Repúbliká ng̃ Pilipinas
شعار ملی: برای خدا، مردم، طبیعت و کشور
سرود ملی: سرزمین برگزیده فهرست 0:00
پایتخت		مانیل ۱۴°۳۵′ شمالی ۱۲۱°۰′ شرقی
بزرگترین شهر		کزون سیتی
زبان رسمی		زبان فیلیپینی (تاگالوگ) و انگلیسی (زبانِ دوم)
نوع حکومت		جمهوری، ریاست جمهوری، حکومت متمرکز
نام حاکمان • رئیس‌جمهور		رودریگو دوترته
مساحت
–	مساحت	۳۰۰٬۰۰۰کیلومتر مربع (۷۲ام)
جمعیت
–	تخمین جمعیت (۲۰۱۵)	۱۰۰٬۹۸۱٬۴۳۷
–	تراکم جمعیت	۳۳۶‎/km۲‏ (۴۷ام)
تولید ناخالص داخلی	(تخمین ۲۰۱۹)
–	مجموع	۳۵۴ بیلیون دلار (۳۶ام)
–	سرانه	۳٫۲۴۶ دلار (۱۲۵ام)
جینی (۲۰۱۵)		۴۰٫۱
شاخص توسعه انسانی (۲۰۱۷)		۰٫۶۹۹ (متوسط) (۱۱۳ام)
واحد پول		پزو (PHP)
منطقه زمانی		PST
نوع تقویم		میلادی
جهت رانندگی		راست.
دامنه اینترنتی		.ph
برق
–	اختلاف پتانسیل	۲۲۰ ولت ولت

فیلیپین با نام رسمی جمهوری فیلیپین (به فیلیپینی: Republika ng Pinipinas) کشوری آسیایی است که در جنوب شرقی آسیا و در غرب اقیانوس آرام و بین دریای جنوبی چین قرارگرفته و متشکل از ۷۶۴۱ جزیره می‌باشد که به صورت کلی به سه بخش جغرافیایی تقسیم شده که از شمال به جنوب عبارت‌اند از لوزون، ویسایا و میندانائو. کشور فیلیپین حدود ۱۱۰ میلیون نفر جمعیت دارد.^[۱]

فیلیپین از سدهٔ ۱۶ تا ۲۰ میلادی مستعمرهٔ اسپانیا و در نیمهٔ اول سدهٔ بیستم مستعمرهٔ آمریکا بود. این کشور در سال ۱۳۲۵ش برابر با ۱۹۴۶ میلادی از آمریکا استقلال یافته و روز ملی آن دوازدهم ژوئن است.

نامگذاری[ویرایش]

نام فیلیپین به دنبال نام پادشاه اسپانیا، شاه فیلیپ دوم نام گذاری شد. کاوشگر اسپانیایی روی لوپز د والالوبوس در زمان اکتشافاتش در سال ۱۵۴۲ نام جزایر لیته(Leyte) و سامار(Samar) را فلیپیناس(Felipinas) نام نهاد که شاهزاده آستوریاس (وارث تخت و تاج پادشاهی اسپانیا) در آن زمان بود.

به این ترتیب نام Las Islas Filipinas برای به‌کارگیری کل جزایر فیلیپین به کار رفت. قبل از این نام، اسم‌های دیگر هم به کار می‌رفته که می‌توان به چند مورد اشاره کرد. مثلاً Islas del Poniete یا جزایر غرب و سان لازارو (San Lázaro) که اسپانیایی‌ها برای اشاره به جزایر استفاده می‌کردند.^{[۲][۳][۴][۵][۶]}

اسم رسمی فیلیپین چندین بار در تاریخ عوض شد. در زمان انقلاب فیلیپین، کنگرهٔ مالولوس اسم جمهوری فیلیپین(Philippine Republic) را اعلام کرد. از زمان جنگ‌های آمریکا و اسپانیا در سال ۱۸۹۸ و جنگ‌های فیلیپین و آمریکا در سال ۱۸۹۹ تا ۱۹۰۲ تا زمان مشترک‌المنافع(commonwealth) یعنی تا سال ۱۹۳۵ تا ۱۹۴۶ مقامات استعمارگر آمریکایی نام جزایر فیلیپین (Philippine Islands) را به کار می‌گرفتند.^[۷]

