام بین‌المللی در قرن ۲۱ رکورددار می‌باشد.
• رئال مادرید، اولین و تنها تیمی است که سه بار پیاپی قهرمان جام باشگاه‌های جهان شده‌است.
• رئال مادرید رکورددار نماینده بین بازیکنان برتر سال فیفا با داشتن ۱۱ نماینده در سال ۲۰۱۶ می‌باشد.

رقابت‌های تاریخی

ال کلاسیکو

در اکثر لیگ‌های جهان، بین دو تیم رقابتی شدید وجود دارد که بازی اول لیگ محسوب می‌شود. در مورد اسپانیا، این بازی، بازی رئال مادرید با بارسلونا است. بازی که با نام «ال کلاسیکو» در سطح جهان شناخته می‌شود.

نتیجه رقابت‌ها

۲ مارس ۲۰۱۹

	بازی	برد		مساوی
		رئال مادرید	بارسلونا
لا لیگا	۱۷۸	۷۲	۷۲	۳۴
کوپا دل ری	۳۵	۱۲	۱۵	۸
کوپا دی لالیگا	۶	۰	۲	۴
سوپر جام اسپانیا	۱۴	۸	۴	۲
لیگ قهرمانان اروپا	۸	۳	۲	۳
جمع مسابقات	۲۴۱	۹۵	۹۵	۵۱
بازی‌های دوستانه و غیررسمی	۳۴	۴	۲۰	۱۰
تمام مسابقات	۲۷۵	۹۹	۱۱۵	۶۱

شهرآورد مادرید

شهرآورد مادرید میان دو تیم پرطرفدار مادرید در اسپانیا، باشگاه فوتبال رئال مادرید و اتلتیکو مادرید انجام می‌گیرد.

نتایج

در مجموع، از ۲۱۸ مسابقه‌ای که تاکنون بین دو تیم برگزار شده‌است، رئالی‌ها به ۹۰ برد، ۸۶ شکست و ۴۶ تساوی دست پیدا کرده‌اند.^[۱۵۶]

پرگل‌ترین ال کلاسیکو مربوط به برد ۱۱–۱ رئال مادرید مقابل بارسلونا در ۱۳ ژوئن سال ۱۹۴۳ در جام حذفی ملقب به کوپا دل ری است.

رقابت‌های داخلی اسپانیا

اولین بازی دو تیم در لیگ، در فوریه ۱۹۲۹ برگزار شد جاییکه رئال موفق شد ۲–۱ حریف خود را شکست دهد.^[۱۵۷] آخرین دیدار دو تیم نیز در سال ۲۰۱۹ و در رقابت‌های لا لیگا اسپانیا برگزار شد که با نتیجه ۰_۲ به سود رئال مادرید درسانتیاگو برنابئو به پایان رسید.

در مجموع، از ۱۶۲ مسابقه بین دو تیم در لیگ برگزار شده که رئالی‌ها به ۶۸ برد، ۶۸ شکست و ۳۱ تساوی دست پیدا کرده‌اند. همچنین تاکنون رئالی‌ها ۲۶۳ گل به حریف زدند و ۲۷۲ گل دریافت کردند.

رقابت اروپایی

در اوایل دهه ۶۰ بود که دو تیم دو بار با هم در رقابت‌های اروپایی رقابت کردند که آن برای اولین بار بود.^[۱۵۸] دو تیم در مرحله نیمه‌نهایی به هم برخورد کردند که مادریدی‌ها در مجموع ۶–۲ تیم حریف را شکست دادند و به فینال رسیدند. اما سال بعد که در مرحله مقدماتی دو تیم به هم خوردند، در مجموع دو بازی رفت‌وبرگشت، این بارسلونایی‌ها بودند که ۴–۳ حریف را شکست دادند.^[۱۵۹] یکی از مهم‌ترین رقابت اروپایی دو تیم نیز در فصل ۰۲–۲۰۰۱ رقم خورد جاییکه رسانه‌های اسپانیا آن را بازی قرن نامگذاری کردند و بیش از ۵۰۰ میلیون نفر آن را مشاهده کردند.^[۱۶۰] این بازی بازهم در مرحل نیمه‌نهایی برگزار می‌شد و رئالی‌ها در مجموع، ۳–۱ حریف خود را شکست دادند.^[۱۶۱]

آخرین دیدار اروپایی دو تیم به فصل ۲۰۱۰–۲۰۱۱ برمی‌گردد که در بازی رفت بارسلونا در سانتیاگو برنابئو با نتیجه ۲–۰ به پیروزی رسید و بازی برگشت در نیوکمپ ۱–۱ مساوی شد. به این ترتیب بارسا با حذف رئال راهی فینال لیگ قهرمانان اروپا شد.

در مجموع، ۲ تیم ۸ بار در لیگ‌های اروپایی با هم پیکار کرده‌اند که سهم رئالی مادرید ۳ برد، ۲ شکست و ۳ تساوی بوده‌است. همچنین تاکنون رئالی‌ها ۱۳ گل به حریف زدند و ۱۰ گل دریافت کردند. رئال مادرید در فصل ۲۰۱۲ در لیگ قهرمانان اروپا در مرحله نیمه نهایی در مقابل تیم دورتموند شکست خورد و از راه‌یابی به فینال بازماند.

شهرآورد مادرید

دیگر باشگاه بزرگ شهر مادرید، اتلتیکو مادرید است. این باشگاه توسط ۳ جوان باسکی و در سال ۱۹۰۳ به وجود آمد. آن‌ها خود را زیرشاخه تیم اتلتیک بیلبائو می‌دانستند و جز مخالفان رئال مادرید بودند.^{[۱۶۲][۱۶۳]}

دلایل اختلاف

اتلتیکویی‌ها از نظر عنوان، بسیار ضعیف تر از رقیب خود هستند اما دلایل زیادی برای رقابت و دشمنی دو تیم وجود دارد که یکی از آنها، ژنرال فرانکوست. در واقع رئالی‌ها در اکثر دوران تاریخ اسپانیا، تیم مقبول پادشاهان بوده‌اند-بدون اینکه خود باشگاه به حمایت از حکومت بپردازد-در حالیکه اتلتیکویی‌ها، تیمی از مخالفان و شورشی‌ها بودند. در اوایل دوره فرانکو، این اتلتیکویی‌ها بودند که تیم محبوب بودند که در نیروی هوایی حضور داشتند اما سرانجام فرانکو به سمت رئال رفت و اختلافات دو تیم زیاد شد. حتی مکان ورزشگاه‌های دو تیم نیز، تفاوتشان را نشان می‌دهد. برنابئو در منطقه اشرافی شهر و در کنار بانکها و مراکز تجاری مهم شهر است در حالیکه ویسنته کالدرون در جنوب شهر قرار دارد. طرفداران رئال نیز بسیار بیشتر از تیم حریف هستند.^{[۱۶۴][۱۶۵]}

نتایج

دو تیم اولین دیدار خود را در ۲۱ فوریه ۱۹۲۹ در مقابل هم برگزار کردند که با برتری ۲–۱ رئال مادرید به پایان رسید.^[۱۰] این بازی در ورزشگاه چارمتین برگزار شده بود. در سال ۱۹۵۹ نیز دو تیم اولین دیدار اروپایی خود را در مرحله نیمه نهایی جام اروپایی برگزار کردند که رئالی‌ها بازی اول را در زمین خود با نتیجه ۲–۱ بردند اما در بازی دوم اتلتیکویی‌ها با یک گل پیروز شدند تا بازی سوم برگزار شود که رئالی‌ها بازهم ۲–۱ بازی را با برد پشت سر گذاشتند و به فینال رسیدند. البته اتلتیکویی‌ها در جام حذفی اسپانیا، دو بار متوالی و در دو فینال در سال‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۶۱ موفق شدند رئال را شکست دهند و انتقام گرفتند.^{[پ ۴]}

در بین سال‌های ۱۹۶۱ تا ۱۹۸۹ که لالیگا زیرسلطه رئالی‌ها قرار داشت، تنها همین اتلتیکو بود که توان مقابله با این تیم را داشت و توانست ۴ جام در سال‌های ۱۹۶۶، ۱۹۷۰، ۱۹۷۳ و ۱۹۷۷ کسب کنند. در سال ۱۹۶۵ اتلتیکویی‌ها به نخستین تیمی تبدیل شدند که طی ۸ سال گذشته، رئال را در زمین خانگی توانستند شکست دهند. در طی سال‌های گذشته نیز رقابت دو تیم کاملاً یک طرفه بوده‌است.^[۱۶۶] از فصل ۰۳–۲۰۰۲ به بعد که رئال موفق شد با ۴ گل حریف را شکست دهد، تا به الان، ۱۸ بازیست که هنوز اتلتیکو موفق به شکست رئال نشده. آخرین بازی دو تیم نیز با برتری ۴–۱ رئال مادریدو هت تریک کریستیانو رونالدو همراه بود.^[۱۶۷]

در مجموع نیز رئال موفق به کسب ۸۰ پیروزی، ۳۱ تساوی ۳۵ شکست از بازی با اتلتیکو شده‌است. آن‌ها همچنین ۲۶۹ گل زدند در حالیکه ۱۹۷ گل دریافت کردند.^[۱۶۸]

رقابت‌های اروپایی

رئال مادرید و بایرن مونیخ از موفق‌ترین باشگاه‌های لیگ قهرمانان اروپا هستند. رئال ۱۳ بار و بایرن پنج بار فاتح معتبرترین جام اروپا شده‌اند. این دو تیم تا به حال در ۲۶ مسابقه (۱۲ برد برای مادرید، ۱۱ برد برای بایرن و ۳ تساوی) اغلب در لیگ قهرمانان و جام اروپا در مقابل هم قرار گرفتند. یکی دیگر از تیم‌هایی که اغلب در جام اروپا و لیگ قهرمانان اروپا مقابل رئال مادرید قرار می‌گیرد، یوونتوس موفق‌ترین باشگاه ایتالیایی است. آن‌ها در ۲۱ مسابقه مقابل هم بازی کردند و یک رکورد تقریباً کاملاً متعادل (۹ برد برای یوونتوس، ۱۰ برد برای رئال مادرید و ۲ تساوی) کار این دو تیم بوده‌است.

فرهنگ متداول

سینما

گل ۱ و گل ۲: زندگی در رویا، دو فیلم معتبر سینما بوده‌است که با حمایت یوفا با حضور ستارگان فوتبال جهان ساخته شد.

تلویزیون رئال مادرید

رئال مادرید تی-وی یا همان تلویزیون رئال مادرید (به انگلیسی: Realmadrid TV) یک شبکه تلویزیونی دیجیتالی است که توسط رئال مادرید راه‌اندازی شده‌است. این شبکه در دو زبان انگلیسی و اسپانیایی برنامه پخش می‌کند. این شبکه تلویزیونی در والده بباس (مادرید)، مرکز تمرینات رئال مادرید واقع شده‌است. تلویزیون رئال مادرید تا تاریخ ۵ اوت ۲۰۱۰ در انگلستان قابل دسترسی بود که از این تاریخ به بعد از اسکای دیجیتال شبکه ۴۴۶ حذف شد. تلویزیون رئال مادرید، مصاحبه‌های اختصاصی با بازیکنان و دیگر عوامل رئال مادرید، بازی‌های لالیگا، بازی‌های مستقیم و بازی‌های قدیمی باشگاه به اضافه خبر فوتبال و دیگر برنامه‌ها را برای هواداران رئال مادرید پخش می‌کند. ایستگاه شبکه هم چنین تمامی بازی‌های پیش فصل دوستانه تیم را پخش می‌کند.

هالا مادرید

باشگاه رئال مادرید یک مجله برای اعضای باشگاه، بازیکنان و داردگان کارت اعتباری مادریدیستا منتشر می‌کند. عبارت هالا مادرید، یعنی «به پیش رئال مادرید» یا «برو مادرید»، نیز عنوان سرود رسمی باشگاه است که اغلب توسط مادریدیست‌ها (طرفداران باشگاه) خوانده می‌شود. این مجله شامل گزارش‌های مربوط به مسابقات باشگاه در ماه گذشته و همچنین اطلاعات مربوط به تیم‌های ذخیره و جوانان و آکادمی باشگاه است.

بازیکنان

فهرست بازیکنان فعلی

تا ۲۸ سپتامبر ۲۰۲۰^[۱۶۹]

شماره پست بازیکن ۱ دروازه‌بان تیبو کورتوا ۲ مدافع دنی کارواخال ۳ مدافع ادر میلیتائو ۴ مدافع سرخیو راموس (کاپیتان)[۱۷۰] ۵ مدافع رافائل واران (کاپیتان چهارم)[۱۷۰] ۶ مدافع ناچو ۷ مهاجم ادن هازارد ۸ هافبک تونی کروس ۹ مهاجم کریم بنزما (کاپیتان سوم)[۱۷۰] ۱۰ هافبک لوکا مودریچ ۱۱ مهاجم مارکو آسنسیو ۱۲ مدافع مارسلو (کاپیتان دوم)[۱۷۰]

شماره پست بازیکن ۱۳ دروازه‌بان آندری لونین ۱۴ هافبک کاسمیرو ۱۵ هافبک فدریکو والورده ۱۶ مهاجم بورخا مایورال ۱۷ مهاجم لوکاس واسکز ۱۸ مهاجم لوکا یوویچ ۱۹ مدافع آلوارو اودریزولا ۲۰ مهاجم وینیسیوس جونیور ۲۱ هافبک مارتین اودگارد ۲۲ هافبک ایسکو ۲۳ مدافع فرلان مندی ۲۴ مهاجم مارییانو دیاز مخییا ۲۷ مهاجم رودریگو گوئس

بازیکنان رکورددار

تعداد بازی

تنها مسابقات حرفه ای

	نام	سال ها	لا لیگا	کوپا دل ری	اروپا[A]	دیگر[B]	مجموع
۱	رائول	۱۹۹۴–۲۰۱۰	۵۵۰	۳۷	۱۳۲	۲۲	۷۴۱
۲	ایکر کاسیاس	۱۹۹۹–۲۰۱۵	۵۱۰	۴۰	۱۵۲	۲۳	۷۲۵
۳	مانوئل سانچز	۱۹۸۳–۲۰۰۱	۵۲۳	۶۷	۱۰۰	۲۰	۷۱۰
۴	سرخیو راموس	۲۰۰۵–	۴۵۲	۴۸	۱۲۶	۲۴	۶۵۰
۵	کارلوس سانتیانا	۱۹۷۱–۱۹۸۸	۴۶۱	۸۴	۸۷	۱۳	۶۴۵
۶	فرناندو ئیه‌رو	۱۹۸۹–۲۰۰۳	۴۳۹	۴۳	۱۰۳	۱۶	۶۰۱
	فرانسیسکو خنتو	۱۹۵۳–۱۹۷۱	۴۲۸	۷۴	۹۵	۴	۶۰۱
۸	خوزه آنتونیو کاماچو	۱۹۷۳–۱۹۸۹	۴۱۴	۶۱	۹۰	۱۲	۵۷۷
۹	خوزه مارتینز	۱۹۶۴–۱۹۸۰	۴۱۷	۶۷	۷۵	۲	۵۶۱
۱۰	میچل (بازیکن فوتبال)	۱۹۸۱–۱۹۹۶	۴۰۴	۵۳	۸۸	۱۴	۵۵۹