از زمان پیروزی جنگ جهانی دوم و استقلال فیلیپین نام رسمی این کشور به جمهوری فیلیپین(Republic of the Philippines) تغییر یافت.^[۸]

تاریخ[ویرایش]

فیلیپین در سال‌های پیش از میلاد یکی از مراکز بازرگانی در منطقهٔ جنوب شرقی آسیا بود. نخستین اروپاییانی که به این جزایر آمدند، همراهان فردیناند ماژلان کاشف معروف بودند که در سال ۹۰۰ش ـ ۱۵۲۱م به همراه او این جزیره را کشف کرده و پای به این سرزمین نهادند.

در جنگ بین آمریکا و اسپانیا مستعمره آمریکا گشت و سپس در جنگ جهانی دوم به تصرف ژاپن درآمد و در سال ۱۹۴۶ در حالی که مانیل ویرانه‌ای بیش نبود، حکومت جمهوری در این کشور به‌وجود آمد. حضور پرقدرت آمریکا تأثیری عمیق بر جامعه فیلیپین نهاده‌است به‌طوری‌که این جامعه هم‌اکنون تلفیقی از فرهنگ آسیایی و کاتولیک اسپانیایی و سرمایه‌داری آمریکایی است.

استعمار اروپایی در فیلیپین[ویرایش]

روزنامه‌نگار آلن رابلس اظهار داشت: ایجاد فیلیپین توسط استعمارگران صورت گرفت، فرهنگ سیاسی آن را شکل داد و همچنان بر روی اندیشه آن‌ها تأثیر گذاشت. این کشور قریب به ۳۳۳ سال تحت سطله اسپانیا و نزدیک به پنج دهه قاطعانه در زیر حاکمیت ایالات متحده آمریکا، فیلیپین شکل گرفت.^[۹] از نظر انسان‌شناسی همگرایی پراسپرو، «تفکر، فرهنگ و روان‌شناسی ما درحالیکه در واقع آسیایی بودیم عملاً غربی شد».

در سده ۱۵ میلادی کمبود فلفل در اروپا به یک مشکل بدل شد و فقط پادشاهی ونیز می‌توانست آن را از طریق مدیترانه وارد کند. پس اسپانیا و پرتغال برای دستیابی به منبع فلفل در هند به راه افتادند. برای جلوگیری از جنگ بین دو کشور کاتولیک کلیسا زمین را به دو قسمت تقسیم کرد که هرچه اسپانیا پیدا کرد در سمت غرب متعلق به پادشاهی اسپانیا و از سمت شرق هر سرزمینی که پیدا شد متعلق به پرتغال است. تصور نادرست پرتغالی‌ها از زمین باعث شد زمانی زیادی وقت صرف شود تا بتوانند دریابند پایین قاره آفریقا ادامه دارد ولی اسپانیا به گرد بودن زمین معتقد بود و می‌گفت ما طی ۶ماه به هند دست پیدا می‌کنیم.

این مقاله احتمالاً حاوی تحقیق دست اول است. لطفاً با تأییدپذیر کردن ادعاهای موجود به وسیلهٔ ارجاع‌های درون‌خطی آن را بهبود دهید. عبارت‌هایی که تنها تحقیق دست اول باشند باید حذف شوند.

سیاست[ویرایش]

فیلیپین دارای حکومت دموکراتیک در شکل یک جمهوری مطابق قانون اساسی با نظام ریاست جمهوری است^[۱۰] که به شکل یکپارچه اداره می‌شود به استثنای ناحیهٔ خودگردان مسلمان میندانائو که به صورت بسیار گسترده‌ای از حکومت جدا می‌باشد. فیلیپین چندین بار از زمان ریاست جمهوری راموس در تلاش بوده تا حکومت را به صورت فدرال، پارلمانی یا تک مجلسی تغییر دهد.^[۱۱][۱۲]