گلزنان برتر

تنها مسابقات حرفه ای

#	نام	سال ها	لا لیگا[۱۷۱]	کوپا دل ری	اروپا[A]	دیگر[B]	مجموع	ریت
۱	کریستیانو رونالدو	۲۰۰۹–۲۰۱۸	۳۱۱ (۲۹۲)	۲۲ (۳۰)	۱۰۵ (۱۰۱)	۱۲ (۱۵)	۴۵۰ (۴۳۸)	۱٫۰۳
۲	رائول	۱۹۹۴–۲۰۱۰	۲۲۸ (۵۵۰)	۱۸ (۳۷)	۶۶ (۱۳۲)	۱۱ (۲۲)	۳۲۳ (۷۴۱)	۰٫۴۴
۳	آلفردو دی استفانو	۱۹۵۳–۱۹۶۴	۲۱۶ (۲۸۲)	۴۰ (۵۰)	۴۹ (۵۸)	۳ (۶)	۳۰۸ (۳۹۶)	۰٫۷۸
۴	کارلوس سانتیانا	۱۹۷۱–۱۹۸۸	۱۸۶ (۴۶۱)	۴۹ (۸۴)	۴۷ (۸۷)	۸ (۱۳)	۲۹۰ (۶۴۵)	۰٫۴۵
۵	کریم بنزما	۲۰۰۹–	۱۶۹(۳۴۹)	۲۱(۴۳)	۵۳ (۱۰۱)	۶ (۲۰)	۲۴۸(۵۱۴)	۰٫۴۸
۶	فرانس پوشکاش	۱۹۵۸–۱۹۶۶	۱۵۶ (۱۸۰)	۴۹ (۴۱)	۳۵ (۳۹)	۲ (۲)	۲۴۲ (۲۶۲)	۰٫۹۲
۷	هوگو سانچز	۱۹۸۵–۱۹۹۲	۱۶۴ (۲۰۷)	۱۹ (۳۲)	۲۳ (۳۹)	۲ (۴)	۲۰۸ (۲۸۲)	۰٫۷۴
۸	فرانسیسکو خنتو	۱۹۵۲–۱۹۷۰	۱۲۶ (۴۲۸)	۲۲ (۷۴)	۳۰ (۹۵)	۴ (۴)	۱۸۲ (۶۰۱)	۰٫۳۰
۹	خوزه مارتینز	۱۹۶۴–۱۹۷۹	۱۲۳ (۴۱۷)	۲۵ (۶۷)	۲۳ (۷۵)	۱ (۲)	۱۷۲ (۵۶۱)	۰٫۳۱
۱۰	امیلیو بوتراگوئنو	۱۹۸۳–۱۹۹۵	۱۲۳ (۳۴۱)	۱۶ (۳۹)	۲۷ (۷۵)	۵ (۸)	۱۷۱ (۴۶۳)	۰٫۳۷

بیشترین پاس گل

#	نام	سال ها	مجموع	ریت
۱	کریم بنزما	۲۰۰۹–	۱۳۵(۵۱۴)	۰٫۲۶
۲	کریستیانو رونالدو	۲۰۰۹–۲۰۱۸	۱۳۳(۴۳۸)	۰٫۳۰
۳	رائول	۱۹۹۴–۲۰۱۰	۱۰۹(۷۴۱)	۰٫۱۴
۴	مارسلو	۲۰۰۷-	۹۷(۵۰۹)	۰٫۱۹
۵	لوئیس فیگو	۲۰۰۰-۲۰۰۵	۹۳(۲۴۵)	۰٫۳۷
۶	گوتی	۱۹۹۵-۲۰۱۰	۹۰(۵۴۲)	۰٫۱۶
۷	روبرتو‌کارلوس	۱۹۹۶-۲۰۰۷	۸۸(۵۲۷)	۰٫۱۶
۸	آنخل‌دی‌ماریا	۲۰۱۰-۲۰۱۴	۸۵(۱۹۰)	۰٫۴۴
۹	مسعود‌اوزیل	۲۰۱۰-۲۰۱۳	۸۰(۱۵۹)	۰٫۵۰
۱۰	تونی‌کروس	۲۰۱۵-	۶۸(۲۷۸)	۰٫۲۴
	زین‌الدین‌زیدان	۲۰۰۱-۲۰۰۶	۶۸(۲۷۷)	۰٫۲۴

برندگان جوایز

بازیکنان زیر جوایز را در حالی بردند که عضو رئال مادرید بوده‌اند.^[۱۷۲]

توپ طلای اروپا (۱۹۵۶–۲۰۰۹, ۲۰۱۶–)

•  آلفردو دی استفانو – ۱۹۵۷, ۱۹۵۹
•  ریموند کوپا – ۱۹۵۸
•  لوئیس فیگو – ۲۰۰۰
•  رونالدو – ۲۰۰۲
•  فابیو کاناوارو – ۲۰۰۶
•  کریستیانو رونالدو – ۲۰۱۳, ۲۰۱۴, ۲۰۱۶, ۲۰۱۷
•  لوکا مودریچ – ۲۰۱۸

بازیکن سال فوتبال جهان (۱۹۹۱–۲۰۰۹)

•  لوئیس فیگو – ۲۰۰۱
•  رونالدو – ۲۰۰۲
•  زین‌الدین زیدان – ۲۰۰۳
•  فابیو کاناوارو – ۲۰۰۶

توپ طلای فیفا (۲۰۱۰–۲۰۱۵)

•  کریستیانو رونالدو – ۲۰۱۳, ۲۰۱۴

بهترین بازیکن مرد فیفا (۲۰۱۶–)

•  کریستیانو رونالدو – ۲۰۱۶, ۲۰۱۷
•  لوکا مودریچ – ۲۰۱۸

کفش طلای اروپا

•  هوگو سانچز – ۱۹۹۰ (۳۸ گل)
•  کریستیانو رونالدو – ۲۰۱۱ (۴۰ گل), ۲۰۱۴ (۳۱ گل), ۲۰۱۵ (۴۸ گل)

بازیکن سال یوفا (۱۹۹۸–۲۰۱۰)

•  فرناندو ردوندو – ۲۰۰۰
•  زین‌الدین زیدان – ۲۰۰۲

جایزه بهترین بازیکن سال اروپا (۲۰۱۱–)

•  کریستیانو رونالدو – ۲۰۱۴, ۲۰۱۶, ۲۰۱۷
•  لوکا مودریچ – ۲۰۱۸

پرسنل

اعضای کادر فنی

موقعیت	نام
سرمربی	زین‌الدین زیدان
کمک مربی	سانتیاگو سانچز
مربی دروازه‌بان	روبرتو واسکز
مربی تناسب اندام	آنتونیو پینتوس
مربی تناسب اندام	خاویر مایو
متخصص درمان‌شناسی	خوزه کارلوس پارالز

مدیران

موقعیت	نام
رئیس	فلورنتینو پرز
معاون اول رئیس	فرناندو فرناندز تاپیاس
معاون دوم رئیس	ادواردو فرناندز د بلاس
رئیس افتخاری	فرانسیسکو خنتو
دبیر هیئت مدیره	انریکه سانچز گونزالس
مدیر کل	خوزه انخل سانچز
مدیر دفتر رئیس	مانوئل ردوندو
مدیر منطقه اجتماعی	خوزه لوئیس سانچز

آنتونی گادی
عکس در پانزدهم مارس ۱۸۷۸ توسط پائو اُدوارد در شهر بارسلون گرفته شده‌است
اطلاعات شخصی
نام	آنتونی گادی کُرنت
زادروز	۲۵ ژوئن ۱۸۵۲
زادگاه	رئوس یا ریودمس, کاتالونیا, اسپانیا
درگذشت	۱۰ ژوئن ۱۹۲۶ (۷۳ سال)
جایگاه خاکسپاری	بارسلون, کاتالونیا, اسپانیا
ملیت	اسپانیایی
فعالیت
سبک(ها)	آرت نوو
پروژه‌های سرشناس	ساگرادا فامیلیا, کازا میلا, کازا بالیو, پارک گوئل
وب‌گاه رسمی	www.sagradafamilia.org/en/ www.parkguell.cat/en/ casabatllo.es/en/

آنتونی گائودی ای کُرنت (به اسپانیایی: Antoni Gaudí i Cornet) (۲۵ ژوئن ۱۸۵۲ – ۷ ژوئن ۱۹۲۶) معمار اسپانیایی از بزرگ‌ترین معماران دو قرن اخیر شناخته می‌شود. عمدهٔ شهرت او به خاطر سبک منحصر به فرد و غریب و بسیار شخصی آثارش در شهر بارسلون است.

زندگی[ویرایش]

تولد، کودکی و تحصیل[ویرایش]

گائودی در منطقهٔ تاراگونیا از ایالت کاتالونیا به دنیا آمد. پدر، پدربزرگ و پدرجدش و همین‌طور خانوادهٔ مادرش، همه مسگر بودند. او تحصیلات دبیرستان را در سال ۱۸۷۰ در مدرسهٔ «پیاریست» در رِئوس به پایان رساند و سپس به «مدرسهٔ معماری» بارسلون رفت. خلق خوی پرهیجان و استعداد سرشار او سبب پیشرفت سریع او شد، چنان‌که سالوادور تاراگوی محقق در مورد او می‌گوید «همیشه تعلق خود به دیگ و تابه‌سازان مهم می‌شمرد، و بارها گفت که توانایی‌اش در دیدن اشکال در فضا و عدم نیاز به رسم نقشهٔ آنها از همین پیشینه ناشی می‌شود.» گائودی در دو سال آخر تحصیل در پروژه‌های متنوعی با معماران بزرگی از جمله فرانسیس دل ویلار و فونتسره (Fontseré) کار کرد و در سال ۱۸۷۸ مدرک معماری خود را دریافت کرد و دفتری در بارسلون باز کرد. در همان سال نقشهٔ نمایشگاه بین‌المللی «ماتارو» در پاریس را تهیه کرد.

کار حرفه‌ای[ویرایش]

Casa Vicens از اولین خانه‌های طراحی شده توسط معمار ‘hnd می‌باشد. در سال ۱۸۸۳ گائودی کار روی طرح کلیسای جامع خانوادهٔ مقدس (ساگرادا فامیلیا) در بارسلون را آغاز کرد، کاری که تا پایان عمر دست از آن نکشید. بین سال‌های ۱۸۹۰ تا ۱۸۹۴ به اندلس سفر کرد و بناهایی در این منطقه ساخت که تأثیری عمیق بر بافت معماری شهرهایی چون لئون و آستوریا گذاشت.

اولین جایزهٔ تالار اجتماعات شهری بارسلون، در سوم سپتامبر ۱۹۰۱ برای عمارت کاسا کالوِت به گائودی اهدا شد. همچنین در ۱۹۱۰ در نمایشگاه هنرهای زیبای پاریس موفقیت فراوانی به دست آورد. یک سال بعد با ابتلا به تب مالت وضع مزاجی وی تحلیل رفت و به شدت مریض شد، و برایش مراسم «ویاتیکوم» (مراسم «نان و شرابی» که بعضی فرقه‌های کاتولیک برای اشخاص در حال مرگ انجام می‌دهند) اجرا کردند. با این وجود گائودی زنده ماند، و بیشتر وقتش را صرف اتمام طرح کلیسای خانوادهٔ مقدس کرد، هرچند با شروع جنگ جهانی اول اوضاع اقتصادی بارسلون نامساعد شد و اجرای طرح‌های گائودی نیز متوقف گشت.^[۱]

زندگی شخصی[ویرایش]

گائودی زندگی‌اش را وقف حرفه‌اش معماری کرد و تا پایان عمر مجرد ماند. گفته می‌شود آنتونی یک‌بار در سال ۱۸۸۴ مجذوب معلمی به نام جوزفا موره شد، ولی این علاقه یک‌طرفه بود.^[۲]

مرگ[ویرایش]

او در دوم ژوئن ۱۹۲۶ بر اثر برخورد با تراموا راهی بیمارستان شد و پنج روز بعد جان باخت. گائودی در سرداب کلیسای ساگرادا فامیلیا به خاک سپرده شد.

برخی از افتخارات وی[ویرایش]

برنده اولین جایزه تالار اجتماعات شهری بارسلون، در سوم سپتامبر ۱۹۰۱ برای عمارت کاسا کالوِت

برنده جایزه طراحی مبلمان خیابانها و مسیرهای شهری در بارسلون^[۳]

آثار[ویرایش]

کلیسای جامع ساگرادا فامیلیا[ویرایش]

کلیسای ساگرادا فامیلیا (خانوادهٔ مقدس) بی‌شک بزرگ‌ترین اثر گائودی است. او کار بر روی این بنا را در سال ۱۸۸۴ آغاز کرد و تا زمان مرگش در ۱۹۲۶ دست از آن برنداشت. ساخت نمای مصائب (Passion Façade) در سال ۱۹۵۲ تحت نظارت سه تن از هم‌دوره‌ای‌های گائودی آغاز شد. نمای تولد مسیح (Nativity Façade) با چهار برج سر به فلک کشیده‌اش چشمگیرترین قست بناست، بیشتر سطح آن با مجسمه‌های بسیاری که تولد و زندگی مسیح را به تصویر می‌کشند پوشیده شده‌است، و یکی از شناخته‌شده‌ترین مناظر بارسلونا در سراسر جهان به‌شمار می‌آید. ارتفاع برج‌های ساگرادا فامیلیا ۱۰۰ متر است و به رغم ساخت ساختمان‌های بلند در این سال‌ها، در افق شهر کاملاً مشخص است. طبق برنامه ساخت و تکمیل این کلیسا تا سال ۲۰۲۶ طول خواهد کشید.

این کلیسا به سفارش اتحادیهٔ روحانی پیروان سان خوزه که مالک آن هستند با هدف ترویج بیشتر مذهب کاتولیک آغاز شد و لئوی هشتم بعدها نیمی از هزینهٔ آن را از محل اعتباراتی که از سراسر جهان جمع‌آوری می‌کرد و به واتیکان می‌پرداخت، تقبل کرد.

در ورودی کلیسا که «در امید» (به اسپانیایی: Puerta de la Esperanza) نام گرفته در سمت چپ نمای تولد مسیح قرار دارد و با تصاویری از خانوادهٔ مقدس تزئین شده‌است و سنگی از کوه مونت‌سرات در بالای آن جا گرفته‌است. «در نیکوکاری» (به اسپانیایی: Puerta de la Caridad) در وسط نما قرار گرفته و با تصاویر گیاهان که نمادی از سرود عشق به خالق است و همچنین با صحنه‌هایی از زندگی مریم مقدس و درخت اجدادی مسیح تزئین شده است .

کاسا باتیو[ویرایش]

گائودی کار بر ساختمان خانهٔ خانوادهٔ باتیو که از تولیدکنندگان متمول پارچه بودند را در سال ۱۹۰۴ آغاز کرد و دو سال بعد بازسازی آن را به پایان رساند. در این زمان شهرت و محبوبیت گائودی به اوج رسیده بود و او به عنوان معمار نابغه‌ای که از همهٔ هم‌عصران خود برتر است شناخته می‌شد. این بنا مثال خوبی از طراحی‌های شهری این معمار به دست می‌دهد.

خلاقیت گائودی نه فقط در خود ساختمان، که در طراحی داخلی و اثاثیه و مبلمان آن نیز به چشم می‌خورد و نشان از حساسیت و دقت معمار دارد. مقداری از اثاثیهٔ طبقهٔ اول و اتاق پذیرایی که اکنون دیگر وجود ندارد، در موزهٔ گائودی در پارک گوئل نگهداری می‌شوند.

سرامیک‌های آبی رنگی که دیوارهای داخلی بنا را پوشانده و راه‌پلهٔ خارق‌العاده و همچنین دودکش‌هایی با اشکال بدیع هر بیننده‌ای را به شگفت می‌آورد.

شایان ذکر است که اتاق زیر شیروانی و تراس ساختمان توسط گائودی طراحی به بنا اضافه شدند. این قسمت از بیرون به شکل پشت اژدهایی دیده می‌شود که از فلس پوشید شده و ستون فقراتش از یک برجک به صلیبی پنج‌شاخه منتهی می‌شود.