ریاست جمهوری در فیلیپین هم رئیس دولت و هم فرماندهٔ کل نیروهای مسلح می‌باشد. طبق قانون اساسی تازه تصویب شده فیلیپین نظام سیاسی این کشور جمهوری ریاستی است. رئیس‌جمهور و مجلس سنای ۲۴ نفره بر اساس رأی مردم برای یک دوره شش ساله انتخاب می‌شوند. رئیس‌جمهور ریاست قوه مجریه را بر عهده دارد که از ۱۹ وزارتخانه متشکل شده‌است.^[۱۳] همچنین تعیین اعضای کابینه نیز بر عهده رئیس‌جمهور و بدون تصویب مجلس است.

دو مجلس قانون گذار، ترکیبی است از سنا که مجلس اعلای کشور محسوب می‌شود و اعضای آن طی یک دورهٔ شش ساله انتخاب می‌شوند. مجلس نمایندگان که مجلس سفلای کشور هست طی هر دورهٔ سه ساله اعضای آن رای می‌آورند.

مجلس نمایندگان شامل دویست نماینده انتخابی با رأی مردم در حوزه‌های محلی و پنج نماینده انتصابی است که این پنج نماینده را رئیس‌جمهور از بین گروه‌های اقلیت انتخاب می‌نماید.^[۱۴]

سناتورها از طرف تمام مردم انتخاب می‌شوند ولی نمایندگان از طریق حوزه‌های قانون گزاری هر منطقه و ۲۰٪ از نمایندگان از طریق انتخابات درون حزبی انتخاب می‌شوند.^[۱۴]

قانون اساسی فیلیپین دوره ریاست جمهوری در این کشور را به یک دوره شش ساله محدود کرده‌است تا مانع تبدیل شدن یک فرد به دیکتاتور شود.^[۱۵]

در فیلیپین رئیس‌جمهور و معاون وی به‌طور جداگانه در انتخابات به وسیله مردم برگزیده می‌شوند.^[۱۶]

قوهٔ قضاییه وظیفهٔ دادگاه عالی کشور که توسط ریاست قوهٔ قضاییه اداره می‌شود و ۱۴ قاضی دستیار که از طرف ریاست جمهوری انتخاب و توسط شورای قضات و وکلا منصوب می‌شوند.^[۱۴]

تقسیمات اداری[ویرایش]

نوشته اصلی: فهرست شهرهای فیلیپین

نوشته اصلی: فهرست استان‌های فیلیپین

فیلیپین به سه جزیره تقسیم شده: لوزون، ویسایا و میندانائو.

در تقسیم‌بندی، کشور به ۱۷ ناحیه و ۸۱ استان، ۱۴۵ شهر، ۱٬۴۸۹ بخش و ۴۲٬۰۳۶ بارانگای تقسیم شده‌است.^[۱۷]

در اضافه، در بخش دوم قانون شماره ۵۴۴۶ اشاره شده که طبق تعریف آب‌های سرزمینی فیلیپین، ادعایی بر مالکیت قسمت شرقی صباح ندارد.^[۱۸][۱۹]

تقسیمات منطقه ای[ویرایش]

منطقه‌ها در فیلیپین برای تقسیم‌بندی اداری هستند تا ادارهٔ استان‌ها در هر بخش را سهولت بخشند. فیلیپین به ۱۷ ناحیه تقسیم شده (۱۶ ناحیه اداری و ۱ناحیه خودگردان). بیشتر ادارات دولتی بر اساس منطقه بندی‌ها ساخته شده‌اند و نه تک‌تک در هر استان. بیشتر موارد مرکز مناطق در شهرها است. بر اساس سال ۲۰۱۵ناحیهٔ CALABARZON بیشترین جمعیت را داراست و ناحیه پایتخت ملی بیشتر تراکم جمعیت را دارا می‌باشد.

۱۰ منطقه پر جمعیت در فیلیپین(۲۰۱۵)^[۲۰]

رتبه	ناحیه	اسم	مساحت	جمعیت(2015)	% جمعیت	تراکم جمعیت
اول	ناحیه ۴	Calabarzon	۱۶٬۸۷۳٫۳۱ کیلومتر مربع (۶٬۵۱۴٫۸۲ مایل مربع)	۱۴٬۴۱۴٬۷۷۴	۱۴٫۲۷‏٪	۸۵۰ ساکن در هر کیلومتر مربع (۲٬۲۰۰ ساکن در هر مایل مربع)
دوم	ناحیه پایتخت ملی	ناحیه پایخت ملی	۶۱۹٫۵۷ کیلومتر مربع (۲۳۹٫۲۲ مایل مربع)	۱۲٬۸۷۷٬۲۵۳	۱۲٫۷۵‏٪	۲۱٬۰۰۰ ساکن در هر کیلومتر مربع (۵۴٬۰۰۰ ساکن در هر مایل مربع)
سوم	ناحیه ۳	لوزون مرکزی	۲۲٬۰۱۴٫۶۳ کیلومتر مربع (۸٬۴۹۹٫۹۰ مایل مربع)	۱۱٬۲۱۸٬۱۷۷	۱۱٫۱۱‏٪	۵۱۰ ساکن در هر کیلومتر مربع (۱٬۳۰۰ ساکن در هر مایل مربع)
چهارم	ناحیه ۷	ویسایای مرکزی	۱۰٬۱۰۲٫۱۶ کیلومتر مربع (۳٬۹۰۰٫۴۷ مایل مربع)	۶٬۰۴۱٬۹۰۳	۵٫۹۸‏٪	۶۰۰ ساکن در هر کیلومتر مربع (۱٬۶۰۰ ساکن در هر مایل مربع)
پنجم	ناحیه ۵	ناحیه بیکول	۱۸٬۱۵۵٫۸۲ کیلومتر مربع (۷٬۰۱۰٫۰۰ مایل مربع)	۵٬۷۹۶٬۹۸۹	۵٫۷۴‏٪	۳۲۰ ساکن در هر کیلومتر مربع (۸۳۰ ساکن در هر مایل مربع)
ششم	ناحیه ۱	ناحیه ایلوکوس	۱۶٬۸۷۳٫۳۱ کیلومتر مربع (۶٬۵۱۴٫۸۲ مایل مربع)	۵٬۰۲۶٬۱۲۸	۴٫۹۸‏٪	۳۰۰ ساکن در هر کیلومتر مربع (۷۸۰ ساکن در هر مایل مربع)
هفتم	ناحیه ۱۱	ناحیه داوائو	۲۰٬۳۵۷٫۴۲ کیلومتر مربع (۷٬۸۶۰٫۰۴ مایل مربع)	۴٬۸۹۳٬۳۱۸	۴٫۸۵‏٪	۲۴۰ ساکن در هر کیلومتر مربع (۶۲۰ ساکن در هر مایل مربع)
هشتم	ناحیه ۱۰	میندانائو شمالی	۲۰٬۴۹۶٫۰۲ کیلومتر مربع (۷٬۹۱۳٫۵۶ مایل مربع)	۴٬۶۸۹٬۳۰۲	۴٫۶۴‏٪	۲۳۰ ساکن در هر کیلومتر مربع (۶۰۰ ساکن در هر مایل مربع)
نهم	ناحیه ۱۲	SOCCSKSARGEN	۲۲٬۵۱۳٫۳۰ کیلومتر مربع (۸٬۶۹۲٫۴۳ مایل مربع)	۴٬۵۴۵٬۲۷۶	۴٫۵۰‏٪	۲۰۰ ساکن در هر کیلومتر مربع (۵۲۰ ساکن در هر مایل مربع)
ناحیه دهم	ناحیه ۶	ویسایای غربی	۱۲٬۸۲۸٫۹۷ کیلومتر مربع (۴٬۹۵۳٫۲۹ مایل مربع)	۴٬۴۷۷٬۲۴۷	۴٫۴۳‏٪	۳۵۰ ساکن در هر کیلومتر مربع (۹۱۰ ساکن در هر مایل مربع)

جغرافیا[ویرایش]