• 

  کازا باتیو

• 

  سرسرای کازا باتیو

• 

  راه‌پلهٔ کازا باتیو

• 

  ستون فقرات اژدها و یکی از دودکش‌های پشت‌بام کازا باتیو

کاسا میلا[ویرایش]

بسیاری کاسا میا را موفق‌ترین و اصیل‌ترین ساختهٔ غیرمذهبی گائودی می‌دانند. او این بنا را در سال‌های ۱۹۰۶ تا ۱۹۱۰ ساخت. خود گائودی آن را «لایه‌ای از سنگ که گل‌ها و گیاهان روندهٔ بالکن‌هایش به آن غنا بخشیده‌اند و همواره رنگ آن را تغییر می‌دهند» توصیف کرده‌است.

زیبایی و بدعت کاسامیا نه تنها در نمای ساختمان، که در اتاق‌ها و پاسیوهای آن نیز به چشم می‌آیند. دودکش‌ها و مجسمه‌های متعدد روی تراس ساختمان هم از مناظر فراموش‌نشدنی شهر بارسلون است.

حملقر برقی
زادهٔ	c. 275 BC
درگذشت	228 BC
عنوان	هامیلکار بارکا
دوره	19 years; 247–228 BC
پیش از	Hasdrubal the Fair
فرزندان	هانیبال Hasdrubal Barca Mago Barca

حَمِلقَر بَرقی (زاده ۲۷۵ پ. م – درگذشت ۲۲۸ پ. م) سیاستمدار و ارتشتار کارتاژی و بزرگ خانواده برقی‌ها، بود.^[۱] او پدر هانیبال، هاسدروبال و ماگو است.

نام خاندان برقی به معنای «آذرخشی» است. نام حملقر به معنای برادر ملقرت است. ملقرت از ایزدان شهر فنیقی صور بود و نام ملقرت در فنیقی «ملک قرت» و به معنای «شاه شهر» است.^[۲]

مونوکل، عینک تک‌چشم یا عدسی تک‌چشم (به فرانسوی: Monocle، راه‌یافته به تمام زبان‌های اروپایی) یک نوع عینک یا عدسی محسوب می‌شود که فاقد دستهٔ نگه‌دارنده روی گوش و پد بینی است و در حفرهٔ چشم قرار می‌گیرد یا با یک دست به‌طور موقت نگه داشته می‌شود. مونوکل‌ها دارای یک زنجیر هستند که به لباس متصل می‌شود تا در موقع افتادن مونوکل یا برداشتن عمدی آن، به زمین نیفتد

در اروپا طی چند قرن گذشته، مونوکل توسط زنان و مردان ثروت‌مند و اشخاص جنتلمن استفاده می‌شد و بیش‌تر به صورت سفارشی ساخته می‌شدند تا با صورت و اندازه حفره چشم مطابقت داشته باشد.

جستارهای وابسته[ویرایش]

• عینک
• عدسک

تیم‌های ورزشی بارسلونا در رشته‌های مختلف
فوتبال مردان	فوتبال زنان	فوتسال
بسکتبال	هندبال	اسکیت هاکی
هاکی روی یخ	راگبی	راگبی لیگ

باشگاه بسکتبال بارسلونا (به اسپانیایی: Regal FC Barcelona Bàsquet) (به کاتالان: Secció de bàsquet del FC Barcelona) یک باشگاه بسکتبال حرفه‌ای در شهر بارسلون اسپانیا و یکی از تیم‌های باشگاه بارسلونا است که در تاریخ ۲۴ آگوست ۱۹۲۶ تشکیل شد.^[۱] این تیم در لیگ بسکتبال اسپانیا موسوم به ای‌سی‌بی شرکت می‌کند و بازی‌هایش را در پالائو بلوگرانا انجام می‌دهد. هم‌چنین به مانند فوتبال، رئال مادرید رقیب اصلی آن محسوب می‌شود و بازی آنان الکلاسیکو نامیده می‌شود.^[۲] بارسلونا ۱۵ بار قهرمان لیگ اسپانیا و ۲ بار قهرمان یورولیگ شده‌است.^[۳]

بازیکنان مشهور^[۴][ویرایش]

•  پاو گسال
•  مارک گسال
•  خوآن کارلوس ناوارو
•  اندرسون ورجاء
•  ارسان الیاسوا

تیم‌های ورزشی بارسلونا در رشته‌های مختلف
فوتبال مردان	فوتبال زنان	فوتسال
بسکتبال	هندبال	اسکیت هاکی
هاکی روی یخ	راگبی	راگبی لیگ

باشگاه فوتسال بارسلونا یک تیم فوتسال باشگاهی است که بخشی از باشگاه بارسلونا، مستقر در شهر بارسلونا کاتالونیا می‌باشد.

این باشگاه در سال ۱۹۷۸ تأسیس شد و بازی‌هایش را در پالائو بلوگرانا انجام می‌دهد. این تیم توانسته‌است یک بار در فصل ۲۰۱۰-۱۱ قهرمان لیگ اسپانیا شود.

 

بارسلونا

نام کامل باشگاه	باشگاه فوتبال بارسلونا (Fútbol Club Barcelona)
لقب(ها)	آبی و اناری‌ها کاتالانی‌ها بارسا
نام غیررسمی	بارسا (Barça)، آبی و اناری‌ها (Blaugranes)
تاریخ تأسیس	۲۹ نوامبر ۱۸۹۹؛ ۱۲۰ سال پیش
نام ورزشگاه	نیوکمپ (گنجایش: ۹۹٬۳۵۴[۱])
مدیرعامل	جوزپ ماریا بارتومئو
سرمربی	رونالد کومان
لیگ	لالیگا
۲۰–۲۰۱۹	لالیگا، دوم
وب‌گاه	www.fcbarcelona.com
گروه هوادارها	کولز (culés) بارسلونیستاس (Barcelonistas) بلوگرانس (Blaugranes) آزولگراناس (Azulgranas)
لباس اول لباس دوم لباس سوم
فصل جاری

باشگاه فوتبال بارسلونا (به اسپانیایی: Fútbol Club Barcelona) که بیشتر بارسلونا یا به صورت مخفف بارسا شناخته می‌شود، یک باشگاه فوتبال حرفه‌ای اسپانیایی است که در شهر بارسلون در منطقهٔ کاتالونیای اسپانیا قرار دارد. بارسلونا باشگاهی ورزشی-اجتماعی با هزاران عضو بوده که تیم فوتبال بارسلونا بخشی از آن می‌باشد.^[۲] تیم این باشگاه در لا لیگا بازی می‌کند و جزو سه تیمی است که هرگز به دسته پایین‌تر سقوط نکرده‌است. شهرت تاریخی تیم این باشگاه به‌دلیل شیوه حمله‌ای ماهرانه و جذابش بوده که تأکیدش را بر بازی باز قرار می‌دهد.^[۲][۳][۴]

این باشگاه با نام باشگاه فوتبال بارسلونا در سال ۱۸۹۹ توسط عده‌ای سوئیسی، انگلیسی و اسپانیایی و به رهبری خوان گمپر تأسیس شد. بارسا به نوعی، نهادی برای ترویج فرهنگ کاتالان و کاتالانیسم است و از این رو عبارت «فراتر از یک باشگاه» (به کاتالانی: Més que un club) را به عنوان شعار خود انتخاب کرده‌است. سرود رسمی باشگاه، اثر جوزپ ماریا اسپیناس است که El Cant del Barça نام دارد.

برخلاف بسیاری از تیم‌های جهان این باشگاه توسط هوادارانش اداره می‌شود. باشگاه بارسلونا با درآمد ۳۶۶ میلیون یورو در سال، دومین باشگاه ثروتمند جهان است. این باشگاه رقابت دیرینه‌ای با رئال مادرید دارد و به مسابقه‌ای که بین این دو تیم برگزار می‌شود اصطلاحاً ال کلاسیکو گفته می‌شود. نوکمپ با گنجایش ۹۹٫۳۵۴ تماشاگر، ورزشگاه خانگی بارسلونا و بزرگترین استادیوم اروپا است. حدود ۲۵٬۷٪ مردم اسپانیا طرفدار بارسلونا هستند.^[۵]

باشگاه فوتبال بارسلونا با ۲۶ عنوان قهرمانی در لا لیگا، ۳۰ قهرمانی در کوپا دل ری، ۱۳ قهرمانی در سوپرجام اسپانیا و ۲ قهرمانی در کوپا دی لالیگا، بعد از رئال مادرید پرافتخارترین تیم اسپانیا است. افتخارات بارسلونا در اروپا شامل ۵ قهرمانی در لیگ قهرمانان، ۵ قهرمانی در سوپرجام اروپا، ۴ قهرمانی در جام در جام اروپا و ۲ قهرمانی در جام لاتین می‌شود. در سال ۲۰۰۹، بارسلونا به عنوان اولین باشگاه اسپانیایی موفق شد سه‌گانه لا لیگا، کوپا دل ری و لیگ قهرمانان اروپا را به دست آورد. هم‌چنین تنها تیمیست که توانسته شش‌گانه جام‌ها را فتح کند. بارسلونا را می‌توان یکی از موفق‌ترین تیم‌های حاضر در اروپا دانست.^[۶]

همان‌گونه که از شعار باشگاه «فراتر از یک باشگاه» بر می‌آید این باشگاه تنها به فوتبال محدود نبوده و برخلاف باشگاه‌های ورزشی شمال آمریکا به ورزش‌های دیگر و حتی به ایفای نقشی فرهنگی نیز می‌پردازد.^[۷] باشگاه فوتبال بارسلونا علاوه بر فوتبال شامل ۱۴ رشته ورزشی دیگر است که چهار رشته آن شامل بسکتبال، فوتسال، هندبال و اسکیت هاکی جزو تیم‌های حرفه‌ای به حساب می‌آیند.^[۱] باشگاه فوتبال بارسلونا نقشی تاریخی به عنوان یک نماد ملی‌گرایی کاتالان‌ها بازی کرده‌است. به‌عنوان مثال در زمان دیکتاتوری فاشیستی ژنرال ریورا که به مقابله با ملی‌گرایی کاتالان‌ها پرداخته بود، ممنوعیتی شش‌ماهه بر این باشگاه تحمیل شده و سپس عنوان باشگاه تغییر داده شد. علی‌رغم این‌ها باشگاه بارسلونا به عنوان نمادی از هویت منطقه‌ای و مطالبه ارزش‌های دموکراتیک کاتالان‌ها درآمد. باشگاه، نام اولیه‌اش را تنها پس از مرگ ژنرال فرانکو در سال ۱۹۷۵ به‌دست‌آورد.^[۷]

تاریخچه

تأسیس باشگاه فوتبال بارسلونا (۱۹۲۲–۱۸۹۹)

در ۲۲ اکتبر سال ۱۸۹۹ میلادی، هانس گمپر تمایل خود را به صورت آگهی در روزنامه لوس دپورتس برای تأسیس باشگاه فوتبال اعلام کرد. در ۲۹ نوامبر همان سال در جلسهٔ خیمناسیو سوله نتایج مثبتی حاصل شد و در نهایت یازده بازیکن شامل واتر وایلد، لوئیس دی اوسو، بارتومئو ترادس، اوتو کونزله، اوته مه یر، انریک دوکال، پره کبوت، کارلس پوجول، جوزپ لوبت، جانپارسونز و ویلیام پارسونز جذب شدند و باشگاه فوتبال بارسلونا متولد شد.^[۸] بارسلونا شروع موفقیت‌آمیزی در مسابقات ملی و منطقه‌ای نظیر مسابقات فوتبال کاتالونیا و کوپا دل ری داشت. در ۱۹۰۲ میلادی باشگاه اولین جام خود، کوپا ماکایا را بالای سر برد و نیز در همان سال در فینال اولین دوره کوپا دل ری به مصاف بیزکایا رفت که ۱ – ۲ مغلوب شد.^[۹] در ۱۹۰۸ میلادی، درحالی که باشگاه در شرایط مالی سختی قرار داشت و جز قهرمانی در مسابقات فوتبال کاتالونیا در ۱۹۰۵ میلادی تا آن زمان نتوانسته بود پیروزی دیگری به دست آورد، خوان گمپر به عنوان ریاست باشگاه برگزیده شد. گمپر در ۵ دوره متفاوت، در بین سال‌های ۱۹۰۸ تا ۱۹۲۵، ریاست باشگاه را بر عهده داشت، و مجموعاً حدود ۲۵ سال را در خدمت باشگاه گذراند. از مهم‌ترین دستاوردهای وی می‌توان کمک به بارسا برای به دست آوردن ورزشگاه اختصاصی را خاطر نشان کرد.^[۱۰]

در ۱۴ مارس ۱۹۰۹ میلادی، بارسلونا به ورزشگاه اینداستریا که بزرگتر بود و ۸٬۰۰۰ نفر گنجایش داشت، نقل مکان کرد. از ۱۹۱۰ تا ۱۹۱۴ میلادی، بارسلونا در جام پیرنه شرکت کرد و به عنوان بهترین تیم لانگیدوک، میدی، ناحیه آکیتن، باسک و کاتالونیا انتخاب شد. در آن زمان شرکت کردن در این رقابت‌های آزاد برای تیم بسیار مفید بود.^[۱۱][۱۲] در همین دوره زبان رسمی باشگاه از کاستیلن به کاتالونیایی تغییر کرد و تیم به‌تدریج به یکی از نمادهای مهم کاتالونیا تبدیل شد، تاجایی که برای بسیاری از طرفداران، حمایت از تیم بیشتر به واسطهٔ جایگاه اجتماعی آن و نه بازی خود تیم اهمیت داشت.^[۱۳]

گمپر، جک گرینول را به عنوان اولین مربی تمام وقت بارسلونا انتخاب کرد.^[۱۴] وی همچنین تلاش‌هایی برای افزایش تعداد اعضای باشگاه انجام داد، به‌طوری‌که در سال ۱۹۲۲ میلادی، تعداد اعضای باشگاه به بیش از ۲۰٬۰۰۰ نفر افزایش یافت. این افزایش اعضا به لحاظ مالی تیم را قادر به تهیه ورزشگاه جدید ساخت. در نهایت باشگاه به ورزشگاه لس کورتس که در همان سال افتتاح شده بود، نقل مکان کرد.^[۱۵] ورزشگاه جدید ۲۲٬۰۰۰ نفر گنجایش داشت که بعدها به ۶۰٬۰۰۰ نفر هم رسید.^[۱۶] در دوران گمپر، تیم فوتبال بارسلونا موفق شد یازده بار مسابقات فوتبال کاتالونیا، شش بار کوپا دل ری و چهار بار کوپا دی پیرنه را فتح کرده و نخستین «عصر طلایی» خود را تجربه کند.^[۹][۱۰]

ریورا، جمهوری‌خواهی و جنگ داخلی (۱۹۵۷–۱۹۲۳)

در ۱۴ ژوئن ۱۹۲۵، جمعیت حاضر در یکی از مسابقه در حرکتی خودجوش برای اعتراض به دیکتاتوری میگوئل پریمو ده ریورا سرود ملی را هو کردند که در پی آن حکومت در واکنش به این عمل ورزشگاه را شش ماه تعطیل کرد و گمپر نیز مجبور به کناره‌گیری از ریاست باشگاه شد.^[۱۷] هم‌زمان با حرکت باشگاه‌ها به سوی حرفه‌ای شدن، مدیران بارسلونا نیز در ۱۹۲۶ اولین گام را در این مسیر نهادند.^[۱۵] در ۱۹۲۸، بارسلونا پیروز جام اسپانیا شد، در مراسم اهدای جام ترانهٔ اودا اِ پلاکتو از رافائا آلبرتی یکی از اعضای اصلی گروه «نسل ۲۷» در وصف عملکرد قهرمانانه دروازه‌بان بارسا خوانده شد.^[۱۸] در ۳۰ ژوئیه ۱۹۳۰، بنیان‌گذار باشگاه، خوان گمپر، بعد از دوره‌ای افسردگی به واسطهٔ مشکلات شخصی و اقتصادی اقدام به خودکشی کرد.^[۱۰]