فیلیپین یک مجتمع الجزایر است که از ۷۶۴۱ جزیره تشکیل شده^[۲۱] عموماً در سه مجتمع الجزایر بزرگ طبقه‌بندی می‌شوند که عبارتند از: لوزون، میندانائو، و ویسایا. مساحت این کشور به اضافه آب‌های درون سرزمینی ۳۰۰٬۰۰۰ کیلومتر مربع (۱۱۵٬۸۳۱ مایل مربع) است.^[۲۲] کشور در رتبه پنجمین کشور بزرگ جزیره ای به حساب می‌آید^[۲۳] و با داشتن خط ساحلی ۳۶٬۲۸۹ کیلومتر مربع (۱۴٬۰۱۱ مایل مربع)، رتبهٔ پنجم در طولانی بودن خط ساحلی را در اختیار دارد. منطقه انحصاری اقتصادی این کشور ۲٬۲۶۳٬۸۱۶ کیلومتر مربع (۸۷۴٬۰۶۴ مایل مربع) است.^[۲۴][۲۵]

بیشتر این شبه جزیره پوشیده از جنگل‌های استوایی و آتش فشان‌ها است. بلندترین کوه که در جیزره میندانائو قرار دارد کوه آپو(Mount Apo) نام دارد که ۲۹۵۴ متر از سطح دریا بالاتر است.^[۲۶][۲۷]

پست‌ترین نقطه در ترانشه فیلیپین قرار دارد به نام اعماق گالاتا (Galathea Depth) که سومین نقطهٔ عمین دنیا به حساب می‌آید و این ترانشه در دریای فیلیپین قرار دارد.^[۲۸]

بلندترین رود در شمال لوزون به نام رود کاگایان است.^[۲۹] خلیج مانیل که در کرانه پایتخت فیلیپین یعنی مانیل واقع شده به واسطهٔ رود پسیگ(Pasig river) به لاگونا د بی(Laguna de Bay) متصل است که بزرگ‌ترین دریاچهٔ فیلیپین محسوب می‌شود.^[۳۰]

این کشور از ناحیهٔ شمال غربی با تایوان و چین، از ناحیه شمال شرقی با ژاپن، از جنوب با اندونزی از جنوب غربی با مالزی، تایلند و سنگاپور همسایه است و شرق آن را دریای فیلیپین و غرب آن را دریای چین جنوبی فرا گرفته‌است.

دو جزیره لوزون و میندانائو مجموعاً ۶۶٪ کل مساحت فیلیپین را شامل می‌شوند. از ۷۱۰۷ جزیره فیلیپین فقط ۱۰۰ جزیره مسکونی است و در این بین فقط یازده جزیره به صورت عمده جمعیت ساکنی دارد و فقط ۲۷۷۰ جزیره دارای نامی خاص هستند.

کشور فیلیپین به‌طور کلی در محاصره آب‌های اقیانوس آرام و دریای چین جنوبی قرار دارد، وسیع‌ترین دریاچه‌های آن عبارتند از،: لاگونا در غرب جزیره لوزون و تاآل در مرکز آن دو دریاچه لانائو و دریاچه سوریاگو نیز در جزیره میندانائو است.^[۳۱]

بزرگترین رودهای این کشور شامل کاگایان و پاکساهان در جزیره‌های لوزون و رودهای پالانگی و آگوسان در جزیره میندانائو جریان دارد. مرتفع‌ترین قله آن کوه آپو به ارتفاع ۲۹۴۵ متر است.