اگرچه بارسلونا با بازیکن سرشناسی چون جوزپ اسکولا به کار خود ادامه می‌داد، باشگاه به دلیل کشمکش‌های سیاسی که جامعه ورزشی را به کلی تحت شعاع قرار داده بود، وارد دوره‌ای از افت شد.^[۱۹] باوجود کسب قهرمانی در سال‌های ۱۹۳۰، ۱۹۳۱، ۱۹۳۲، ۱۹۳۴، ۱۹۳۶ و ۱۹۳۸^[۹] در مسابقات کاتالونیا، بارسلونا هیچ موفقیتی در سطح ملی (بجز عنوان بحث‌برانگیز ۱۹۳۷) به دست نیاورده بود. یک ماه پس از شروع جنگ داخلی اسپانیا در سال ۱۹۳۶، برخی از بازیکنان بارسلونا و اتلتیک بیلبائو داوطلب خدمت سربازی در جمع افرادی شدند که در مقابل شورشیان نظامی می‌جنگیدند.^[۲۰] در ۶ اکتبر همین سال جوزپ سانیول، مدیر باشگاه و از اعضای حامی حزب سیاسی استقلال طلب، توسط سربازان فالانژ در نزدیکی گواداراما به قتل رسید.^[۲۱] در تابستان ۱۹۳۷، تیم به اردوی مکزیک و ایالات متحده رفت. این اردو اگرچه به لحاظ مالی باشگاه را در امان نگه می‌داشت، اما نیمی از تیم به دنبال پناهندگی در کشورهای فرانسه و مکزیک بودند. در ۱۶ مارس ۱۹۳۸، بارسلونا مورد بمباران هوایی قرار گرفت که به کشته شدن ۳۰۰۰ تن انجامید و دفتر باشگاه نیز از این بمباران در امان نماند.^[۲۲] کاتالونیا چند ماه بعد به تصرف درآمد. باشگاه به نماد نافرمانی کاتالانیسم تبدیل شد و در پی محدودیت‌های ایجاد شده اعضای آن به ۳٬۴۸۶ نفر کاهش یافت.^[۲۳] پس از جنگ داخلی، پرچم کاتالونیا ممنوع اعلام شد و تیم‌ها از استفاده از نام‌های غیر اسپانیایی نیز منع شدند. این اقدام باشگاه را مجبور به تغییر نام به (به اسپانیایی: Club de Fútbol Barcelona) و حذف پرچم کاتالونیا از لباس تیم کرد.^[۱۶]

در ۱۹۴۳، بارسلونا در نیمه نهایی مسابقات کوپا دل جنرالیسمه به مصاف رئال مادرید رفت. دیدار رفت دو تیم در لس کورتس با نتیجه ۳–۰ به نفع بارسلونا پایان یافت.^[۲۴] علی‌رغم فشارهای سیاسی آن زمان، بارسلونا در ده ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ توانست موفقیت‌های قابل توجهی را کسب کند. بارسا با مربیگری جوزپ سامیتیر و بازیکنانی چون سزار، آنتونی رامالتس و خوان ولاسکو در سال ۱۹۲۹ توانست برای اولین بار قهرمان لا لیگا شود. این عنوان را توانست در سال‌های ۱۹۴۸ و ۱۹۴۹ نیز به دست آورد. همچنین در سال ۱۹۴۹ توانست برای اولین بار کوپا لاتین را فتح کند. در ژوئن ۱۹۵۰ باشگاه قرار دادی با لادیسلائو کوبالا بست، او یکی از افراد تأثیرگذار در بارسلونا بود.

در یکشنبه بارانی سال ۱۹۵۱، انبوهی از جمعیت پس از پیروزی ۲–۱ در برابر سانتاندر، ورزشگاه لس کورتس را بدون استفاده از تراموا ترک کردند که شگفتی مسئولین حکومتی را برانگیخت. در آن زمان در بارسلون کارکنان تراموا اعتصاب کرده بودند و این حمایت از جانب طرفداران بارسلون از حرکت آنان صورت گرفت. رویدادهایی از این قبیل چهره‌ای متفاوت از باشگاه یا تعلق آن به فراتر از کاتالونیا را نشان می‌داد.^[۲۵] بسیاری در اسپانیا باشگاه را مدافع حقوق بشر و آزادی می‌دانستند.^[۲۶]

بارسلونا توانست با مربیگری فردیناند دائوییک و بازی لادیسلائو کوبالا در سال ۱۹۵۲ پنج عنوان قهرمانی مختلف شامل لا لیگا، کوپا دل جنرالیسمه (یا همان کوپا دل ری)، کوپا لاتین و کوپا اوا دوارته و کوپا مارتینی روسی را بالای سر ببرد. همچنین در ۱۹۵۳ نیز توانست مجدداً لا لیگا و کوپا دل جنرالیسمه را فتح کند.^[۱۶]

باشگاه فوتبال بارسلونا (۱۹۷۸–۱۹۵۷)

بارسلونا با مربیگری هلنیو هررا و لوییز سوارز جوان (بازیکن سال فوتبال اروپا در ۱۹۶۰) و دو بازیکن مجارستانی به توصیه کوبالا با نام‌های ساندور کوچیس و زولتان زیبور توانست دو عنوان ملی دیگر در سال ۱۹۵۹ و لا لیگا و جام بین شهری را در ۱۹۶۰ کسب کند. در ۱۹۶۱ بارسلونا اولین باشگاهی بود که توانست رئال مادرید را در رقابت‌های لیگ قهرمانان اروپا شکست دهد، اما در فینال با نتیجه ۳–۲ مغلوب بنفیکا شد.^{[۲۷][۲۸][۲۹]}

کار ساخت ورزشگاه نیوکمپ در سال ۱۹۵۷ به پایان رسید و این بدین معنا بود که باشگاه مقداری پول برای خرید بازیکنان جدید داشت. دهه ۱۹۶۰ موفقیت‌های کمتری برای باشگاه به همراه داشت و لا لیگا کاملاً در دست رئال مادرید بود.^[۲۹] از جنبه‌های مثبت دهه شصت می‌توان به ظهور بازیکنانی چون جوزپ فوسته و کارلس رکساچ و پیروزی باشگاه در کوپا دل جنرالیسمه در ۱۹۶۳ و جام بین شهری در ۱۹۶۶ اشاره کرد. همچنین بارسلونا توانست رئال مادرید را در فینال کوپا دل جنرالیسمه در ورزشگاه برنابئو در حالی که فرانکو بازی را تماشا می‌کرد، شکست دهد و بخشی از اقتدار سابق خود را به نمایش بگذارد. با پایان یافتن دوره دیکتاتوری فرانکو در ۱۹۷۴، نام باشگاه به نام اصلیش تغییر کرد، طراحی تاج آن به شکل اولیه‌اش برگردانده شد و دوباره حروف اصلیش را به دست آورد.^[۳۰]

فصل ۱۹۷۳–۱۹۷۴ شاهد حضور یوهان کرایف بود که برای ثبت یک رکورد جهانی به مبلغ ۹۲۰ هزار پوند از آژاکس خریداری شد.^[۳۱] یوهان کرایف در مصاحبه‌ای با یکی از خبرگزاری‌های اروپا گفت: «من بارسلونا را به رئال مادرید ترجیح دادم زیرا نمی‌توانم برای تیمی بازی کنم که با فرانکو ارتباط دارد». و این مصاحبه خیلی سریع او را به چهره محبوب هواداران بارسا تبدیل کرد و زمانی که وی نام فرزندش را یوردی، یک نام محلی کاتالانی گذاشت، بر میزان این محبوبیت افزوده شد.^[۳۲] یوهان کرایف به همراه بازیکنان خوب دیگری چون خوان مانوئل آسنسی، کارلس رکساچ و هوگو سوتیل به باشگاه کمک کردند تا بتواند بعد از دهه ۱۹۶۰ با شکست ۵–۰ رئال مادرید در سال ۱۹۷۴ قهرمان لالیگا شود.^[۳۳] یوهان کرایف در ۱۹۷۳ در اولین دوره حضورش در بارسا به عنوان بهترین بازیکن سال اروپا برای بار دوم انتخاب شد، او در سال ۱۹۷۱، زمانی که برای آژاکس بازی می‌کرد توانسته بود این عنوان برای اولین بار کسب کند، همچنین برای بار سوم در سال ۱۹۷۴ درحالی که همچنان برای بارسلونا بازی می‌کرد مجدداً این عنوان را تصاحب کرد.^[۳۴]

نونیز و ثبات در مدیریت (۲۰۰۰–۱۹۷۸)

در سال ۱۹۷۸ جوزپ لوییس نونیز در انتخاباتی توسط اعضای باشگاه به عنوان مدیر جدید انتخاب شد. این تصمیم بسیار نزدیک و متصل به‌گذار اسپانیا در مسیر دموکراسی و پایان یافتن دیکتاتوری فرانکو در سال ۱۹۷۴ بود. هدف اصلی نونیز ارتقاء دادن بارسا به سطح یک باشگاه جهانی از طریق ثبات بخشیدن به آن در زمین و خارج از آن بود. وی به توصیه کرایف، آکادمی جوانان بارسلونا، لا ماسیا را در ۲۰ اکتبر ۱۹۷۹ تأسیس کرد.^[۳۵] دوره ریاست او ۲۲ سال به طول انجامید و بر بارسلونا تأثیر بسزایی گذاشت. از زمان نونیز سیاست‌های سختگیرانه‌ای برای دستمزد و نظم و انضباط به جا مانده‌است.^[۳۶][۳۷]

در ۱۶ مه ۱۹۷۹ بارسلونا با شکست ۴–۳ فورتونا دوسلدورف در مقابل بیش از ۳۰٬۰۰۰ طرفدار بارسلونایی که برای دیدن بازی به بازل سوئیس آمده بودند، توانست برای اولین بار جام در جام اروپا فتح کند. در ۱۹۸۲ مارادونا با قراردادی به مبلغ ۵ میلیون پوند از بوکا جونیورز خریده شد و دهمین رکورد جهان از حیث مبلغ قرار داد رقم خورد.^[۳۸] در پایان فصل ۱۹۸۳–۱۹۸۲ بارسلونا توانست با مربیگری منوتی، رئال مادرید را شکست دهد و قهرمان کوپا دل ری شود. حضور مارادونا در بارسا دیری نپایید و او بارسلونا را برای پیوستن به ناپولی ترک کرد. در آغاز فصل ۱۹۸۵–۱۹۸۴ تری وینابلز به عنوان مربی انتخاب شد و توانست لا لیگا را با هافبک برجستهٔ آلمانی، برند شوستر فتح کند. در فصل بعدی او تیم را به مرحله فینال جام باشگاه‌های اروپا برد که در ضربات پنالتی بارسا مغلوب استوا بخارست شد و عنوان نایب قهرمانی را کسب کرد.^[۳۶]

پس از جام جهانی فوتبال ۱۹۸۶ باشگاه گری لینکر آقای گل آن رقابت‌ها را از باشگاه اورتون خرید و با دروازه‌بان آندونی زوبیزارتا قرار دادی طولانی بست. اما تیم در حالی که شوستر در محرومیت به سر می‌برد نتوانست موفقیت‌های زیادی کسب کند. وینابلز در آغاز فصل ۱۹۸۸–۱۹۸۷ از بارسا اخراج و لوییس آراگونز جانشین او شد. تمرد بازیکنان از نونیز در رویدادی که به هسپریا موتینی شهرت دارد در همین فصل رخ داد و این فصل با پیروزی ۱–۰ در مقابل رئال سوسیداد در فینال کوپا دل ری به پایان رسید.^[۳۶]

در سال ۱۹۸۸ کرایف به عنوان سرمربی به باشگاه بازگشت و به زبان ساده‌تر یک تیم رؤیایی جمع کرد. در حالی که باشگاه با ستاره‌های بین‌المللی چون روماریو، رونالد کومان، میشل لادروپ و هریستو استویچکوف قرار داد داشت، او ترکیبی از بازیکنان اسپانیایی چون خوزه ماری باکرو، جوزپ گواردیولا و تکسیکی بگیریستین را به زمین می‌برد.^[۳۹] بارسا زیر نظر یوهان کرایف توانست چهار عنوان قهرمانی لالیگا را بین سال‌های ۱۹۹۱ تا ۱۹۹۴ پی در پی کسب کند. در رقابت‌های اروپایی نیز با شکست سمپدوریا در فینال جام در جام اروپا ۱۹۸۹ و لیگ قهرمانان اروپا ۱۹۹۲ هر دو عنوان قهرمانی را به دست آورد. همچنین بارسا کوپا دل ری در سال ۱۹۹۰، سوپر جام اروپا در سال ۱۹۹۲ و سه سوپر جام اسپانیا را نیز ازآن خود کرد. یوهان کرایف با ۱۱ عنوان قهرمانی، موفق‌ترین مربی باشگاه تا به امروز بوده و با ۸ سال مربیگری پی در پی بیشترین مدت باقی‌ماندن در سمت مربیگری باشگاه را داراست.^[۴۰] بخت یوهان کرایف در فینال دو فصل آخر مربیگریش برگشت و کسب نتایج ضعیف اسباب اخراج او توسط نونیز را فراهم کرد.^[۳۶]

بابی رابسون جایگزین کرایف شد و تنها در فصل ۱۹۹۷–۱۹۹۶ در این سمت باقی‌ماند. او رونالدو را از پی‌اس‌وی خرید و توانست سه جام کوپا دل ری، سوپر جام اسپانیا و جام در جام اروپا را برای باشگاه به ارمغان آورد. حضور رابسون تنها یک راه حل کوتاه مدت بود تا لوئیس فن خال بتواند به باشگاه بپیوندد.^[۴۱] رونالدو نیز چون مارادونا برای مدت کوتاهی در باشگاه ماند و سپس به اینتر میلان پیوست. به هرشکل ستارگان تازه‌ای چون لوییس فیگو، پاتریک کلایورت، لوییز انریکه و ریوالدو در باشگاه ظاهر شدند و بارسا هر دو جام کوپا دل ری و لا لیگا را در سال ۱۹۹۸ بالای سر برد. در ۱۹۹۹ ریوالدو به عنوان چهارمین بازیکن بارسلونا توانست عنوان بهترین بازیکن فوتبال سال اروپا را کسب کند. علی‌رغم تمام این موفقیت‌ها داخلی، عدم پیروزی بارسا در فینال لا لیگا ۲۰۰۰ که سبب قهرمانی رئال مادرید شد، استعفای نونیز و فن خال را در پی داشت.^[۴۱]

رفتن نونیز و آمدن لاپورتا (۲۰۱۰–۲۰۰۰)

رفتن نونیز و فن خال از باشگاه قابل مقایسه با پیوستن لوییس فیگو به رئال مادرید نبود، فیگو نه تنها کاپیتان دوم تیم بلکه به عنوان قهرمانی قابل ستایش نزد هواداران بارسا شناخته می‌شد، تاجایی که بسیاری از کاتالونیایی‌ها او را از خودشان می‌دانستند. هواداران بارسا که از تصمیم پیوستن فیگو به رقیب دیرینه خود بسیار ناراحت بودند، این ناراحتی را با استقبال خشم‌آلود خود از حضور فیگو در نیوکمپ نشان می‌دادند، حتی در اولین حضور او در نیوکمپ به سمتش یک‌کله خوک و شیشه پر ویسکی پرتاب کردند.^[۴۲] در سال ۲۰۰۰ خوان گسپارت جایگزین نونیز شد و به مدت سه سال در این سمت باقی‌ماند. در این مدت باشگاه شاهد رفت‌وآمد مربیان بود. در نهایت فن خال برای بار دوم به باشگاه بازگشت ولی از آنجایی که نتیجه مثبتی حاصل نشد، فن خال و گسپارت هر دو استعفاء دادند.^[۴۳]

پس از دوران ناموفق گسپارت، باشگاه با ترکیبی از مسئولین جوان به اوج بازگشت. خوان لاپورتا جایگزین گسپارت شد و فرانک ریکارد بازیکن سابق تیم ملی فوتبال هلند به عنوان مربی بارسا انتخاب شد. تأثیر بازیکنان بین‌المللی و ترکیب آن‌ها با بازیکنان اسپانیایی تیم را به سمت کسب موفقیت مجدد سوق داد. بارسا توانست در سال ۲۰۰۵–۲۰۰۴ لا لیگا و سوپر جام اسپانیا را فتح کند و قرار دادی با رونالدینیو، بازیکن سال فوتبال جهان ۲۰۰۶ ببندد.^[۴۴]

در فصل ۲۰۰۶–۲۰۰۵ بارسا مجدداً قهرمان لا لیگا و سوپر جام اسپانیا شد. در فینال لیگ قهرمانان بارسلونا در مقابل آرسنال قرار گرفت، درحالی که آرسنال تا پیش از ۱۵ دقیقه پایان بازی با ۱۰ بازیکن پیروز میدان بود، بارسا توانست نتیجه بازی را ۲–۱ به نفع خود تغییر دهد و جام را بعد از ۱۴ سال بالای سر بگیرد.^[۴۴] در همان سال بارسلونا در جام باشگاه‌های جهان نیز شرکت کرد و در فینال با گل دقیقه ۸۲ حریف برزیلی خود، مغلوب اینترناسیونال شد.^[۴۵][۴۶] اگرچه بارسلونا فصل ۲۰۰۷–۲۰۰۶ را با قدرت شروع کرد، اما در پایان بدون کسب هیچ عنوانی فصل را به پایان رساند. بعدها اردوی پیش از فصل در ایالات متحده که منجر به مصدومیت ساموئل اتوئو و لیونل مسی شد، به عنوان دلیل عدم موفقیت باشگاه اعلام شد.^[۴۷][۴۸]

در لالیگا که بارسا در بیشتر فصل‌ها در جایگاه اول قرار داشت، در سال جدید بی‌ثباتی باشگاه فرصتی برای پیشی گرفتن رئال مادرید و قهرمانی آنان شد. فصل ۲۰۰۸–۲۰۰۷ برخلاف سال‌های گذشته موفقیتی برای باشگاه به همراه نداشت و در پی آن جوزپ گواردیولا مربی تیم دوم بارسلونا در پایان فصل جایگزین ریکارد شد.^[۴۹]

بارسا در فینال کوپا دل ری ۲۰۰۹ با شکست ۴–۱ اتلتیک بیلبائو برای ۲۵امین بار قهرمان این رقابت‌ها شد. سه روز پس از آن شکست رئال مادرید در رقابت‌های لالیگا جام را برای بارسلونا در فصل ۲۰۰۹–۲۰۰۸ به ارمغان آورد. بارسا در حالی فصل را به پایان رساند که در ورزشگاه المپیک رم، منچستر یونایتد فاتح سال قبل جام باشگاه‌ها را با نتیجه ۲–۰ شکست داد و سومین عنوان قهرمانی جام باشگاه‌ها را فتح کرد. در نتیجه برای اولین بار در اسپانیا اولین سه‌گانه را به دست آورد.^{[۵۰][۵۱][۵۲]} بارسا با شکست مجدد اتلتیک بیلبائو در فینال سوپر جام اسپانیا ۲۰۰۹ و پیروزی در مقابل شاختار دونتسک در فینال سوپر جام اروپا ۲۰۰۹ دو جام دیگر را نیز بالای سر برد.^[۵۳] در دسامبر ۲۰۰۹، بارسا جام باشگاه‌های جهان ۲۰۰۹^[۵۴] را نیز فتح کرد و اولین تیم تاریخ فوتبال شد که شش‌گانه جام‌ها را توانست کسب کند.^[۵۵] همچنین بارسلونا با فتح لالیگا با ۹۰ امتیاز و فتح سوپر جام برای نهمین بار توانست دو رکورد تازه در فوتبال اسپانیا به ثبت برساند.^[۵۶][۵۷]

رفتن لاپورتا و آمدن راسل (۲۰۱۴–۲۰۱۰)

بعد از کناره‌گیری لاپورتا در ژوئن ۲۰۱۰، ساندرو راسل بعد از مدتی کوتاه به عنوان مدیر جدید باشگاه انتخاب شد. رأی‌گیری برای انتخاب مدیر جدید در ۱۳ ژوئن ۲۰۱۱ برگزار شد و راسل توانست با کسب ۶۱٫۳۵٪ (تعداد ۵۶٬۰۸۸ رأی) کل آرای مأخوذه به ریاست باشگاه برسد.^[۵۸] او سپس توانست داوید ویا را با ۴۰ میلیون یورو از والنسیا^[۵۹] و خاویر ماسچرانو را با ۱۹ میلیون یورو از لیورپول^[۶۰] به همراه دو بازیکن دیگر در نوامبر ۲۰۱۰ به خدمت بگیرد. بارسلونا توانست در اولین ال کلاسیکو در فصل ۲۰۱۰–۱۱، رئال مادرید را با حساب ۵–۰ شکست دهد و هم‌چنین در آن فصل توانست برای سومین سال پیاپی با ۹۶ امتیاز فاتح لالیگا شود.^[۶۱] در آوریل ۲۰۱۱ بارسلونا که به فینال کوپا دل ری راه یافته‌بود در این مرحله مقابل رئال مادرید قرار گرفت و بازی را با حساب ۱–۰ در مستایا واگذار کرد.^[۶۲] در ماه مه نیز، بارسلونا در فینال لیگ قهرمانان اروپا با شکست دادن منچستر یونایتد با حساب ۳–۱ در ورزشگاه ومبلی لندن که از یک لحاظ تکرار فینال سال ۲۰۰۹ محسوب می‌شد، برای چهارمین بار قهرمان اروپا شد.^[۶۳] اما در فصل ۱۲–۲۰۱۱ چندان موفق ظاهر نشد و پس از واگذار کردن لالیگا به رئال مادرید^[۶۴] سپس در نیمه نهایی لیگ قهرمانان مغلوب تیم چلسی شد^[۶۵] و از دور مسابقات کنار رفت. آن‌ها در این فصل تنها کوپا دل ری را با پیروزی ۰–۳ مقابل تیم اتلتیک بیلبائو بدست آوردند. در پایان فصل پپ گواردیولا از هدایت بارسا کناره‌گیری کرد. باشگاه پس از کنار رفتن او تیتو ویلانوا را که پیش از این به عنوان مربی و دستیار گواردیولا فعالیت می‌کرد، به سمت سرمربی برگزید.^[۶۶] بارسلونا با هدایت تیتو موفق به کسب لالیگا گشت و بارسلونا تحت هدایت او توانست رکورد بیشترین گل زده در این رقابت‌ها را بشکند. هم‌چنین بارسا در این فصل به نیمه‌نهایی در جام حذفی و لیگ قهرمانان رسید اما از راهیابی به فینال دو تورنمنت بازماند. در اواسط فصل به علت بازگشت سرطانش و برای درمان به آمریکا سفر کرده بود و جوردی رورا هدایت بارسا را در غیاب او بر عهده داشت. در پایان فصل ویلانوا برای درمان سرطانش از هدایت بارسا کناره‌گیری کرد، او در ۲۵ آوریل ۲۰۱۴ درگذشت.^[۶۷][۶۸] پس از تیتو، خراردو مارتینو به عنوان سرمربی باشگاه انتخاب شد.^[۶۹]

رفتن راسل و آمدن بارتومئو (تاکنون-۲۰۱۴)

در کنار کسب افتخارات و موفقیت‌های فراوان در فوتبال، باشگاه تحت هدایت ساندرو راسل با مشکلات متعددی مواجه شد و نهایتاً، در آغاز سال ۲۰۱۴ به دلیل اتهامات طرح شده در قضیه انتقال نیمار، تحت پیگرد قرار گرفت و مجبور به استعفا شد.^[۷۰] سپس، جوزپ ماریا بارتومئو، نایب رئیس بارسلونا، جانشین وی شد. بارتومئو در انتخاباتی که در سال ۲۰۱۵ برگزار شد مجدداً برای این سمت انتخاب شد.^[۷۱] در همین حین، دادستانی اسپانیا علیه وی و جانشینش، بارتومئو، درخواست زندان کرد.^[۷۲] البته در اوایل سال ۲۰۱۶، هم راسل و هم بارتومئو از اتهامات مبنی بر فرار مالیاتی در ماجرای انتقال نیمار تبرئه شدند.^[۷۳][۷۴] در طی مدیریت بارتومئو، بارسلونا با جرایمی از سوی یوفا و فیفا مواجه بوده‌است. از جمله جریمه به علت حمل پرچم کاتالونیا توسط هواداران این تیم در رقابت‌های اروپایی توسط یوفا^[۷۵] و جریمه محرومیت یک ساله از جذب بازیکن جدید به علت عدم رعایت قانون در جذب بازیکنان زیر ۱۸ سال برای آکادمی فوتبال خود توسط فیفا که شرایط دشواری را برای باشگاه رقم زد.^[۷۶] همچنین، در طول این مدت بارتومئو بشدت از سوی رئیس اسبق باشگاه، لاپورتا تحت انتقاد بوده‌است و لاپورتا به همراه کرویف مدیریت بارسلونا را متهم کرده‌اند که صرفاً به منافع اقتصادی توجه دارند و ارزش‌های باشگاه نظیر یونیسف و لاماسیا به فراموشی سپرده شده‌است.^[۷۷][۷۸] از سوی دیگر، بارسلونا با چالش‌های ناشی از استقلال‌طلبی کاتالان و تأثراتش بر باقی ماندن باشگاه در رقابت‌های اسپانیا دست به گریبان است.^[۷۹]

پس از اینکه خراردو مارتینو در سال ۲۰۱۴ نتوانست هیچ جام مهمی را کسب کند، با باشگاه قطع همکاری کرد. پس از او لوییز انریکه، بازیکن سابق تیم، در سال ۲۰۱۵ هدایت بارسا را بر عهده گرفت.^[۸۰] او توانست در همان سال برای بار دیگر برای باشگاه یک سه‌گانه را به ارمغان بیاورد.^[۸۱] و عنوان بهترین مربی سال ۲۰۱۵ فیفا را کسب کند.^[۸۲] انریکه طی دو سال توانست ۸ جام از ۱۰ جام ممکن را کسب کند و تبدیل به یکی از پرافتخارترین مربیان تاریخ باشگاه شده‌است. در این مسیر، وی دست به خریدهای متعددی زد و ۳۴۳ میلیون یورو را صرف خرید ۱۶ بازیکن جدید کرد.^[۸۳] همچنین بارسلونا با ثبت ۱۸۰ گل زده در سال ۲۰۱۵ میلادی رکورد بیشترین گل زده توسط یک باشگاه در یک سال را شکست.^[۸۴] در ۱۰ فوریه، بارسلونا توانست برای ششمین بار در طی هشت سال گذشته، با مساوی ۱–۱ در بازی برگشت کوپا دل ری (بازی رفت ۷–۰ به سود بارسا به پایان رسید) مقابل والنسیا، به فینال رقابت‌های جام حذفی اسپانیا در فصل ۲۰۱۵–۲۰۱۶ صعود کند و از طرفی بارسلونای انریکه توانست رکورد بارسای پپ (۲۰۱۰–۲۰۱۱) را در مجموع بازی‌های بدون شکست در عدد ۲۸ بشکند.^[۸۵][۸۶] با برد ۵–۱ مقابل تیم رایو وایکانو در ۳ مارس، بارسلونا به رکورد ۳۵ بازی بدون شکست رسید و رکورد رئال مادرید را، که در فصل ۱۹۸۸–۱۹۸۹ توانسته بود ۳۴ بازی در تمام رقابت‌ها شکست نخورد، شکست.^[۸۷][۸۸] سرانجام در تاریخ ۲ آوریل ۲۰۱۶ نوار شکست ناپذیری‌های بارسلونا پس از ۳۹ بازی با باخت ۲–۱ مقابل رئال مادرید در ورزشگاه نیوکمپ متوقف شد.^[۸۹] در ۱۴ مه ۲۰۱۶، بارسلونا با برد ۳–۰ مقابل گرانادا در آخرین روز از فصل ۲۰۱۵–۲۰۱۶، ششمین عنوان قهرمانی لالیگا را در طی هشت سال گذشته برنده شد.^[۹۰] در نهایت بارسلونا فصل ۲۰۱۵–۲۰۱۶ را با دوگانه کردن (قهرمان کوپا دل ری و قهرمان لالیگا) به پایان رساند.

بارسلونا فصل ۲۰۱۶–۲۰۱۷ را با قهرمانی در سوپر جام اسپانیا شروع کرد. آن‌ها توانستند با غلبه ۳–۰ بر سویا (مجموع ۵–۰) در تارخ ۱۸ اوت ۲۰۱۶ قهرمان شوند و دوازدهمین جام را با خود به خانه ببرند.^[۹۱][۹۲] این فصل برای بارسلونا فراز و نشیب‌های زیادی داشت، چرا که با باخت به تیم‌های نسبتاً ضعیف عنوان قهرمانی لالیگا را تنها با سه اختلاف امتیاز به رئال تقدیم کردند. تنها جامی که بارسلونا در این فصل گرفت کوپا دل ری بود.^[۹۳] در لیگ قهرمانان اروپا ۱۷–۲۰۱۶، در ۸ مارس ۲۰۱۷، بارسلونا در بازی برگشت مقابل پاری سن ژرمن توانست بزرگترین بازگشت لیگ قهرمانان را با پیروزی ۶–۱ رقم بزند. تا قبل از این بازی، در تاریخ لیگ قهرمانان، هیچ تیمی نتوانسته بود بازی ۴–۰ باخته را ببرد و صعود کند.^[۹۴] از دیگر دستاوردهای باشگاه در این فصل پیروزی مقابل ۵ تیم مطرح لالیگا (رئال مادرید، اتلتیکو مادرید، آتلتیک بیلبائو، سویا و والنسیا) برای اولین بار در خانه‌هایشان بود. سرانجام در تاریخ ۲۹ مه ۲۰۱۷ لوئیز انریکه از مربیگری بارسلونا برکنار شد و بازیکن سابق باشگاه، ارنستو والورده هدایت تیم را برای دو فصل و یک فصل توافقی به عهده گرفت.^[۹۵]

هواداران باشگاه

نام مستعار طرفداران بارسلونا کولز است. گفته می‌شود ۲۵٪ از جمعیت اسپانیا طرفدار بارسلونا هستند و بعد از رئال مادرید که ۳۲٪ از اسپانیایی‌ها هوادار آن هستند، بارسا در جایگاه دوم قرار می‌گیرد. جایگاه سوم نیز به تیم والنسیا با ۵٪ حامی تعلق دارد.^[۹۶] در اروپا بارسا اولین تیم محبوب این قاره‌است.^[۹۷] تعداد اعضای باشگاه از فصل ۲۰۰۳–۰۴ از ۱۰۰٬۰۰۰ نفر به ۱۷۰٬۰۰۰ نفر تا سپتامبر ۲۰۰۹ افزایش قابل توجهی داشته‌است.^[۹۸]