[نهفتن]داده‌های اقلیم فیلیپین
ماه	ژانویه	فوریه	مارس	آوریل	مه	ژوئن	ژوئیه	اوت	سپتامبر	اکتبر	نوامبر	دسامبر	سال
میانگین روزانه °C (°F)	۲۵٫۳ (۷۸)	۲۵٫۳ (۷۸)	۲۶٫۱ (۷۹)	۲۷٫۰ (۸۱)	۲۷٫۳ (۸۱)	۲۶٫۸ (۸۰)	۲۶٫۵ (۸۰)	۲۶٫۳ (۷۹)	۲۶٫۳ (۷۹)	۲۷٫۳ (۸۱)	۲۶٫۰ (۷۹)	۲۵٫۵ (۷۸)	۲۶٫۳۱ (۷۹٫۴)
بارندگی میلی‌متر (اینچ)	۱۴۷٫۸ (۵٫۸۲)	۹۹٫۴ (۳٫۹۱)	۹۷٫۲ (۳٫۸۳)	۹۳٫۳ (۳٫۶۷)	۱۸۸٫۴ (۷٫۴۲)	۲۳۵٫۹ (۹٫۲۹)	۲۸۶٫۶ (۱۱٫۲۸)	۲۷۳٫۱ (۱۰٫۷۵)	۲۶۹٫۴ (۱۰٫۶۱)	۲۷۳٫۷ (۱۰٫۷۸)	۲۵۷٫۷ (۱۰٫۱۵)	۲۲۶٫۷ (۸٫۹۳)	۲٬۴۴۹٫۲ (۹۶٫۴۴)
منبع: World Bank Climate Change Knowledge Portal (1990–2009)[۳۲]

آب و هوای فیلیپین گرمسیری دریایی با رطوبت زیاد است و در طول سال همواره با طوفان و باران‌های موسمی روبرو هستند و به خاطره همین باران‌های سیل آسا تقریباً ۷۰٪ این جزایر را جنگل‌های سرسبز استوایی فرا گرفته‌است. دمای هوا بین ۲۰ تا ۴۰ درجه متغیر است و رطوبت نیز از ۳۶٪ تا ۹۰٪ هم می‌رسد. وقوع زمین‌لرزه در این جزایر پدیده‌ای معمولی به‌شمار می‌آید.

مهمترین قلل آتشفشان فیلیپین قله مایون و پیناتابو در جزیره لوزون و قله آپو در جزیره میندانائو و قله کان لائون در جزیره نگروس است که گاهی فعال شدن این قلل باعث خسارات مالی و جانی زیادی برای ساکنان اطراف آن‌ها گردیده‌است. همچنین فعال شدن آتشفشان پیناتابو در جنوب جزیره لوزون در سال ۱۹۹۰ علاوه بر خساراتی که برای مردم داشت، پایگاه‌های نظامی آمریکا در فیلیپین را نیز تخریب نمود و در نهایت منجر به جمع‌آوری این پایگاه‌ها شد.^[۳۱]

چین و فیلیپین بر سر مالکیت جزایر رنای که پکن از آن به عنوان جزایر نن شا یاد می‌کند و تپه‌های دریایی جانسون اختلاف دارند. آب‌های دریای چین جنوبی که از منابع سرشار نفت و گاز و شیلات برخوردار است محل چالش بین چین و فیلیپین است.^[۳۳]

چین مدعی مالکیت مطلق بر آب‌های دریای چین جنوبی است و همواره از مدعیان دیگر از جمله فیلیپین، ویتنام و ژاپن خواسته تا از طریق گفتگوی دو جانبه به این تنش‌ها پایان دهند. فیلیپین این اختلاف را به دادگاه بین‌المللی سازمان ملل متحد برده‌است.^[۱۶]

ن ب و شهرهای اصلی فیلیپین Philippine Statistics Office 2010 Census March 30, 2012
	رتبه	نام شهر	Region	جمعیت	رتبه	نام شهر	Region	جمعیت
کزون سیتی مانیل	۱	کزون سیتی	کلانشهر مانیل	۲٬۷۶۱٬۷۲۰	۱۱	پارانیاکه	کلانشهر مانیل	۵۸۸٬۱۲۶	کلوکلن داوائو سیتی
	۲	مانیل	کلانشهر مانیل	۱٬۶۵۲٬۱۷۱	۱۲	داسمارینیاس	CALABARZON	۵۷۵٬۸۱۷
	۳	کلوکلن	کلانشهر مانیل	۱٬۴۸۹٬۰۴۰	۱۳	Valenzuela	کلانشهر مانیل	۵۷۵٬۳۵۶
	۴	داوائو سیتی	Davao Region	۱٬۴۴۹٬۲۹۶	۱۴	لاس پینیاس	کلانشهر مانیل	۵۵۲٬۵۷۳
	۵	سبو (شهر)	Central Visayas	۸۶۶٬۱۷۱	۱۵	General Santos	SOCCSKSARGEN	۵۳۸٬۰۸۶
	۶	Zamboanga City	Zamboanga Peninsula	۸۰۷٬۱۲۹	۱۶	Makati	کلانشهر مانیل	۵۲۹٬۰۳۹
	۷	Antipolo	CALABARZON	۶۷۷٬۷۴۱	۱۷	Bacoor	CALABARZON	۵۲۰٬۲۱۶
	۸	Pasig	کلانشهر مانیل	۶۶۹٬۷۷۳	۱۸	Bacolod	Western Visayas	۵۱۱٬۸۲۰
	۹	Taguig	کلانشهر مانیل	۶۴۴٬۴۷۳	۱۹	Muntinlupa	کلانشهر مانیل	۴۵۹٬۹۴۱
	۱۰	Cagayan de Oro	Northern Mindanao	۶۰۲٬۰۸۸	۲۰	San Jose del Monte	Central Luzon	۴۵۴٬۵۵۳