علاوه بر عضویت، در ژوئن ۲۰۱۰، به‌طور رسمی ۱٬۳۳۵ نفر در نقاط مختلف جهان در انجمن هواداران بارسا ثبت نام کرده‌اند. انجمنهای هواداران وظیفه تبلیغ بارسلونا در محل‌های مختلف را دارند و در مقابل در حین بازدید از بارسلونا خدمات مفیدی دریافت می‌کنند.^[۹۹] همچنین بارسا هواداران بسیار برجسته‌ای تاکنون داشته که در این میان می‌توان به پاپ ژان پل دوم که عضو افتخاری باشگاه بود یا خوزه زاپاترو که نخست‌وزیر فعلی اسپانیا است اشاره کرد.^{[۱۰۰][۱۰۱]}

ال کلاسیکو

رقابت شدید میان دو تیم قوی‌تر در لیگ‌های ملی بسیار معمول است و این در مورد لا لیگا نیز صدق می‌کند، جایی که به بازی میان بارسلونا و رئال مادرید ال کلاسیکو (به اسپانیایی: El Clásico) می‌گویند. از ابتدا این دو تیم به عنوان نماینده دو منطقه و شهر رقیب، کاتالونیا و کاستیل شناخته می‌شوند. این رقابت بازتابی از تنش‌های فرهنگی و سیاسی میان دو منطقه‌است که از جنگ داخلی اسپانیا نشئت می‌گیرد.^[۱۰۲]

در مدت دیکتاتوری پریمو ده ریورا و به‌خصوص فرانسیسکو فرانکو (۱۹۳۹–۱۹۷۵) تمامی فرهنگ‌های محلی مورد سرکوب قرار گرفتند و تمام زبان‌های رایج در اسپانیا جز کاستیلایی ممنوع اعلام شدند.^{[۱۰۳][۱۰۴]} مردم کاتالان به یک نماد برای ابراز آزادی‌خواهی نیاز داشتند و بارسا تبدیل به فراتر از یک باشگاه (به کاتالان: Més que un club) برای کاتالان‌ها شد. به گفتهٔ مانوئل واسکس مونتالبان، پیوستن به بارسلونا بهترین راه برای کاتالان‌ها بود تا هویت خود را نشان دهند، این راه نسبت به پیوستن به جنبش‌های ضد فرانکو کم هزینه‌تر بود و امکان ابراز مخالفت را به آن‌ها می‌داد.^[۱۰۵]

از سوی دیگر رئال مادرید در بسیاری از موارد به عنوان تجسمی از تمرکز ظلم حاکمیت، رژیم فاشیستی و فراتر از آن بود. (سانتیاگو برنابئو که ورزشگاه رئال به نام اوست از افرادیست که علیه ملی‌گرایی فرانکو جنگید).^{[۱۰۶][۱۰۷]} به هر شکل در طول جنگ داخلی اسپانیا، اعضای هر دوتیم نظیر جوزپ سانیول و رافائل سانچز گوئرا متحمل آسیب‌هایی از سوی هواداران فرانکو شدند.

در دهه ۱۹۵۰، زمانی که بحث انتقال آلفردو دی استفانو مطرح شد، اختلاف دو باشگاه تشدید یافت. در نهایت او رئال مادرید را انتخاب کرد و در آن فصل باعث موفقیت آن‌ها نیز شد.^[۱۰۸] در دهه ۱۹۶۰ هر دو تیم در جام اروپا به مصاف با یکدیگر رفتند که رئال مادرید توسط بارسا حذف شد.^[۱۰۹] همچنین در آخرین رویارویی دو تیم در سال ۲۰۰۲ که توسط رسانه‌های اسپانیا «رقابت قرن» نام گرفت، بیش از ۵۰۰ میلیون نفر شاهد دیدار دو تیم بودند.^[۱۱۰]

نتیجهٔ رقابت‌ها

به روز شده در ۱۶ اوت ۲۰۱۷^[۱۱۱]

	بازی‌ها	بردها		مساوی‌ها	گل‌ها			بردهای خانگی		تساوی‌های خانگی		بردهای خارج از خانه
		رئال مادرید	بارسلونا		رئال مادرید	بارسلونا		رئال مادرید	بارسلونا	رئال مادرید	بارسلونا	رئال مادرید	بارسلونا
لا لیگا	۱۷۴	۷۲	۶۹	۳۳	۲۸۴	۲۷۷		۵۲	۴۹	۱۵	۱۸	۲۰	۲۰
کوپا دل ری	۳۳	۱۲	۱۴	۷	۶۴	۶۳		۵	۷	۵	۲	۳	۵
کوپا دی لالیگا	۶	۰	۲	۴	۸	۱۳		۰	۱	۲	۲	۰	۱
سوپرجام اسپانیا	۱۴	۸	۴	۲	۳۰	۱۸		۶	۴	۱	۱	۲	۰
لیگ قهرمانان	۸	۳	۲	۳	۱۳	۱۰		۱	۱	۲	۱	۲	۱
تمام مسابقات	۲۳۵	۹۵	۹۱	۴۹	۳۹۹	۳۸۱		۶۴	۶۱	۲۵	۲۴	۲۷	۲۷
دوستانه	۳۴	۴	۲۰	۱۰	۴۴	۸۶		۳	۱۱	۴	۶	۱	۸
تمام بازی‌ها	۲۶۹	۹۹	۱۱۱	۵۹	۴۴۳	۴۶۷		۶۷	۷۲	۲۹	۳۰	۲۸	۳۵

دربی بارسلونا

رقیب منطقه‌ای بارسا، اسپانیول است. برخلاف بارسا که هیئت مدیره اولیه آن از ملیت‌های مختلف بودند. این تیم توسط علاقه‌مندان به فوتبال اسپانیا تأسیس شد و سپس از حمایت پادشاه برخوردار گشت. اسپانیول آشکارا به عنوان یک تیم ضد بارسلونایی تأسیس شد و آن‌ها همواره بارسا را به عنوان یک تیم بیگانه می‌دیدند.^[۱۱۲] از آنجایی که مردم کاتالونیا اسپانیول را به عنوان نماینده‌ای از مادرید می‌دیدند، رقابت‌ها جدی‌تر شد.^[۱۷] زمین اصلی باشگاه اسپانیول در منطقه اعیان‌نشین ساریا بود.^{[۱۱۳][۱۱۴]}

اسپانیول به‌طور سنتی به‌خصوص در زمان حکومت فرانکو، به زعم اکثریت شهروندان بارسلونا به عنوان ترویج‌کننده مشروعیت حکومت شناخته می‌شد و این در تضاد کامل با روحیه انقلابی بارسلونایی‌ها بود.^[۱۱۵] در ۱۹۱۸ که بحث خودمختاری مطرح شده بود اسپانیول شروع به مخالفت با آن کرد.^[۱۱۲] بعدها اسپانیول در کنار فاشیست‌ها از گروه‌های حامی فالانژ که می‌خواستند به جنگ داخلی بپیوندند حمایت می‌کرد. باوجود این تفاوت‌های فکری، دربی به‌خاطر تفاوت اهداف هر دو باشگاه، بیشتر برای هواداران اسپانیول اهمیت داشته تا بارسلونا. در سال‌های اخیر رقابت میان دو باشگاه کمتر رنگ و بوی سیاسی داشته و باشگاه اسپانیول نیز نام رسمی و سرود باشگاه را از اسپانیایی به کاتالان ترجمه کرده‌است.^[۱۱۲]

اگرچه در تاریخ لا لیگا بیشتر دربی‌ها منطقه‌ای هستند، این رقابت نامعمول نیز کاملاً با برتری بارسلونا همراه بوده‌است. اسپانیول در تمام طول ۷۰ سال گذشته تنها سه بار بالاتر از بارسلونا قرار داشته و در مسابقات جام حذفی کاتالونیا تنها در سال ۱۹۵۷ موفق به پیروزی در برابر بارسا شده‌است. همچنین بهترین نتیجه‌ای که اسپانیول تاکنون از شهرآورد بارسلونا به دست آورده ۶–۰ در سال ۱۹۵۱ بوده‌است. اسپانیول در فصل ۲۰۰۹–۲۰۰۸ با کسب پیروزی ۲–۱ در مقابل بارسا تنها تیمی است که توانسته سه بار در یک فصل بارسلونا را در نیوکمپ شکست بدهد.^[۱۱۶]

درآمد و دارایی

در ۲۰۱۰، مجله فوربز با اعلام ثروت باشگاه بارسلونا در حدود ۷۵۲ میلیون یورو، آن‌ها را در جایگاه چهارم پس از منچستر یونایتد، رئال مادرید و آرسنال به عنوان ثروتمندترین باشگاه جهان قرار داد.^{[۱۱۷][۱۱۸]} طبق گفته دلویت، بارسلونا با درآمد ۳۶۶ میلیون یورو در همین سال، جایگاه دوم را پس از رئال مادرید که ۴۰۱ میلیون یورو درآمد دارد به دست آورده‌است.^[۱۱۹]

حسابرسی‌های دلویت در ژوئیه ۲۰۱۰ نشان می‌دهد بارسلونا ۴۴۲ میلیون یورو بدهی دارد. این رقم دقیقاً ۵۸ درصد از کل دارایی‌ها بارسلونا است که فوربز آن را اعلام کرده بود. مدیر جدید باشگاه این بدهی‌ها را ناشی از مشکلات ساختاری دانسته‌است.^[۱۲۰] خبرها حکایت از آن دارد که در سال جاری بارسا مبلغ ۷۹ میلیون یوروی دیگر ضرر خواهد داشت، این درحالیست که بارسلونا یکی از مدافعان عنوان قهرمانی لالیگا است.^[۱۲۱]

رکوردها

ژاوی در حال حاضر با مجموع ۷۶۷ بازی برای بارسلونا و ۵۰۵ بازی در لالیگا رکوردار همراهی باتیم است. در جایگاه دوم لیونل مسی با ۷۱۸ بازی در تمام رقابت‌ها و ۴۷۱ بازی در لیگ، قرار دارد.^[۱۲۲]

برترین گلزن باشگاه فوتبال بارسلونا تاکنون در تمام رقابت‌ها (شامل بازی‌های دوستانه)، لیونل مسی با ۶۵۷ گل است. مسی این عنوان را از پائولینو آلکانترا (۳۶۹ گل) که به مدت ۸۷ سال رکورددار بود گرفت.^[۱۲۳] او همچنین برترین گلزن بارسلونا در رقابت‌های اروپایی با ۱۰۶ گل، مسابقات بین‌المللی با ۱۱۱ گل و برترین گلزن تاریخ لالیگا با به ثمر رساندن ۳۸۷ گل می‌باشد. در کنار مسی، چهار بازیکن دیگر نیز قرار دارند که توانسته‌اند بیش از صد گل برای بارسلونا بزنند: سزار (۱۹۰)، لاسلو کوبالا (۱۳۱)، لوییس سوارز (۱۱۲) و ساموئل اتوئو (۱۰۸). در رقابت‌های کوپا دل ری، جوزپ سامیتیر با زدن ۶۵ گل رکورد دار است.

لاسلو کوبالا رکورددار بیشترین گل زده در یک بازی می‌باشد که با زدن هفت گل به اسپورتینگ گیخون در سال ۱۹۵۲ این رکورد را به دست آورد.^[۱۲۴] در رقابت‌های لیگ قهرمانان، مسی با به ثمر رساندن پنج گل در یک بازی مقابل بایر لورکوزن در سال ۲۰۱۲ رکورد دار است.^[۱۲۵] الوجیو مارتینز بهترین گلزن بارسلونا مقابل یک باشگاه در یک دوره لیگ شد وقتی که در سال ۱۹۵۷ به تیم اتلتیکو مادرید هفت گل زد.

دروازه‌بان‌های بارسلونا در کسب جایزه زامورا رکورد دار هستند (۲۰) که آنتونی رامالتس و ویکتور والدز هر کدام پنج بار این جایزه را برده‌اند. والدز با میانگین دریافت ۰٫۸۳۲ گل در هر بازی در لالیگا رکورد دار است همچنین او با ۸۹۶ دقیقه بسته نگه داشتن دروازه اش توانست رکورد دیگری را نیز در لالیگا به ثبت برساند.^{[۱۲۶][۱۲۷]} کلادیو براوو هم ۷۵۴ دقیقه بدون شکست را در لالیگا تجربه کرد که از این حیث رکورد دار است.^{[۱۲۸][۱۲۹]}

در ۲ فوریه ۲۰۰۹ بارسا به مجموع ۵۰۰۰ گل زده در لا لیگا رسید. گل ۵۰۰۰ام بارسا را مسی در بازی مقابل ریسینگ سانتاندر که بانتیجه ۲–۱ به نفع بارسلونا تمام شد، به ثمر رساند.^[۱۳۰] در ۱۸ دسامبر ۲۰۰۹ بارسا با شکست ۲–۱ استیودیانتس ششمین عنوان قهرمانی خود را در یک سال به دست آورد و تنها تیمیست که شش‌گانه جام‌ها را در تاریخ فوتبال فتح کرده‌است.^[۱۳۱] همچنین بارسلونا با فتح۲۹ کوپا دی ری ۱۲ سوپرجام اسپانیا از این حیث نیز رکورد دار است.^{[۱۳۲][۱۳۳]}

در ۳ مارس ۱۹۸۶ در بازی یک چهارم نهایی جام اروپا، بارسا به میزبانی یوونتوس رفت که در آن بازی ۱۲۰٬۰۰۰ نفر به تماشای بازی پرداختند و رکورد بیشترین حضور حامیان بارسا رقم خورد.^[۱۳۴] با توجه به نوسازی ورزشگاه در ۱۹۹۰ و قانون منع امکان تماشای بازی به صورت ایستاده احتمالاً این رکورد هرگز نمی‌شکند، زیرا ظرفیت ورزشگاه ۹۹٬۳۵۴ نفر است.^[۱][۱۳۵]

لوگوها و لباس‌ها

لوگو اصلی باشگاه به شکل تاجی دربالای تصویر به یادگار تاج و تخت آراگون و خفاشی نماد شاه جیمز بود که به دو شاخه یکی از درخت برگ بو و دیگری نخل احاطه شده‌است.^[۱۳۷] در سال ۱۹۱۰ بارسلونا بین اعضای خود یک مسابقه طراحی برای طراحی نماد باشگاه برگزار کرد که کارلس کومامالا از بازیکنان باشگاه برنده آن شد. پیشنهاد کومامالا با تغییراتی جزئی همچنان به عنوان نماد باشگاه باقی‌مانده‌است. طرح اولیه شامل تاج و صلیب سنت جورج در قسمت بالا گوشهٔ چپ با پرچم کاتالان در کنار آن و رنگ تیم در پایین بود.^[۱۳۸]

رنگ‌های آبی و قرمز در پیراهن برای اولین بار در دیدار مقابل هیسپانیا در سال ۱۹۰۰ استفاده شد.^[۱۳۹] چندین نظریه در رابطه با طراحی لباس آبی و قرمز بارسلونا وجود دارد. پسر یکی از اولین مدیران باشگاه، آرتور ویتی مدعیست که ایده این طرح لباس به پدرش تعلق دارد و او لباس را بر اساس لباس تیم مدرسه بازرگانی تیلور پیشنهاد کرده‌است. نظریه دیگر برطبق گفته تونی استالبر نویسنده‌است که رنگ‌ها را متعلق به جمهوری اول ماکسیمیلیان روبسپیر می‌داند. گذشته از دو نظریه قبلی، رایج‌ترین نظریه در کاتالونیا این است که خوان گمپر رنگ لباس بارسا را از تیم سابقش، بازل انتخاب کرده‌است.^[۱۴۰]

بارسلونا از زمان تأسیس هرگز تبلیغ هیچ شرکتی را بر روی پیراهن خود نداشته‌است. در ۱۴ ژوئیه ۲۰۰۶ باشگاه خبر عقد قراردادی ۵ ساله را با یونیسف اعلام کرد، طبق این قرارداد لوگوی یونیسف در این مدت بر روی پیراهن تیم قرار می‌گرفت و هرسال مبلغ ۱٫۵ میلیون یورو کمک مالی از طرف بنیاد باشگاه فوتبال بارسلونا به یونیسف پرداخت می‌شد.^[۱۴۱] بنیاد باشگاه فوتبال بارسلونا در سال ۱۹۹۴ بر پایهٔ تصمیم رئیس کمیتهٔ سیاست‌گذاری‌های اقتصادی باشگاه به عنوان نهادی برای جمع‌آوری کمک و جلب پشتیبان‌های مالی برای سازمان‌های غیر ورزشی راه‌اندازی شد.^[۱۴۲] از سال ۲۰۰۴ شرکت‌ها می‌توانند با پرداخت ۴۰ الی ۶۰ هزار پوند در سال یکی از ۲۵ عضو افتخاری بنیاد شوند. همچنین جمع دیگری متشکل از ۴۸ عضو وجود دارد که سالانه ۱۴٬۰۰۰ پوند پرداخت می‌کنند. علاوه بر این عده‌ای دیگر از حامیان با پرداخت سالانه ۴٬۰۰۰ پوند وجود دارند. باید توجه داشت که مدرکی از دخالت جدی اعضای افتخاری در سیاست‌های باشگاه در دست نیست، هرچند بر طبق گفته آنتونی کینگ «بعید است که اعضای افتخاری بنیاد در تصمیم‌گیری‌های باشگاه دخالتی نداشته باشند».^[۱۴۳]

بارسلونا با عقد قراردادی به مبلغ ۱۵۰ میلیون یورو با بنیاد قطر به مدت پنج سال بالاخره به عدم پذیرش اسپانسر لباس خود پایان داد. این قرارداد از فصل ۱۲–۲۰۱۱ آغاز شد.^[۱۴۴]

دوره	طراح لباس	اسپانسر
۱۹۸۲–۱۹۹۲	مِیبا	بدون اسپانسر
۱۹۹۲–۱۹۹۸	کاپا
۱۹۹۸–۲۰۰۶	نایکی
۲۰۰۶–۲۰۱۱		یونیسف
۲۰۱۱–۲۰۱۳		مؤسسه قطر / یونیسف
۲۰۱۳–۲۰۱۴		هواپیمایی قطر / اینتل / یونیسف
۲۰۱۴–۲۰۱۶		هواپیمایی قطر / اینتل / یونیسف / بکو
۲۰۱۶–۲۰۱۷		هواپیمایی قطر / اینتل / یونیسف / بکو / گیترید
۲۰۱۷–		راکوتن / اینتل / یونیسف / بکو / گیترید

ورزشگاه

اولین زمین بارسلونا، ورزشگاه اینداستریا با ظرفیت ۱۰٬۰۰۰ نفر بود. مسئولین باشگاه در آن زمان امکانات این ورزشگاه را برای یک باشگاه در حال رشد کافی نمی‌دانستند.^[۱۴۵] در ۱۹۲۲ جمعیت هواداران به ۲۰٬۰۰۰ نفر رسید و با کمک مالی آن‌ها، باشگاه توانست ورزشگاه بزرگتری به نام لس کورتس بسازد که ظرفیت اولیه آن ۲۰٬۰۰۰ نفر بود. بعد از جنگ داخلی اسپانیا، باشگاه شروع به جذب تماشاچی و اعضای بیشتر برای حضور در مسابقات کرد. افزوده شدن به تعداد طرفداران، اسباب گسترش ورزشگاه را فراهم کرد، گسترش ورزشگاه در چندین پروژه شامل: گسترش جایگاه تماشاچیان در ۱۹۴۴، گسترش بخش جنوبی ورزشگاه در ۱۹۴۶ و گسترش بخش شمالی در ۱۹۵۰ صورت گرفت، در نهایت ظرفیت ورزشگاه پس از پایان توسعه آن به ۶۰٬۰۰۰ نفر رسید.^[۱۴۶]

پس از تکمیل ورزشگاه لس کورتس دیگر امکان گسترش دادن آن وجود نداشت. با کسب قهرمانی در سال‌های ۱۹۴۸ و ۱۹۴۹ در مسابقات لالیگا و پیوستن کوبالا در ژوئن ۱۹۵۰ به بارسا، که بعدها مجموعاً ۱۹۶ گل در ۲۵۶ بازی به ثمر رساند، هواداران و تماشاچیان تیم بیشتر شدند.^{[۱۴۶][۱۴۷][۱۴۸]} از این رو باشگاه مجدداً برای تهیه یک ورزشگاه جدید دست به کار شد.^[۱۴۶] در ۲۸ مارس ۱۹۵۴ ساخت ورزشگاه در مقابل ۶۰٬۰۰۰ هزار تن از طرفداران باشگاه آغاز شد. اولین سنگ ورزشگاه نیوکمپ زیر نظر فرماندار فلیپه آکدو کلوگنا و با دعای خیر اسقف اعظم بارسلونا گرگوریو مودریگو در جای خود قرار گرفت. در ۲۴ سپتامبر ۱۹۵۷ پس از سه سال ساخت ورزشگاه به پایان رسید و ۲۸۸ میلیون پستا هزینه ساخت آن شد.^[۱۴۶]

در سال ۱۹۸۰ جهت بازسازی ورزشگاه مطابق استانداردهای یوفا، باشگاه برای تأمین هزینه‌های بازسازی در قبال نوشتن نام هواداران بر روی آجرهای مورد استفاده، هزینه‌ای از آن‌ها دریافت می‌کرد. این طرح مورد استقبال طرفداران و حتی مردم قرار گرفت اگرچه بعدها زمانی‌که یکی از رسانه‌های مادرید گزارشی از آجری با نام هک شده سانتیاگو برنابئو یسته، یکی از مدیران با سابقه و حامیان فرانکو تهیه کرد، جنجال بسیاری ایجاد شد.^{[۱۴۹][۱۵۰][۱۵۱]} ظرفیت ورزشگاه در حال حاضر ۹۹٫۳۵۴ نفر است که بزرگترین ورزشگاه اروپا نیز می‌باشد.^[۱][۱۵۲] این ورزشگاه هم‌چنین در بازی‌های المپیک تابستانی ۱۹۹۲، میزبان برخی از مسابقات نیز بوده‌است.^[۱۵۳]

ورزشگاه شامل بخش‌های دیگری نیز هست:^[۱۵۴]

• • سیوتات اسپورتیوا خوان گمپر (زمین تمرین تیم فوتبال بارسلونا)
  • لاماسیا (آکادمی جوانان باشگاه)
  • مینی استادی (ورزشگاه خانگی تیم دوم)
  • پالائو بلوگرانا (سالن اختصاصی باشگاه)
  • پالائو بلوگرانا ۲ (سالن اختصاصی دوم باشگاه)
  • پالائو دی گل (پیست یخ باشگاه)

افتخارات

افتخارات باشگاه بارسلونا

نوع	مسابقات	تعداد عناوین	فصل‌ها / سال‌ها
داخلی	لالیگا[۱۵۵]	۲۶	۱۹۲۸–۲۹، ۱۹۴۴–۴۵، ۱۹۴۷–۴۸، ۱۹۴۸–۴۹، ۱۹۵۱–۵۲، ۱۹۵۲–۵۳، ۱۹۵۸–۵۹، ۱۹۵۹–۶۰، ۱۹۷۳–۷۴، ۱۹۸۴–۸۵، ۱۹۹۰–۹۱، ۱۹۹۱–۹۲، ۱۹۹۲–۹۳، ۱۹۹۳–۹۴، ۱۹۹۷–۹۸، ۱۹۹۸–۹۹، ۲۰۰۴–۰۵، ۲۰۰۵–۰۶، ۲۰۰۸–۰۹، ۲۰۰۹–۱۰، ۲۰۱۰–۱۱، ۲۰۱۲–۱۳، ۲۰۱۴–۱۵، ۲۰۱۵–۱۶، ۱۸–۲۰۱۷، ۲۰۱۸-۱۹
	کوپا دل ری[۱۵۶]	۳۰	۱۹۰۹–۱۰، ۱۹۱۱–۱۲، ۱۹۱۲–۱۳، ۱۹۱۹–۲۰، ۱۹۲۱–۲۲، ۱۹۲۴–۲۵، ۱۹۲۵–۲۶، ۱۹۲۷–۲۸، ۱۹۴۱–۴۲، ۱۹۵۰–۵۱، ۱۹۵۱–۵۲، ۱۹۵۲–۵۳، ۱۹۵۶–۵۷، ۱۹۵۸–۵۹، ۱۹۶۲–۶۳، ۱۹۶۷–۶۸، ۱۹۷۰–۷۱، ۱۹۷۷–۷۸، ۱۹۸۰–۸۱، ۱۹۸۲–۸۳، ۱۹۸۷–۸۸، ۱۹۸۹–۹۰، ۱۹۹۶–۹۷، ۱۹۹۷–۹۸، ۲۰۰۸–۰۹، ۲۰۱۱–۱۲، ۲۰۱۴–۱۵، ۲۰۱۵–۱۶، ۲۰۱۶–۱۷، ۲۰۱۷–۱۸
	سوپر جام فوتبال اسپانیا[۱۵۷]	۱۳	۱۹۸۳، ۱۹۹۱، ۱۹۹۲، ۱۹۹۴، ۱۹۹۶، ۲۰۰۵، ۲۰۰۶، ۲۰۰۹، ۲۰۱۰، ۲۰۱۱، ۲۰۱۳، ۲۰۱۶، ۲۰۱۸
	کوپا اوا دیورته[۱۵۸][note ۱]	۳	۱۹۴۸، ۱۹۵۲، ۱۹۵۳
	کوپا دی لالیگا[۱۵۹]	۲	۱۹۸۲–۸۳، ۱۹۸۵–۸۶
اروپایی	جام اروپا / لیگ قهرمانان اروپا[۱۶۰]	۵	۱۹۹۱–۹۲، ۲۰۰۵–۰۶، ۲۰۰۸–۰۹، ۲۰۱۰–۱۱، ۲۰۱۴–۱۵
	سوپرجام اروپا[۱۶۱]	۵†	۱۹۹۲، ۱۹۹۷، ۲۰۰۹، ۲۰۱۱، ۲۰۱۵
	جام برندگان جام اروپا[۱۶۲]	۴	۱۹۷۸–۷۹، ۱۹۸۱–۸۲، ۱۹۸۸–۸۹، ۱۹۹۶–۹۷
	اینتر-سیتیز فیرز کاپ[۱۶۳]	۳	۱۹۵۵–۵۸، ۱۹۵۸–۶۰، ۱۹۶۵–۶۶
جهانی	جام باشگاه‌های فوتبال جهان[۱۶۴]	۳	۲۰۰۹، ۲۰۱۱، ۲۰۱۵

• اعداد پر رنگ در ستون عناوین، رکورد محسوب می‌شوند.
• ^† رکورد مشترک با باشگاه دیگر

بازیکنان فعلی

بازبینی در ۱۵ اکتبر ۲۰۲۰^[۱۶۵]

تذکر: پرچم استفاده شده در کنار نام بازیکنان نشان‌دهندهٔ ملیتی است که برای بازیکنان در فیفا ثبت شده‌است. این بازیکنان ممکن است بیش از یک ملیت داشته باشند.

شماره پست بازیکن ۱ دروازه‌بان مارک-آندره تر اشتگن ۲ مدافع سرجینیو دست ۳ مدافع جرارد پیکه (کاپیتان سوم) ۴ مدافع رونالد فدریکو آراخو ۵ هافبک سرخیو بوسکتس (کاپیتان دوم) ۶ هافبک کارلس آلنیا ۷ مهاجم آنتوان گریزمن ۸ هافبک میرالم پیانیچ ۹ مهاجم مارتین بریتویت ۱۰ مهاجم لیونل مسی (کاپیتان) ۱۱ مهاجم عثمان دمبله ۱۲ هافبک ریکی پویگ ۱۳ دروازه‌بان نتو

شماره پست بازیکن ۱۴ هافبک فیلیپه کوتینیو ۱۵ مدافع کلمون لنگله ۱۶ هافبک پدری ۱۷ مهاجم فرانسیسکو ترینکائو ۱۸ مدافع ژوردی آلبا ۱۹ مهاجم مارتین بریتویت ۲۰ مدافع سرجی روبرتو (کاپیتان چهارم) ۲۱ هافبک فرنکی دی یونگ ۲۲ مهاجم آنسو فاتی ۲۳ مدافع ساموئل اومتیتی ۲۴ مدافع جونیور فیرپو — مدافع ژان-کلر تودیبو

بازیکنان قرض داده‌شده

شماره پست بازیکن — مدافع Sergio Akieme (در آلمریا تا ۳۰ ژوئن ۲۰۲۱) — مدافع امرسون (در رئال بتیس تا ۳۰ ژوئن ۲۰۲۱) — مدافع موسی واگه (در پائوک تا ۳۰ ژوئن ۲۰۲۱)

مسئولین

کادرفنی

پست	نام
سرمربی	رونالد کومان
مربی دروازه‌بان‌ها	–
استعدادیاب‌ها	ایسیدره رامون خسوس کاساس جوردی ملرو جومه توراس
فیزیوتراپ	جومه مونیل خوانخو براو ژاوی لوپز ژاوی لینده
روانشناس	خوآکین والدس
پزشک	رامون کانال ریکارد پرونا دنیل مدینا
رابط تیم	کارلس ناوال
مدیر فوتبال	آریدو برایدا
دستیار مدیر فوتبال	کارلس رکساچ
مدیر آکادمی	جوردی رورا
مربی تیم دوم	جوردی وینیالس

مدیران

سمت	نام
مدیر	جوزپ ماریا بارتومئو
معاون حوزه اقتصادی و استراتژیک	خاویر فائوس
معاون حوزه اجتماعی	جوردی کاردونر
معاون حوزه سازمانی	کارلس ویلاروبی
معاون حوزه ورزشی	جوردی مستره
معاون حوزه ارتباطات و رسانه	مانل آرویو
مسئول امور مالی	سوزانا مانج
دبیر هیئت مدیره	آنتونی فریکسا
مدیر حوزه ‍پزشکی ورزشی	جوردی مونس
مدیر حوزه ‍ورزشی (فوتبال)	اریک آبیدال
مدیر حوزه ‍اجتماعی	رامون پونت
مدیر حوزه ‍اجتماعی	پیلار جوینووارت
مدیر حوزه ‍اقتصادی و استراتژیک	جوردی مویکس
مدیر حوزه ‍اقتصادی و استراتژیک	سیلویو الیاس
مدیر حوزه ‍فناوری	سیلویو الیاس

آخرین بروز رسانی: ۲۳ ژوئیه ۲۰۱۵^[۱۶۷]

مدل عضویت-مالکیت

باشگاه فوتبال بارسلونا در تاریخ ۳۰ ژوئیه ۲۰۰۸ دارای ۱۶۲۹۷۹ عضو است که ۱۷ درصد از آنان را غیر اسپانیایی‌ها تشکیل می‌دهند. این اعضا هزینه عضویت سالانه‌ای را پرداخت می‌کنند که به آن‌ها اجازه شرکت در انتخابات مربوط به هیئت مدیره را می‌دهد که ریاست این هیئت مسئولیت اداره باشگاه را در اختیار دارد.^[۷]

مدل عضویت-مالکیت باشگاه فوتبال بارسلونا مورد توجه اعضای باشگاه‌های فوتبال در انگلستان است که از صنعتی شدن فوتبال نگران بوده و خودشان را تحت بنگاه‌هایی سازمان داده‌اند تا مسئولان باشگاه را مسئول پذیرتر و دخالتشان در ساختار باشگاه را دموکراتیک‌تر کنند.^[۱۶۸]