مانیل[ویرایش]

مانیل پایتخت کشور فیلیپین در طی سال‌های گذشته پیشرفت زیادی داشته‌است. این شهر حدود ۱۰ میلیون نفر جمعیت دارد و هنوز یکی از ارزانترین شهرهای دنیاست. از لحاظ موقعیت جغرافیایی این شهر در دهانه رود بزرگ پاسیگ قرار دارد که در شرق آن خلیج مانیل و در غرب آن ناحیه لوزون قرار گرفته‌است. این شهر در ۹۵۰ کیلومتری جنوب شرقی هنگ کنگ و در ۲۴۰۰ کیلومتری شمال شرقی سنگاپور است. رودخانه پاسیگ از میان مانیل عبور می‌کند و تقریباً تمام شهر به آن دسترسی دارند.

مردم[ویرایش]

جمعیت فیلیپین طبق آمارهای اعلام شده در سال ۱۹۸۷ ۵۷٫۴ میلیون نفر بود. با نرخ رشد جمعیت حدود ۲٫۴ در سال جمعیت این کشور در سال ۱۹۹۵ به ۶۸ میلیون نفر رسید و در سال ۲۰۰۰ با نرخ رشد ۲٫۳ جمعیت این کشور به ۷۸ میلیون نفر بالغ شد.

حاکمیت اسپانیا بر فیلیپین باعث شد که ۹۰٪ مردم این کشور مسیحی و کاتولیک شوند و با مهاجرت گروه‌های مختلف مردم اسپانیائی زبان از اروپا و آمریکای جنوبی فرهنگ این کشور شباهت زیادی با کشورهای لاتین پیدا کرد و زبان‌های محلی آنان نیز تحت تأثیر کلمات اسپانیایی قرار گرفت.

۹۰٪ مردم فیلیپین مسیحی می‌باشند که ۸۱٪ کاتولیک و ۹٪ پروتستان هستند و بقیه که شامل ۱۰٪ از کل جمعیت می‌باشند، بیشتر مسلمان هستند که اکثراً در جزیره میندانائو در جنوب ساکن هستند.

اکثریت نژاد آن را گروه «ماله» و باقی آن را «چینی»، «آمریکایی» و «اسپانیایی» ها تشکیل می‌دهند.

۲۹٪ درصد از نژاد مردم فیلیپین را فیلیپینی و ۲۳٪ را سبوئانو و ۱۰٪ را ایلکانو تشکیل می‌دهند و بقیه از سایر اقوام هستند. مردم در فیلیپین به زبان تاگالوگ صحبت می‌کنند و این در حالی است که زبان انگلیسی بسیار رایج است. از نظر جمعیت انگلیسی گویش ور به شدت بیشتری از اسپانیایی دارد و بیشتر مردم این کشور به زبان انگلیسی تسلط دارند، با این حال بیش از ۱۰۰۰ لهجه در فیلیپین موجود است. طبق آمار سال ۲۰۱۳ میزان با سوادی در میان مردم این کشور ۹۰/۷٪ بوده‌است.