تیم‌های بارسلونا در رشته‌های ورزشی دیگر

تیم‌های ورزشی بارسلونا در رشته‌های مختلف
فوتبال مردان	فوتبال زنان	فوتسال
بسکتبال	هندبال	اسکیت هاکی
هاکی روی یخ	راگبی	راگبی لیگ

باشگاه فوتبال بارسلونا علاوه بر فوتبال شامل ۱۴ رشته ورزشی دیگر است که چهار رشته آن شامل بسکتبال، فوتبال داخل سالن، هندبال و اسکیت هاکی جزو تیم‌های حرفه‌ای به حساب می‌آیند و رشته‌های دیگری همچون راگبی، راگبی لیگ و هاکی روی یخ جزو تیم‌های غیرحرفه‌ای محسوب می‌شوند.^[۱]

تیم‌های حرفه‌ای باشگاه

تیم بسکتبال باشگاه در ۲۴ اوت ۱۹۲۶ تأسیس شده‌است.^[۱۶۹] این تیم توانسته‌است در اسپانیا ۱۶ بار لیگ و ۲۲ بار جام حذفی را فتح کند و هم‌چنین در اروپا توانسته‌است ۲ بار فاتح یورولیگ شود.^[۱۷۰] آخرین قهرمانی این تیم در لیگ اسپانیا موسوم به لیگا ای‌سی‌بی به قهرمانی در فصل ۱۱–۲۰۱۰ برمی‌گردد.^[۱۷۱]

باشگاه هندبال بارسلونا نیز در ۲۹ نوامبر ۱۹۴۲ تأسیس شده‌است.^[۱۷۲] تاکنون در لیگا آسوبال به ۱۸ قهرمانی دست یافته‌است و هم‌چنین ۸ بار فاتح جام قهرمانان اروپا شده‌است.^[۱۷۳] این تیم آخرین بار در فصل ۱۱–۲۰۱۰ به مقام قهرمانی لیگا آسوبال دست یافت.^[۱۷۴]

تیم فوتسال باشگاه هم به‌طور رسمی در سپتامبر ۱۹۷۸ تأسیس شده‌است. اگرچه از دو سال قبل از آن به‌طور غیررسمی بازیکنان این تیم، پیراهن راه‌راه بارسلونا را به تن می‌کردند.^[۱۷۵] از افتخارات این تیم می‌توان به فتح مسابقات لیگ اسپانیا، جام اسپانیا و کوپا دل ری در فصل ۱۱–۲۰۱۰ اشاره کرد.^[۱۷۶]

باشگاه اسکیت هاکی بارسلونا نیز در ۱ ژوئن سال ۱۹۴۲ تأسیس شد؛ اگر چه یک سال بعد به علت مشکلات مالی منحل‌شده و سپس در سال ۱۹۴۸ مجدد شروع به کار کرد.^[۱۷۷] این تیم نیز توانسته‌است در مسابقات جام پادشاه، اوکی لیگا و لیگ اروپا به‌ترتیب ٬۱۸ ۲۳ و ۱۹ بار به مقام قهرمانی برسد.^[۱۷۸]

تیم‌های غیر حرفه‌ای باشگاه

تیم‌های غیر حرفه‌ای باشگاه شامل رشته‌های بسکتبال با ویلچر، دو و میدانی، راگبی، بیس‌بال، والیبال، هاکی روی چمن، هاکی روی یخ و رقص روی یخ می‌شود.^[۱]

تیم راگبی باشگاه دارای دو بخش راگبی ۱۵ نفره و راگبی ۱۳ نفره است.^[۱] تیم راگبی ۱۵ نفره در سال ۱۹۲۴ تأسیس شده‌است.^[۱۷۹]

تیم هاکی روی یخ باشگاه نیز در سال ۱۹۷۲ تأسیس شده‌است و بازی‌هایش را در پالائو دِ گل انجام می‌دهد.^[۱۸۰]

تیم‌های زنان باشگاه

یکی از تیم‌های زنان باشگاه تیم والیبال زنان است که خود به‌طور مستقل فعالیت می‌کند؛ هم‌چنین تیم فوتبال زنان باشگاه هم وجود دارد که زیرمجموعه بخش فوتبال باشگاه محسوب می‌شود.^[۱]

باشگاه فوتبال زنان بارسلونا در سال ۲۰۰۱ تأسیس شده‌است.^[۱۸۱] این تیم توانسته‌است در سال ۲۰۱۱ برای دومین بار فاتح کوپا دل‌لارینا شود.^[۱۸۲]

مختصات: ۳۷°۲۳′ شمالی ۵°۵۹′ غربی

آندلس Andalucía (اسپانیایی)
بخش خودمختار
پرچم نشان رسمی
موقعیت
کشور	اسپانیا
استان‌ها	سویل، گرانادا، استان کوردوبا، کادیس، مالاگا، اوئلوا، خائن، آلمریا
دهستان‌ها	۷۷۰
مرکز	سویل
حکومت
• رئیس‌جمهور	juntadeandalucia.es (کارگران سوسیالیست)
مساحت(۱۷٫۲٪ از اسپانیا؛ رتبه ۲ ام)
• کل	۸۷٬۲۶۸ کیلومتر مربع (خطای عبارت: عملگر < دور از انتظار مایل مربع)
جمعیت (۲۰۱۱)
• جمعیت	۸٬۴۲۴٬۱۰۲
• رتبه جمعیت	۱ ام
• ترکیب نژادی	% از اسپانیا
اهلیت
منطقهٔ زمانی	WET (یوتی‌سی ۰)
• تابستان (DST)	WEST (یوتی‌سی +۱)
کد ایزو ۳۱۶۶	AN
سرود ملی	La bandera blanca y verde
زبان رسمی	اسپانیایی
اساسنامه خودمختاری	۳۰ دسامبر ۱۹۸۱
Parliament	مجلاس عمومی
کرسی‌های کنگره	۶۲ (از ۳۵۰)
کرسی‌های سنا	۴۰ (از ۲۶۴)
وبگاه	juntadeandalucia.es

اَندَلُس (به اسپانیایی: Andalucía) یکی از ۱۷ بخش خودمختار کشور اسپانیا است. پایتخت آن شهر سبیا یا سویل است.

بازمانده‌های فراوانی از معماری موری (مراکشی) در اندلس به‌جا مانده‌است ، زیرا این منطقه واپسین دژ مقاومت مورها پیش از بازپس‌گیری این سامان از سوی پادشاهان کاتولیک بود ، که در سال ۱۴۹۲ تکمیل گشت. نامدارترین این آثار کاخ الحمراء در گرانادا، مزکوئیتا در کوردوبا ، برج‌های توره دل اورو و خیرالدا در سویل می باشد. از آثار باستانی مهم آن می‌توان به مدینةالزهرا در نزدیکی کوردوبا اشاره کرد.

تاریخ[ویرایش]

مسلمانان به مدت ۷۸۱ سال (از سال ۷۱۱ تا ۱۴۹۲) بر اندلس و نقاط دیگر اسپانیا حکومت کردند. در این دوران تاریخ‌نگاری مسلمانان در اندلس رشد چشمگیری یافت، که اوج آن توسط خاندان رازی است.^[۱] ابداعات علمی و فرهنگی عالمانِ اندلسی بر رشد فرهنگی و صنعتی ملل مغرب‌زمین تأثیر غیرقابل انکاری داشته‌است؛ چنان‌که نهضت ترجمه علمی اروپا از اندلس آغاز شد.^[۲] هرچند با سیطره اسپانیایی‌ها بر اندلس و برقراری دادگاه‌های تفتیش عقاید کلیسای کاتولیک اسپانیای آن دوران در شهر غرناطه یا همان گرانادا، رونق علوم و فنون اسلامی در اندلس از میان رفت.^[۳]

تقسیمات[ویرایش]

این بخش از هشت استان تشکیل شده‌است که عبارتند از:

• استان سویل
• استان گرانادا
• استان کوردوبا
• استان کادیس
• استان مالاگا
• استان اوئلوا
• استان خائن
• استان آلمریا

شهرهای اصلی اندلس (از غرب به شرق) عبارت‌اند از:

• اوئلوا
• سویل
• کادیس
• مالاگا
• کوردوبا
• خائن
• گرانادا
• آلمریا

دیگر شهرهای اندلس عبارت‌اند از:

• آلخسیراس، کادیز
• خرز، کادیس
• ماربیّا، مالاگا
• دوس هرماناس، سویل
• آنتکوئرا، مالاگا

در فارسی برخی از صورت‌های عربی جاینام‌های اندلس نیز رواج داشته‌اند ،همچون غرناطه (گرانادا)، قادص (کادیس) و قرطبه (کوردوبا).

مغام شهری در اندلس است که آن را مغامة نیز گویند و در آن معدن گل سرشوی است و از آنجا به سایر شهرهای مغرب برند.^[۴]

نگارخانه[ویرایش]

• 

  قلمرو خلیفه کوردوبا در سال ۱۰۰۰ میلادی

• 

  منطقه اندلس بر روی نقشه اسپانیا

فرهنگ[ویرایش]

اندلس خاستگاه موسیقی فلامنکو است.

• یحیی بن عمر اندلسی

جستارهای وابسته[ویرایش]

• تاریخ روابط فرهنگی ایران و اندلس

جمهوری اسپانیا República Españolaa اسپانیا
۱۹۳۱–۱۹۳۹
پرچم نشان ملی
شعار: «Plus Ultra» «Further Beyond»
سرود: «Himno de Riego» «Anthem of Riego»
Territories and colonies of the Spanish Republic:   Spain, صحرا و گینه اسپانیایی   Protectorate of Morocco   International Zone of Tangier
پایتخت	مادرید (۱۹۳۱–۱۹۳۶) والنسیا (۱۹۳۶–۱۹۳۷) بارسلون (۱۹۳۷–۱۹۳۹)
زبان(های) رایج	اسپانیاییb
حکومت	نظام چندحزبی نظام نیمه‌ریاستی
رئیس‌جمهور
• ۱۹۳۱–۱۹۳۶	Niceto Alcalá-Zamora
• ۱۹۳۶–۱۹۳۹	Manuel Azaña
نخست‌وزیر
• ۱۹۳۱	Niceto Alcalá-Zamora
• ۱۹۳۷–۱۹۳۹	Juan Negrín López
قوه مقننه	مجلس نمایندگان
دوره تاریخی	دوره میان‌دوجنگ
• Pronunciamiento	۱۴ آوریل ۱۹۳۱
• Constitution adopted	۹ دسامبر ۱۹۳۱
• جنگ داخلی اسپانیا	۱۷ ژوئیه ۱۹۳۶
• Fall of the Republic	۱ آوریل ۱۹۳۹
واحد پول	پزوتا
پیشین پسین Restoration (Spain) Francoist Spain Spanish Republican government in exile
a. Espainiako Errepublika in Basque, República Espanyola in Catalan and República Española (same spelling as in Spanish) in Galician. b. زبان کاتالان، زبان باسکی و زبان گالیسی would gain formal officiality with the approval of the Statute of Autonomy.

تاریخ اسپانیا
تاریخ اولیه[نمایش]
قرون وسطی[نمایش]
تاریخ اسپانیا[نمایش]
نوین[نمایش]
معاصر[نمایش]
بر پایه موضوع[نمایش]
درگاه اسپانیا  • گاهشمار
ن ب و

جمهوری دوم اسپانیا (به زبان اسپانیایی: «Segunda República Española») رژیم جمهوری که در اسپانیا ۱۹۳۱–۱۹۳۹ وجود داشت، در خلال جنگ داخلی اسپانیا و توسط فرانکو تأسیس شد. پس از دولت موقت بین آوریل و دسامبر سال ۱۹۳۱، قانون اساسی ۱۹۳۱ منجر به تأسیس جمهوری شد. جمهوری اسپانیا به طور کلی در سه دوره، دوره دوساله اول، دوره دوساله، و دولت جبهه ملی تقسیم شده است.

جمهوری دوم اسپانیا زمانی تشکیل شد که پس از برگزاری انتخابات شهرداری‌ها توسط شاه آلفونسو سیزدهم اکثر کرسی‌ها با کسب اکثریت آرا در اختیار نامزدهای ضد سلطنت قرار گرفت و مردم اسپانیا آغاز جمهوری را جشن گرفتند که به موجب فشار سیاسی تغییر رژیم سیاسی اعلام شد. دولت جدید در خلال سال‌های پایانی رو به زوال رفت تا که در ۱ آوریل ۱۹۳۹ با تسلیم آخرین نیروهای جمهوری خواه به نیکولاس شورشی منجر به پایان جنگ‌های داخلی اسپانیا شد. دولت در تبعید جمهوری دوم اسپانیایی در سفارت در مکزیک تا سال ۱۹۷۶ پنهان بود. در هر حال پس از بازگشت دموکراسی در اسپانیا، دولت به طور رسمی در سال بعد منحل شد.

دیه‌گو ولاسکس
خودنگاره، حوالی ۱۶۴۰ م.
زادهٔ	دیه‌گو رودریگز دِ سیلوا ای ولاسکوئز[۱] ۶ ژوئن ۱۵۹۹ سویل، اندلس، اسپانیا
درگذشت	۶ اوت ۱۶۶۰ (۶۱ سال) مادرید، اسپانیا
ملیت	اسپانیایی
شاگرد	فرانسیسکو گویا، پابلو پیکاسو و سالوادور دالی
شناخته‌شده برای	نقاشی
کارهای برجسته	آینه ونوس (۵۱–۱۶۴۷) پرتره پاپ اینوسنت دهم (۱۶۵۰) ندیمه‌ها (۱۶۵۶)
جنبش	باروک

دیه‌گو رودریگز دِ سیلوا ای ولاسکوئز (به اسپانیایی: Diego Rodríguez de Silva y Velázquez)‏ (زاده ۶ ژوئن ۱۵۹۹ – درگذشته ۶ اوت ۱۶۶۰) نقاش اسپانیایی محبوب دربار فیلیپ چهارم بود. او به خاطر نقاشی‌های پُرتره‌اش از دودمان سلطنتی اسپانیا، دربار واتیکان و اشراف اروپایی، به شهرت فراوانی دست یافت. در سده ۱۹ آثار وی الگوی هنرمندان واقع‌گرا و دریافتگر، به ویژه ادوار مانه، فرانسیسکو گویا، پابلو پیکاسو و سالوادور دالی قرار گرفت.

نگارخانه[ویرایش]

• 

  پیرزن در حال آماده کردن تخم‌مرغ تنگاب‌پز
  حدود ۱۶۱۸ م.
  نگارخانه ملی اسکاتلند

• 

  آینهٔ ونوس
  ۱۶۴۴ م.
  نگارخانه ملی لندن

• 

  تاج‌گذاری باکره
  حدوداً بین ۱۶۳۵ و ۱۶۳۶ م.
  موزه دل پرادو

• 

  تسلیم بِردا
  ۱۶۳۴-۱۶۳۵ م.
  موزه دل پرادو

• 

  سه نوازنده
  حوالی ۱۶۱۸ م.
  گمالده‌گالری

• 

  پُرترهٔ خوان دِ پارخا
  ۱۶۵۰ م.
  موزه متروپولیتن

• 

  پُرترهٔ پاپ اینوسنت دهم
  ۱۶۵۰ م.
  نگارخانه دوریا پمفلیچ

• 

  ندیمه‌ها
  بین ۱۶۵۶ و ۱۶۵۷ م.
  موزه دل پرادو

• 

  مسیح مصلوب
  حوالی ۱۶۳۲ م.
  موزه دل پرادو

• 

  La dama del abanico

• 

  Pablo de Valladolid

• 

  Francisco Lezcano, el Niño de Vallecas

• 

  El príncipe Felipe Próspero

• 

  El aguador de Sevilla

• 

  The Triumphof Bacchusorthe Drunkards

• 

  پرترۀ فیلیپ چهارم
  ۱۶۳۲ م.
  نگارخانه ملی لندن