اقتصاد[ویرایش]

اقتصاد فیلیپین ۳۴امین اقتصاد بزرگ دنیا با تولید ناخالص داخلی ۳۷۱٬۸ میلیارد دلار در سال ۲۰۱۸ می‌باشد.^[۳۴]بیشتر صادرات فیلیپین شامل نیمه رساناها و لوازم الکترونیکی، ابزار حمل و نقل، پوشاک، تولیداتِ مس، تولیدات بنزین، روغن نارگیل و میوه‌جات است. بزرگترین شریک‌های تجاری این کشور ایالات متحده، ژاپن، چین، سنگاپور، کره جنوبی، هلند، هنگ کنگ، آلمان، تایوان و تایلند است.^[۳۵]

واحد پولی این کشور پزوی فیلیپین(₱ یا PHP) می‌باشد.^[۳۶]

فیلیپین یک کشور تازه صنعتی شده به حساب می‌آید که در حالت گذر از صنعت کشاورزی به صنعت خدمات و تولیدات کارخانه ای است. با وجود ۴۰٫۸۱۳ میلیون نیروی کار، ۳۰٪ این نیرو در صنعت کشاورزی مشغول به کار می‌باشند که ۱۴٪ تولید ناخالص داخلی و بخش صنعتی ۱۴٪ نیروی کار را شامل می‌شود که ۳۰٪ از تولید تولید ناخالص داخلی است. به این ترتیب ۴۷٪ نیروی کار در بخش اداری و خدماتی فعال می‌باشد که شامل ۵۶٪ از تولید ناخالص داخلی می‌شود.^[۳۷][۳۸]

نرخ بیکاری مصادف با ۱۴ دسامبر ۲۰۱۴ برابر با ۶٪ اعلام شد. با پایین بودن هزینه نیازهای اولیه، نرخ تورم در ماه دسامبر به ۳٫۷٪ نزول کرد.^[۳۵]

ذخایر ناخالص بین‌المللی در اکتبر ۲۰۱۳ برابر با ۸۳٫۲۰۱ میلیارد برآورد می‌شود.^[۳۵]

گلدمن ساکس نام فیلیپین را در لیست “یازده اقتصاد بعدی” عنوان کرده. این لیست شامل نام ۱۱کشور است که به همراه کشورهای BRICS بزرگترین اقتصادهای دنیا در قرن 21 باشند.^[۳۹] گلدمن ساکس ارزیابی کرده که تا سال ۲۰۵۰ این کشور بیستمین اقتصاد بزرگ جهان شود. همچنین HSBC پیشبینی کرده که اقتصاد این کشور بیستمین در دنیا و پنجمین در آسیا و بزرگترین اقتصاد جنوب شرق آسیا در سال ۲۰۵۰ شود.^[۴۰][۴۱]

فیلیپین همچنین یکی از اعضای بانک جهانی، صندوق بین‌المللی پول، سازمان تجارت جهانی، بانک توسعه آسیایی، G-۷۷ و G-۲۴ و طرح کلمبو میباشد.^[۴۲]

معادن[ویرایش]

مقدار ذخایر معدنی فیلیپین با وجود وسعت کم این کشور بسیار قابل ملاحظه‌است. در فیلیپین منابع کانی‌های فلزی سرشاری در این کشور وجود دارد، به‌طوری‌که با توجه به تولیدات قبلی و ذخایر اثبات شده در طلا رتبه دوم در جهان و در مس رتبه سوم را به خود اختصاص داده‌است. معادن مس در بخش‌های گسترده‌ای از این کشور پراکنده هستند و بیشتر آن‌ها دارای مقادیری از طلا و نقره نیز می‌باشند. نیکل و کروم از سایر فلزات با ارزش در معادن این کشور هستند، ضمن اینکه فیلیپین به لحاظ معادن غیر فلزی همچون مرمر و سنگ آهک در وضعیت خوبی قرار دارد.^[۴۳]

تعطیلات رسمی[ویرایش]

در فیلیپین ۱۵ روز تعطیل رسمی می‌باشند که عبارتند از:

جستارهای وابسته